Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Μια καινούργια ''κοινωνική τάξη'', οι νεοάστεγοι που υπολογίζεται ότι φθάνουν πια τις 20.000 χιλιάδες, παραμονή Χριστουγέννων, διακαώς επιθυμούν να συστηθούν στους κυβερνώντες αυτού του τόπου, νυν και τέως, για να μην αδικούμε κανέναν,χρονιάρα μέρα, σε όλους αυτούς που ''σκίζονται'' για τη ''σωτηρία'' του τόπου.
Σε όλους αυτούς, που στην προσπάθεια τους να διασώσουν το ευρώ και να εξασφαλίσουν την παραμονή της Ελλάδας στην υπερτιμημένη για τα συμφέροντα ''των λίγων και εκλεκτών'' Ευρωζώνη, θυσιάζουν, χωρίς ντροπή, ανθρώπινες ψυχές, ρημάζοντας ζωές και οικογένειες.
Οι νεοάστεγοι λοιπόν, αγαπητοί πατέρες του Έθνους, είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που μέχρι πρότινος είχαν ζωή, κανονική ζωή. Και εργασία, όχι απασχόληση, εργασία. Είναι οι άνθρωποι που είχαν σπίτια, οικογένεια, παιδιά, στέγη και φαγητό. Είχαν φίλους, συνεργάτες, γνωστούς. Είχαν όνειρα, στόχους, αξιοπρέπεια, ελπίδα. Και τώρα, δεν έχουν τίποτα. Περιφέρονται στους δρόμους της Αθήνας, της Ελλάδας και στεγάζουν την απελπισία και την εξαθλίωση τους σε μια χαρτόκουτα, σε μια κουβέρτα, σε ένα πιάτο φαγητό από το συσσίτιο του Δήμου ή της Εκκλησίας.
Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές και στους 300. Πραγματικά, ''άξιος ο μισθός σας ''.
Μια καινούργια ''κοινωνική τάξη'', οι νεοάστεγοι που υπολογίζεται ότι φθάνουν πια τις 20.000 χιλιάδες, παραμονή Χριστουγέννων, διακαώς επιθυμούν να συστηθούν στους κυβερνώντες αυτού του τόπου, νυν και τέως, για να μην αδικούμε κανέναν,χρονιάρα μέρα, σε όλους αυτούς που ''σκίζονται'' για τη ''σωτηρία'' του τόπου.
Σε όλους αυτούς, που στην προσπάθεια τους να διασώσουν το ευρώ και να εξασφαλίσουν την παραμονή της Ελλάδας στην υπερτιμημένη για τα συμφέροντα ''των λίγων και εκλεκτών'' Ευρωζώνη, θυσιάζουν, χωρίς ντροπή, ανθρώπινες ψυχές, ρημάζοντας ζωές και οικογένειες.
Οι νεοάστεγοι λοιπόν, αγαπητοί πατέρες του Έθνους, είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που μέχρι πρότινος είχαν ζωή, κανονική ζωή. Και εργασία, όχι απασχόληση, εργασία. Είναι οι άνθρωποι που είχαν σπίτια, οικογένεια, παιδιά, στέγη και φαγητό. Είχαν φίλους, συνεργάτες, γνωστούς. Είχαν όνειρα, στόχους, αξιοπρέπεια, ελπίδα. Και τώρα, δεν έχουν τίποτα. Περιφέρονται στους δρόμους της Αθήνας, της Ελλάδας και στεγάζουν την απελπισία και την εξαθλίωση τους σε μια χαρτόκουτα, σε μια κουβέρτα, σε ένα πιάτο φαγητό από το συσσίτιο του Δήμου ή της Εκκλησίας.
Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές και στους 300. Πραγματικά, ''άξιος ο μισθός σας ''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου