ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ του ΡΩΜΑΝΟΥ του ΜΕΛΩΔΟΥ
γ´
Ὑπάγεις, ὢ τέκνον,
πρὸς ἄδικον φόνον
καὶ οὐδεὶς σοὶ συναλγεί,
οὗ συνέρχεται σοὶ Πέτρος
ὁ εἰπών σοι,
«οὐκ ἀρνοῦμαί σε ποτέ,
κἂν ἀποθνῄσκω».
ἔλειπέ σε Θωμᾶς ὁ βοήσας,
«μετ᾿ αὐτοῦ θάνωμεν πάντες».
οἱ ἄλλοι δὲ πάλιν,
οἱ οἰκεῖοι καὶ γνωστοὶ
καὶ μέλλοντες κρίνειν
τὰς φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ,
ποῦ εἰσιν ἄρτι;
οὐδεὶς ἐκ τῶν πάντων,
ἀλλ᾿ εἰς ὑπὲρ πάντων
θνῄσκεις, τέκνον, μόνος,
ἀνθ᾿ ὧν πάντας ἔσωσας,
ἀνθ᾿ ὧν πᾶσιν ἤρεσας,
ὁ υἱὸς καὶ θεός μου».
********************
ΑΠΟΔΟΣΗ σε ανομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο
γ΄
Γιέ μου, σε φόνο άδικο βαδίζεις και κανένας
δε σου συμπαραστέκεται, ούτε κι αυτός ο Πέτρος
που σου ’χε πει ότι: ¨ποτέ, ακόμα κι αν πεθάνω
δεν πρόκειται να σ’ αρνηθώ¨, και ο Θωμάς επίσης
κι εκείνος σ’ εγκατέλειψε που φώναζε: ¨μαζί σου
όλοι μας θα πεθάνουμε¨, αλλά κι εκείνοι πάλι
όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί άραγε που’ ναι τώρα
αυτοί που όλες τις φυλές του Ισραήλ θα κρίναν;
Απ’ όλους τους, λοιπόν, κανείς, μα ένας υπέρ πάντων,
πεθαίνεις μόνος, τέκνο μου, τους άλλους για να σώσεις
που ως τώρα σ’ αγαπούσανε, ο γιος μου και Θεός μου¨.
από Άρης Μπιτσώρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου