Οταν στερεύουν τα δάκρυα του Θεού

Κάθε μέρα ακούμε,διαβάζουμε,βλέπουμε στα μέσα ενημέρωσης για μία τουλάχιστον αυτοκτονία!Συγκλονιζόμαστε προσωρινά,σκεφτόμαστε,βρίζουμε τους ανάλγητους κυβερνήτες μας και στη συνέχεια αλλάζουμε κανάλι (μπα αυτά δεν αναφέρουν καν τις αυτοκτονίες!) και σελίδα.

Οταν όμως το τραγικό συμβάν συντελείται μπροστά στα μάτια σου σε συγκλονίζει συθέμελα και θες δε θες καταγράφεται στο υποσυνείδητό σου,
χτυπάει καμπάνες όχι κουδούνι.Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει στην κοινωνία μας,στη γειτονιά μας,στη διπλανή μας ή στην από πάνω πόρτα!

Ηταν λίγο μετά τις 9:00 χτες το βράδυ στην πλατεία Ευξείνου Πόντου,στα Ανω Ιλίσια,γωνία Αβύδου και Ινδού,ψιχάλες είχαν αρχίσει να πέφτουν από τον ουρανό (ίσως να 'ταν και τα δάκρυα του παντοδύναμου που έβλεπε τι μέλει γενέσθαι στη μικρή αυτή κουκκίδα  της γης αλλά... αδυνατούσε να παρέμβει)!Βγαίνεις στο μπαλκόνι σου να μαζέψεις τα στεγνά ρούχα με χίλιες δυο σκέψεις να ταλανίζουν το μυαλό σου αλλά δεν φαντάζεσαι τι μπορεί να έρχεται από ψηλά.

Ισως αν ήταν ξαστεριά να 'πεφτε κανένα αστέρι!
Ομως αυτό που 'ρχονταν είχε σώμα,χέρια,πόδια,κεφάλι,ήταν άνθρωπος.... αλλά ώσπου να το συνειδητοποιήσεις ένας γδούπος, ένα ακαθόριστο αααα ..... και τέλος!Ηταν δεν ήταν ολόκληρο δευτερόλεπτο... η σκηνή,μετά η εικόνα πάγωσε.

Ενστικτωδώς  ουρλιάζεις βοήθεια ξέροντας πως δεν θα χρησιμεύσει σε τίποτα  στη διαμελισμένη σορό που κείτεται μεταξύ του πεζοδρομίου και των σκαλοπατιών του υπογείου στην κατηφόρα της Ινδού.
Μήπως όμως η έκκληση για βοήθεια αφορά εσένα τον ίδιο που αίφνης κι άθελά σου έγινες μάρτυρας της ηθελημένης απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής με τόσο τραγικό τρόπο;

Μαζεύτηκαν γνωστοί και γείτονες σοκαρισμένοι,κατέφθασαν και οι υπηρεσίες του κράτους (η μία κατέγραψε το συμβάν για να προσμετρηθεί στη νέα στατιστική ,η άλλη παρέλαβε τη σορό) και κάπου εκεί η σκηνή του δράματος έλαβε τέλος,ταυτόχρονα σταμάτησε και το ψιλόβροχο,ίσως και να στέρεψαν τα δάκρυα του μεγαλοδύναμου (μετά από 3000 + αυτοκτονίες κάπου στεγνώνεις)!

Δεν είμαστε ειδικοί,αλλά και να ήμασταν δεν θα ψάχναμε αιτίες κι αφορμές,ούτε και θα σταθούμε στο δίλημμα αν η αυτοχειρία είναι θάρρος ή αδυναμία!

Ας τα κρίνουν άλλοι αυτά,οι πλέον επαϊοντες.

Ως επίλογο:Οπως στις θάλασσες οι καρχαρίες τρώνε τα ψαράκια,έτσι συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες!

Κι ένα αξίωμα της δημοσιογραφίας που πολλοί επαγγελματίες του είδους αγνοούν:το μέγεθος μιας είδησης μετριέται από το πηλίκον ενός συμβάντος ως προς την απόστασή του από εμάς και ο νοών... νοείτω.