Πέρασαν 18 χρόνια από την κρίση των Ιμίων, όταν οι τότε πολιτικοί ηγέτες αποδείχθηκαν «νάνοι» αποδεχόμενοι διπλωματική ήττα και «γκριζάρισμα» μιας περιοχής του Αιγαίου που βεβαίως αποτελεί ελληνικό έδαφος, κάτι που ουδείς αμφισβητεί εκτός της πάντα προκλητικής Τουρκίας.
Εχοντας στην ουσία να αντιμετωπίσουν μόνο την Τουρκία, αφού οι Αμερικανοί για πρώτη φορά στη νεότερη ελληνική ιστορία επέλεξαν να είναι «ανεξάρτητοι» και έπαιξαν την Αθήνα και την Αγκυρα επί ίσοις όροις, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης προτίμησε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, τη διπλωματική λύση, ακόμα και αν αυτή αποδείχθηκε όχι καλή για τα ελληνικά συμφέροντα.
Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πολέμους και άλλες παρόμοιες λύσεις, εκτός εάν εξαναγκαστεί ένα κράτος να αμυνθεί απέναντι σε εχθρική επίθεση. Στις περιπτώσεις αυτές οι λαοί πολεμούν και τα δίνουν όλα.
Στην Κύπρο χάσαμε τον πόλεμο, που μας επιβλήθηκε, επειδή είμασταν μόνοι μας, 500 χιλιάδες ψυχές, διχασμένοι από ένα απαίσιο εμφύλιο. Και είχαμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία των 50 εκατομμυρίων τότε, που την υποστήριζαν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί. Ούτε χρησιμοποιώ τις λέξεις «προδότης» και «προδοσία» – είναι πολύ βαριές για τον πολιτισμό μου.
Η κρίση στα Ιμια προκλήθηκε βασικά από τους δημοσιογράφους. Το γράφω και επιμένω, διότι οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Ξεκίνησαν τις προκλήσεις οι Τούρκοι και ακολούθησαν οι δικοί μας ανεγκέφαλοι, σε σημείο που η κατάσταση ξέφυγε και η Ελλάδα με την Τουρκία έφτασαν στο χείλος του πολέμου, όπως μετέδιδαν τότε κινδυνολογώντας τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.
Εχω μελετήσει σωρεία αμερικανικών εγγράφων για το θέμα. Αρκετά δημοσιεύθηκαν στο σχετικό βιβλίο που έγραψα μαζί με τον συνάδελφο Αθ. Ελλις, και πολλά έγιναν κτήμα μου αργότερα ερευνώντας τη συμφωνία της Μαδρίτης, μεταξύ του κ. Σημίτη και του προέδρου της Τουρκίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.
Το συμπέρασμά μου με βάση τα έγγραφα των Αμερικανών, είναι ότι δεν ήταν σχεδιασμένη η κρίση και δεύτερον ότι η Ελλάδα έχασε έναν αγώνα πριν μπει καν στο γήπεδο. Και αυτό συνέβη επειδή όπως και ο κ. Παπανδρέου τον Μάιο του 2010, έτσι και ο κ. Σημίτης φοβήθηκε το πολιτικό και κομματικό (θα έλεγα) κόστος. Ο πρώτος στηρίχθηκε στους Γερμανούς, που τον άδειασαν, και ο δεύτερος στους Αμερικανούς που του πρόσφεραν “λύση”. Ο τότε πρωθυπουργός άρπαξε ανακουφισμένος ό,τι του προσέφεραν, γνωρίζοντας ότι οι βραχονησίδες των Ιμίων θα είναι πλέον αμφισβητούμενη περιοχή.
Ο κ. Πάγκαλος κατηγορήθηκε απ’ όλους για τη συμφωνία των Ιμίων και αποχώρησε από την πολιτική με το στίγμα της απόσυρσης της σημαίας. Την ευθύνη για την «γκριζοποίηση» ελληνικού εδάφους έπρεπε να αναλάβει μαζί του και ο τότε πρωθυπουργός. Διότι όσοι τον γνωρίζουν διαβεβαιώνουν ότι δεν θα άφηνε ποτέ τον υπουργό των Εξωτερικών, και δη τον κ. Πάγκαλο, να κάνει του κεφαλιού του…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο “Εθνος της Κυριακής” στις 2 Φεβρουαρίου 2014
http://mignatiou.com
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου