Ο ΕΣΡ Μπαλούρδος

Οταν εγκαλείσαι από κάποιαν Αρχή για «υποχρέωση σεβασμού της έννομης τάξης της χώρας», μάλλον σε ζώνουν τα φίδια ότι έχεις χρονοδιακτινισθεί πίσω στη δεκαετία του 1950, ή στην καρδιά της χουντικής περιόδου του 1960...

Βεβαίως, όταν διαπιστώνεις ότι ο χωροφύλαξ που έχει στείλει ο αστυφύλαξ να σου σφυρίξει στ’ αυτί δι’ υπόθεσίν σου είναι το ΕΣΡ, έρχεται η ψυχή σου στον τόπο της, δεν αντιμετωπίζεις κάποια τραγωδία, αλλά την τραγική γελοιότητα μιας δράκας αλλοφρόνων.

Κι εξηγούμαι: το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στην εμμονικήκαι μανιακή καταδίωξη του Real Fm που το στιγματίζει, προσέθεσε ένα ακόμη «διαμάντι» - αυτήν τη φορά εναντίον της «Ελληνοφρένειας», κατηγορώντας τους συντελεστές της εκπομπής για παραβατική συμπεριφορά εις ό,τι αφορά τηνυποχρέωσή τους να σέβονται την έννομη τάξη της χώρας.

Δεν ξέρω πώς μια παράνομη στη σύνθεσή της (είναι όλα της τα μέλη εκπρόθεσμα) Ανεξάρτητη Αρχή αντιλαμβάνεται τη νομιμότητα, αλλά

γνωρίζω πώς θα έπρεπε η νομιμότητα να αντιλαμβάνεται τις Ανεξάρτητες Αρχές: σαν έναν καρκίνο που (όπως οι ΜΚΟ και οι offshore) κατατρώει το πολίτευμα. Πώς; συμβάλλοντας στην άμβλυνση της διάκρισης των εξουσιών. Στις Ανεξάρτητες Αρχές (φρούτο κι αυτό του «εκσυγχρονισμού») ανατίθεται έργο που θα έπρεπε να φέρουν και να περαιώνουν η νομοθετική ή η εκτελεστική εξουσία (και να ελέγχει η δικαστική). Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει και έτσι η Ανεξάρτητη Αρχή λειτουργεί σαν μια πολιτική offshore μέσα στην οποίανδιαχέονται και χάνονται ευθύνες, υποχρεώσεις και αρμοδιότητες των τριώνσυντεταγμένων εξουσιών.

Κατ’ αρχήν: Ανεξάρτητες Αρχές, ανεξάρτητες από ποιον; απ’ αυτούς που τις συνθέτουν και τις διορίζουν; Το «Ανεξάρτητες» δεν είναι παρά ένας ακόμα εφιαλτικός ευφημισμός στην υπηρεσία ενός συστήματος που έχει αποθρασυνθεί κι έχει καταντήσει τη δημοκρατία φερετζέ της τυραννίδας.

Από ποιους εκλέγονται οι Ανεξάρτητες Αρχές και σε ποιουςλογοδοτούν;

Πρόκειται για έναν θεσμό «αριστοκρατικής» έμπνευσης, όπου ορισμένοι άριστοι ου μην και επαΐοντες τοποθετούνται σε σχήματα τιμητών που εποπτεύουν τομείς της δημόσιας ζωής, απ’ τη διαφάνεια και την ενέργεια ώς την ελευθερία του λόγου - τομείς αρμοδιότητος των τριών εξουσιών κι όχι μιας εξ αυτών, της εκτελεστικής, που σε συνεννόηση (ενίοτε) με τις άλλες διορίζει. Συνεννόηση στονπάτο του πολιτικαντισμού, εννοείται. Συνεννόηση στο πιο αισχρό επίπεδο τουδούναι και λαβείν. Οταν

το κράτος επιτρέπει στον εαυτόν του να μεταβάλλεται σε στοά και να δημιουργεί θεσμούς μακρυά από κάθε λαϊκό έλεγχο.

