Οι Έλληνες βλέπουν να χάνονται μέσα σε λίγους μήνες δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες χρόνων, θυσία στο βωμό ενός χρεωκοπημένου συστήματος. Οι προβλέψεις για τη λήψη νέων ανάλγητων μέτρων επιβεβαιώνονται καθημερινά ενώ το αστυνομικό κράτος γιγαντώνεται... και ενισχύει τις δυνάμεις καταστολής που θα κάμψουν τις αναμενόμενες λαϊκές αντιδράσεις.
Ανάλογα ασφυκτικά μέτρα λαμβάνονται και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκαλώντας οξύτατες λαϊκές αντιδράσεις. Στη Γαλλία η συνταξιοδοτική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση Σαρκοζί κατάφερε, μετά από κοινή απόφαση όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, να ενώσει όλους τους εργασιακούς κλάδους, εκφράζοντας τη δικαιολογημένη οργή τους για την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.
Εκατό χιλιάδες εργαζόμενοι, από 50 διαφορετικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, έφτασαν έξω από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να φωνάξουν «όχι στη λιτότητα, ναι στην απασχόληση».
Η μεγαλύτερη αγωνιστική κινητοποίηση της τελευταίας δεκαετίας πραγματοποιήθηκε και στην Ισπανία ενάντια στις απολύσεις και στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων που πέρασε από τη Βουλή η σοσιαλιστική κυβέρνηση Θαπατέρο.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλες τις χώρες της ΕΕ ενώνονται, συντονίζονται, αγωνίζονται και ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των πολιτών για την προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους για εργασία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Και στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα που βιώνει τον πιο ύπουλο πόλεμο, την πιο αδιάντροπη κατοχή, την πλήρη κατάλυση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, που βιώνει την ύφεση και την απόλυτη φτώχεια, που είναι η αντίδραση των πολιτών, η λαϊκή εξέγερση, η δημιουργία κινήματος διαμαρτυρίας ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που θα συντάραζε τους επαγγελματίες πολιτικούς και τη φιλελεύθερη κυβέρνηση του μνημονίου και της τρόικας;
Υπάρχει στην Ελλάδα συνδικαλισμός που θα αγωνιστεί για τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, που θα δώσει διέξοδο στο λαό να εκφράσει τη δικαιολογημένη οργή του για τη μείωση του εισοδήματός του, για την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής του, για την απαξίωση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, για τη χαμένη του περηφάνια και αξιοπρέπεια;
Συνδικαλισμός στην Ελλάδα υπάρχει.
Υπάρχει αλλά είναι ανάπηρος, κινείται με δεκανίκια, τα δεκανίκια της εξουσίας. H καταλυτική παρέμβαση του κομματικού μηχανισμού στην Ελλάδα δίνει στο συνδικαλισμό διακοσμητικό ρόλο, τον καθιστά συνομιλητή και συνδιαχειριστή της εξουσίας στο πλευρό της κυβερνητικής πολιτικής. Οι συνδικαλιστές μας είναι πλήρως κομματικοποιημένοι, υποτελείς αλλότριων συμφερόντων, αναξιόπιστοι και αναποτελεσματικοί επιδιώκοντας να αποκομίσουν μέσα από το παιχνίδι της διαμεσολάβησης ίδια προσωπικά οφέλη.
Συνδικαλιστές υπάρχουν αλλά αποτελούν τα πιόνια στη σκακιέρα της πολιτικής εξουσίας. Έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες παραπολιτικούς, παπαγαλάκια και εκφραστές του πολιτικού σκηνικού θυσιάζοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων που τους εμπιστεύτηκαν στο βωμό του μνημονίου.
Χρεωκοπημένες και προκλητικά απούσες από τα δραματικά τεκταινόμενα στο χώρο της εργασίας στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στην υγεία και την παιδεία, οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας μας ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, που δε θέλουν ή δε μπορούν να εκφράσουν την αγανάκτηση των εργαζομένων, να δώσουν δυναμική με πανεθνικές κινητοποιήσεις, δράσεις και συλλαλητήρια και να βάλουν φραγμό στο αδηφάγο πολιτικό σύστημα που λυμαίνεται τη δημόσια περιουσία, θίγει και εξαθλιώνει βάναυσα τον Έλληνα εργαζόμενο στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Οι συνδικαλιστές κωλυσιεργούν. Επινοούν ανυπέρβλητα κωλύματα στην ανάληψη συλλογικών δράσεων απέναντι σε αντιλαϊκές πολιτικές της φιλελεύθερης κυβέρνησης του μνημονίου και του διευθυντηρίου της τρόικας.
Αδυνατούν να αποτελέσουν το απαραίτητο αντιστάθμισμα απέναντι στην οικονομική ισχύ του καπιταλιστικού συστήματος, απέναντι στην εξουσία του αστυνομικού και αυταρχικού κράτους που μετατρέπει αργά και μεθοδικά τον Έλληνα εργαζόμενο σε δουλοπάροικο.
Σαν εκπρόσωποι της πολιτικής του μνημονίου επιχειρούν ύπουλα να χειραγωγήσουν το λαό, στο όνομα μιας πολιτικής που φορτώνει τα βάρη ενός διεφθαρμένου συστήματος στους εργαζόμενους, μετατρέποντάς τους σε υπόλογους της οικονομικής κρίσης και προωθεί τη λογική των απολύσεων στο όνομα της ευελιξίας της εργασίας.
Τα αργύρια της προδοσίας τους δεν αρκούν για να αποσείσουν τις βαρύτατες ευθύνες τους για τη συνενοχή τους στο ανοσιούργημα που συντελείται στο χώρο της εργασίας.
Κύριοι συνδικαλιστές την προδοσία πολλοί ετίμησαν. Τους προδότες ουδείς.
Ανωνύμου του Έλληνος
http://kontiloforos.blogspot.com/2010/10/blog-post_1624.html
.jpg)