Οι ψείρες του Αττίλα

Και ευρέθη η εαρινή σύναξη των αλαζόνων στη Γαλλία (πού αλλού;) που ζήτησε την κατάργηση ορισμένων χωρίων από το Κοράνι, διότι αυτά τα χωρία κάνουν τους ανθρώπους από δυο χωριά χωριάτες, παρωθώντας (πού αλλού;) στο μίσος.

  Πομπώδεις πομφόλυγες όπως αυτή η διακήρυξη - απαίτηση έχουν υπάρξει και στο παρελθόν. Για τα ιερά κείμενα των Εβραίων, των Χριστιανών και άλλων.

  Βεβαίως τα ιερά κείμενα κρίνονται, αλλά δεν λογοκρίνονται. Πείθουν ή όχι, προκαλούν προβληματισμούς και συζητήσεις ως προς την ερμηνεία τους ή αφήνουν παγερά αδιάφορους όσους αναζητούν αλλού την αλήθεια ή δεν αναζητούν τίποτα – και ώς εδώ. Αφαίρεση χωρίων (που μάλιστα μπορεί να «εκθέτουν» αυτά τα κείμενα) σημαίνει πλαστογράφηση ή λογοκρισία. 

  Πεδίον δόξης λαμπρόν για την Ιερά Εξέταση κάποτε ή για τις πυρές του Ναζισμού προσφάτως, αλλά άγος για οποιονδήποτε «συλλογάται ελεύθερα», εκτός κι αν νομίζει ότι συλλογάται «καλύτερα» απ’ τους άλλους, όπως οι φορείς της πολιτικής ορθότητας νομίζουν για τους εαυτούς τους. 

  Καθ’ ότι, τα τέκνα αυτά του Διαφωτισμού (ανάμεσά τους δυστυχώς και πολλοί φιλελεύθεροι ή αριστεροί) έχουν φθάσει στο σημείο να καθιερώσουν σε ελάχιστες (ευτυχώς) χώρες, όπως (δυστυχώς) η Γαλλία ή η Ελλάδα, τα «εγκλήματα γνώμης». 

  Όταν οι σκέψεις δηλαδή θεωρηθεί (από ποιον; και πώς;) ότι παρωθούν σε άνομες πράξεις δικάζονται κι αυτές (μάλιστα ανεξαρτήτως αν οι πράξεις αυτές εν τέλει έχουν συντελεσθεί). Όπως καταλαβαίνετε έτσι ανοίγει ο Ασκός του Αιόλου και από μέσα βγαίνει το Κυνήγι των Μαγισσών. Κι άλλα πράγματα πολύ χειρότερα, όπως η δίκη προθέσεων, η συλλογική ευθύνη και άλλα.

  Αν όμως κάτι τέτοια είναι αυτονόητα από τις απαρχές του Δικαίου, πώς γίνεται τα τελευταία χρόνια σε αστικές δημοκρατίες να αναφύονται τέτοιες θεωρίες και πρακτικές; Είναι η αλαζονική αυτοαναφορικότητα των ελίτ; Είναι η δόλια διαδικασία που νομιμοποιεί τον αυταρχισμό; Είναι η οργάνωση του παραλογισμού σε θεσμισμένη θεότητα;

  Το πράγμα αρχίζει να θυμίζει επικινδύνως τους «λαϊκούς δικαστές» του Ράιχ, όταν καταδίκαζαν ανθρώπους για τις ιδέες τους, για την πίστη τους, για την καταγωγή τους. Θυμίζει τον Μακαρθισμό στις ΗΠΑ ή τις σταλινικές διώξεις στην ΕΣΣΔ. Δεν είναι τυχαίο. 

  Σε κοινωνίες που υφίστανται όλο και πιο απροκάλυπτες οικονομικές δικτατορίες, όπου η πολιτική εκπίπτει διαρκώς και εκδηλώνεται με όρους μιας μαφίας των ντήλερ, οι εξαρτημένοι διανοούμενοι έχουν αναλάβει τον ρόλο που είχαν οι χήνες του Καπιτωλίου απ’ την ανάποδη. Όχι δηλαδή να προειδοποιούν με τις φωνές τους τον λαό για επερχόμενο κίνδυνο, αλλά να παραλύουν τον λαό μοιράζοντας δώθε - κείθε, ρετσινιές, απειλές και διώξεις.

  Έτσι σήμερα στην αγορά οι χαρακτηρισμοί είναι περισσότεροι απ’ τους πολίτες. Αντισημίτης, ισλαμοφοβικός, λαϊκιστής, ρατσιστής, ομοφοβικός, φονταμενταλιστής μπορεί να ανακηρυχθεί ο κάθε ενοχλητικός από οποιουσδήποτε γελοίους όπως εκείνοι που ζήτησαν τη λείανση του Κορανίου ή ζητούν άλλα εξίσου βλακώδη όπως ο εξωραϊσμός της Ιστορίας (η μετατροπή της δηλαδή σε ηθικολογία ή προπαγάνδα).

  Θα έλεγε κανείς ότι το φαινόμενο αυτό (δεκαετίες κυρίαρχο) κάποτε θα στόμωνε. Μπα! Πρώτον οι αντιλέγοντες είναι ευάριθμοι και δεύτερον η επανάληψη (λέγε-λέγε-λέγε) των στερεοτύπων τα καθιστά ανίκητα.

  Θα πρότεινα λοιπόν, αν μου επιτρέπετε, μια ασφαλή μέθοδο διάκρισης των αντισημιτών, των ισλαμοφοβικών κι όλων των άλλων μιαρών που ζουν ανάμεσά μας. Η μέθοδος αυτή εφαρμόσθηκε στη Νέα Αγγλία, στην Αμερική, τον 17ο Αιώνα και υπήρξε επιτυχέστατη. 

  Αρπάζεις λοιπόν τον ύποπτο ή την ύποπτη και τον πετάς σε μια λίμνη. Αν πνιγεί, ήταν αθώος – γράψε λάθος! Αν όμως επιπλεύσει είναι ένοχος και τον οδηγείς στην πυρά. Απλά πράγματα…   

ο Στάθης στο Ποντίκι