Στη χώρα μας υπάρχουν δεκάδες Ανεξάρτητες Αρχές. Δεν λειτουργούν όλες με τον ίδιο τρόπο, παράγουν όμως όλες το ίδιο αποτέλεσμα: τη σύγχυση της διάκρισης των εξουσιών. Οι μισές Ανεξάρτητες Αρχές δεν δουλεύουν και παράγουν σιωπή και συγκάλυψη, οι άλλες μισές δουλεύουν και παράγουνεπιλεκτικές συμπεριφορές του κράτους. Για παράδειγμα, το πρόβλημα με το ΕΣΡ δεν είναι ότι παράγει... Λασκαρίδη, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ο τσολιάςτης «Ελληνοφρένειας» να συλληφθεί απ’ τον γερμανοτσολιά τηςλογοκρισίας, αλλά ότι έχει θεσμοθετηθεί

ένας φορέας που μπορεί να «ερμηνεύει» τους νόμους, την πολιτική συμπεριφορά και τη δεοντολογία κάθε κλάδου κατά το δοκούν, απλώς με μιακυβερνητική εξουσιοδότηση. Με ένα λόγο, ο κάθε κύριος Λασκαρίδης, η κάθε κυρία Δεμίρη, ο κάθε κύριος Στάθης ανακηρύσσεται από κάποιους επαΐων, διορίζεται τιμητής και αποφασίζει υπαγορεύσεις (ασκεί δηλαδή δικτατορία) στον τομέα που του ανατίθεται. Ή αντιστοίχως καθεύδει, αναλόγως των προτεραιοτήτων και των επιλογών της εξουσίας.

Η σάτιρα γεννήθηκε με τη δημοκρατία. Και καλλιεργεί τη σκέψη ως προϋπόθεση λειτουργίας αυτού του πολιτεύματος. Αντιθέτως, η κτηνώδης βλακεία που επιδεικνύει το ΕΣΡ καταδιώκοντας τη σάτιρα, μαρτυρά ότι η αποβλάκωση είναι το κυρίως γνώρισμα εκείνων που επιδιώκουν την αποβλάκωση των άλλων. Διότι ο φόβος και η βλακεία είναι ταυτοχρόνως όπλα και στόχοικάθε τυραννίδας.

Η δημοκρατία στις μέρες μας, η αστική δημοκρατία δεν βρίσκεται στα καλύτερά της, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην Ελλάδα. Το Σύνταγμαπαραβιάζεται εύκολα, το Κοινοβούλιο υπερφαλαγγίζεται συχνά με έκτακτα διατάγματα, το κράτος διατελεί υποτελές και ο λαός διώκεται, απορφανίζεται, απόλλυται. Σ’ αυτό το πλαίσιο η ελευθερία του λόγου δοκιμάζεται απ’ τηνομογενοποιημένη σκέψη και την πιο συγκροτημένη προπαγάνδα από ποτέ. Λογικό παράγωγο όλων των παραπάνω είναι ο χρήσιμος κ. Λασκαρίδης εφ’ όσον οπαραλογισμός του μπορεί να παραλύει τη λογική και να εξευτελίζει την ηθική.

Το σήμα κατατεθέν της χούντας ήταν η γελοιότης. Θανατηφόρα γελοιότης, αλλά γελοιότης - περίφημο κιτς, αδιανόητη κακογουστιά. Ηταν η εποχή που όποιος δεν έκανε τον βλάκα «παρασάλευε την έννομη τάξη της χώρας». Ετσι τώρα και η «Ελληνοφρένεια», κατά τον κ. Λασκαρίδη, δεν κάνει τον βλάκα και έτσι δείχνει ασέβεια στην έννομη τάξη της χώρας! Γελοίο, θα μου πείτε! Ομως η απόπειρα φίμωσης

ενός σταθμού όπως ο Real FM ή οποιουδήποτε άλλου, με την επιβολή προστίμων βροχηδόν, καθώς κάνει το ΕΣΡ, δεν είναι μόνον μια γελοία υπόθεση, αλλά μιας χουντικής νοοτροπίας θανάσιμη πρακτική - ένα άγος που συνδυάζει και τα δύο: και το γελοίο και το θανάσιμο.

Ομως αυτή η υπόθεση καθώς κι άλλες όπως αυτή, φανερώνουν ότι στονποταπό κόσμο του ανταγωνισμού σπανίως πλέον εκδηλώνεται η αλληλεγγύη. Κι όταν εκδηλώνεται συκοφαντείται αμέσως απ’ την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα ως «συντεχνιακή αντίδραση» και άλλα τέτοια πονηρά παρόμοια.

Πλην όμως όλα αυτά που περιγράφονται πιο πάνω έχουν κάνει τον κύκλο τους. Οσο και να υποτροπιάζει ο τρόπος τους (άλλωστε «η πιο βαθειά νύχτα είναι πριν απ’ την αυγή»), άλλα πράγματα έρχονται και είναι πιο κοντινά σ’ αυτό που είναι ο άνθρωπος όταν δεν τον πνίγει η βαρβαρότητα.

Και βαρβαρότητα είναι τα έργα της «παμφάγου γαστρός», όπως έλεγε και ο Ιωάννης της Κλίμακος...

ο Στάθης στον   Ενικό