Το Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου για τον άδικο χαμό του Αχιλέα Παναγούλη

Το μεσημέρι γράψαμε την τραγική είδηση για τον άδικο χαμό του Δημοσιογράφου Αχιλέα Παναγούλη,που σκοτώθηκε έξω από την ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή.
Το Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου,του οποίου ο Αχιλέας ήταν ενεργό μέλος εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση.

"Χθες το βράδυ έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ έφυγε από τη ζωή
ο 39χρονος Αχιλλέας Παναγούλης, ένας δικός μας άνθρωπος, ένας σύντροφός μας, ένας αγωνιστής της αριστεράς και των κινημάτων.


Υπήρξε μέλος του Κινήματος στην Πόλη του Ζωγράφου και του ΣΥΡΙΖΑ Ζωγράφου, συμμετείχε σε όλα σχεδόν τα κινήματα της πόλης μας, για τη Βίλα, στο Ίνφο Καφέ, ενώ ήταν δραστήριος εθελοντής δασοπυροσβέστης.

Διερχόμενο ΙΧ τον παρέσυρε και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ήταν εργαζόμενος φωτογράφος στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, ενώ ήταν καθημερινά αλληλέγγυος στον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Το σοκ είναι ακόμη μεγάλο για όλους μας και η είδηση δεν μπορεί να χωράει άλλα λόγια."

========
Στο zografoubloging διαβάσαμε το παρακάτω Αντίο στον Αχιλέα

Για τον Αχιλλέα
Σπύρος Αντωνίου | 04.09.2013

Ένα σύντομο αντίο.

Η μέρα ξε­κί­νη­σε με ένα δυ­σά­ρε­στο τη­λε­φώ­νη­μα: «ρε μα­λά­κα, σκο­τώ­θη­κε ο Αχιλ­λέ­ας». Στη φυ­σιο­λο­γι­κή απά­ντη­ση «ποιος Αχιλ­λέ­ας;», εξί­σου φυ­σιο­λο­γι­κή και τσα­ντι­σμέ­νη η αντα­πά­ντη­ση του αγ­γε­λιο­φό­ρου των κακών μα­ντά­των: «ξέ­ρεις πολ­λούς με αυτό το όνομα;».

Και εκεί συ­νει­δη­το­ποιείς ότι τα πάντα στη ζωή είναι στιγ­μές. Την τε­λευ­ταία φορά που τον είδα ήταν από μα­κριά, τη μέρα που γύ­ρι­σα από τις δια­κο­πές μου. Είπα να του φω­νά­ξω, αλλά βια­ζό­μουν. Δεν πει­ρά­ζει λέω, θα τον πε­τύ­χω στο καφέ του Χρόνη. Που να ήξερα ότι δεν θα υπήρ­χε επό­με­νη φορά.

Δεν ήμα­σταν φίλοι. Αλλά για ένα πε­ρί­ερ­γο λόγο πάντα έπε­φτα πάνω του. Λο­γι­κό, αν σκε­φτεί κα­νείς ότι μέ­να­με στην ίδια γει­το­νιά, εί­χα­με πολ­λούς κοι­νούς γνω­στούς και συ­ντρό­φους, πάντα τρα­βά­γα­με φω­το­γρα­φί­ες στις δια­δη­λώ­σεις. Σε όσες πο­λι­τι­κές συ­ζη­τή­σεις και να κά­να­με, συμ­φω­νού­σα­με ότι δια­φω­νού­με.

Ο Αχιλ­λέ­ας, πάντα με ένα καφέ στο χέρι. Λέ­γα­με τα κου­τσο­μπο­λιά και τα κακά της δη­μο­σιο­γρα­φι­κής πιά­τσας. Γκρί­νια­ζε συ­νε­χώς για τη «γρα­φειο­κρα­τία» στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και γε­νι­κά στην Αρι­στε­ρά και για τα το­πι­κά ζη­τή­μα­τα της γει­το­νιάς μας. Κα­μά­ρω­νε για τις φω­το­γρα­φι­κές του μη­χα­νές και ότι έστελ­νε υλικό στο εξω­τε­ρι­κό από τις δρά­σεις του κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα.

Το προη­γού­με­νο κα­λο­καί­ρι βρε­θή­κα­με τυ­χαία στο νησί. Είχε μαζί του δύο συ­ντρό­φισ­σες από την Ου­ρου­γουάη, φίλες του. Είχαν γνω­ρι­στεί στη Βαρ­κε­λώ­νη. Προ­σπα­θού­σα­με να τους εξη­γή­σου­με γιατί δεν είδαν άν­θρω­πο-Αύ­γου­στο μή­να-στα Εξάρ­χεια και τι ση­μαί­νει η εκλο­γι­κή εκτί­να­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ευ­τυ­χώς που ο Αχιλ­λέ­ας ήξερε Ισπα­νι­κά, γιατί τα Αγ­γλι­κά τους ήταν φρι­χτά.

Στην παν­σέ­λη­νο του φε­τι­νού Ιου­νί­ου έτυχε να ξε­νυ­χτή­σου­με μαζί στην ΕΡΤ. Ήταν τρι­ή­με­ρο δια­κο­πών και εί­χα­με μεί­νει ελά­χι­στοι πίσω. Στε­νο­χω­ριό­μουν λίγο που δεν είχα φύγει για το νησί και μου έλει­παν αγα­πη­μέ­να πρό­σω­πα. Περ­πα­τά­γα­με γύ­ρω-γύ­ρω στο προ­αύ­λιο και κά­ποια στιγ­μή μου δεί­χνει το φεγ­γά­ρι και μου λέει: «και από εδώ μια χαρά φαί­νε­ται. Στην πα­ρα­λία της Με­σο­γεί­ων. Δεν είναι και άσχη­μα».

Οι μπά­τσοι δεν ήρθαν τε­λι­κά. Ξη­μέ­ρω­σε και τον πήρα μαζί μου με το αυ­το­κί­νη­το. Τον άφησα έξω από το σπίτι του και έφυγε γρή­γο­ρα να επε­ξερ­γα­στεί το υλικό που είχε τρα­βή­ξει, αντί να πέσει για ύπνο. Μπρο­στά στην έκ­πλη­ξή μου, ήταν αφο­πλι­στι­κός: «το γου­στά­ρω αυτό που κάνω πάρα πολύ».

Είναι εξορ­γι­στι­κό αν το σκε­φτείς. Δε φτά­νει που μας εξα­θλιώ­νουν με τις πο­λι­τι­κές τους, μέρα με τη μέρα, σε αυτόν τον άγριο τα­ξι­κό πό­λε­μο, χά­νου­με συ­ντρό­φους. Είτε γιατί με­τα­να­στεύ­ουν για αλλού, είτε γιατί λυ­γί­ζουν από την πο­λύ­χρο­νη ανερ­γία, είτε γιατί βου­λιά­ζουν στην κα­τά­θλι­ψη. Όχι όμως να τους χά­νου­με και από τις ρόδες ενός αυ­το­κι­νή­του. Είναι πιο άδικο και από τα μνη­μό­νια. Για τον Αχιλ­λέα και για όλους μας λοι­πόν…εί­μα­στε κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι να νι­κή­σου­με. Του το χρω­στά­με.
http://rproject.gr/