Ντρέπομαι που εκείνοι οι βολεμένοι νικητές μάς βλέπουν ηττημένους...

Περίμενα να καταλαγιάσει ο θόρυβος από την παρέμβαση του ιερέα - λογοτέχνη από τη Μεσαρά πατέρα Χαράλαμπου Λίβυου Παπαδόπουλου, ο οποίος με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων έδωσε συγχαρητήρια στο παιδί του για την προσπάθειά του, κι ας μην πέρασε σε κάποια σχολή.

Για να επανέλθω τώρα και να προσπαθήσω να προσεγγίσω τη μεγάλη αλήθεια που μας είπε ένας άνθρωπος που διακονεί την πίστη χωρίς- όπως άλλους πολλούς από τον δικό του χώρο- να χάνει την αλήθεια της πραγματικής ζωής και της αποστολής του ανθρώπου.

Έγραψε στην πρώτη του ανάρτηση στο facebook:
"Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που «απέτυχε». Μια χαρά.

Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ίδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.

Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις οτι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν".

Κι όταν μερικοί χλεύασαν, κατηγόρησαν, λοιδόρησαν, ήλθε να διευκρινίσει, για όσους θα μπορούσαν να κατανοήσουν:
"Θέλησα να στείλω ένα προβληματισμό στους γονείς, σε εμάς όλους, που ως κοινωνία έχουμε εθιστεί στην πρέζα της επιτυχίας ότι θα πρέπει να αγκαλιάζουμε την προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα. Να αποδεχόμαστε την ήττα και την αποτυχία στην ζωή μας, ως έναν άλλο δρόμο. Και να καταλάβουμε ότι τα παιδιά μας, δεν είναι προεκτάσεις το εγώ μας, μα αυτόνομες προσωπικότητες, εικόνες Θεού μοναδικές, που θα βαδίσουν τον δικό τους μονοπάτι, συναντώντας χαρές και λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες, και θα πρέπει όσο κι αν μας αγχώνει αυτό, να σταθούμε δίπλα τους, σε όλες τις φάσεις τις ζωής τους".

Τί μας είπε: σημασία δεν έχουν μόνο τα βραβεία, τα αριστεία στη ζωή. Αλλά αυτή καθαυτή η προσπάθεια. Η οποία μάλιστα έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει ή, πολύ περισσότερο, όταν είναι πιο πιθανό να μη φέρει το αποτέλεσμα που θέλουμε. Γιατί, αν γνωρίζουμε ότι σίγουρα θα κερδίσουμε, ο αγώνας δεν έχει την ίδια αξία, καθώς θεωρείται δεδομένο ότι θα επιβραβευτεί.

Αυτή είναι μια από τις μεγάλες αλήθειες που διακήρυξε ο Νίκος Καζαντζάκης και τη μετέφερε, με τον δικό του τρόπο, ο πατέρας Λίβυος.

Θαυμάζουμε - λέμε ειδικά στη σημερινή εποχή- τον Καζαντζάκη, αλλά ξεχάσαμε τί διακήρυξε. Σημασία έχει η προσπάθεια, χωρίς να ξέρεις αν αυτή θα έχει θετικό ή όχι αποτέλεσμα. Η μεγάλη αξία είναι να αγωνίζεσαι.

Έγραψε στην περίφημη "Ασκητική" του ο μεγάλος στοχαστής: Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!

Η πιο ωραία πρόκληση είναι η ζωή, που δεν ξέρεις την πορεία της. Είναι ένας δρόμος. Δύσκολος, ανηφορικός, μα είναι ο μόνος δρόμος. Ήλθες για να τον περπατήσεις.
Μην περιμένεις να ξέρεις το αποτέλεσμα για να μπεις στο δρόμο.

Ο πιο ωραίος, ο πιο καθαρός, ο πιο ελεύθερος αγώνας είναι αυτός που δεν ξέρεις το αποτέλεσμά του.Αυτός που δεν έχεις τη σιγουριά της νίκης. Που δεν ξέρεις το πού και πώς είναι το τέρμα. Δεν ξέρεις αν θα νικήσεις ή θα χάσεις. Γιατί η νίκη, η πρώτη νίκη, η βασική νίκη, είναι ο αγώνας.

Δεν δίνεις τη μάχη επειδή είναι βολική.
Ότι μας βολεύει ξεστρατίζει.
Ό,τι μας χαρίζουν είναι βολικό.
Κι ό,τι μας χαρίζουν είναι βολικό για κείνους.

Δεν έμαθε όμως έτσι η κοινωνία. Η γενική μας αντίληψη είναι εντελώς διαφορετική. Μας έμαθαν ότι τα αριστεία και τα βραβεία κρίνουν την προσπάθεια.

Έμαθε ότι ο νικητής - όπως τον θεωρεί η κοινωνία- είναι ο θριαμβευτής και ο ηττημένος- όπως επίσης τον θεωρεί- είναι ο απαξιωμένος.

Ντρέπομαι που εκείνοι οι νικητές μάς βλέπουν ηττημένους. Ντρέπομαι για εκείνους τους νικητές και τους υπερασπιστές της αριστείας, εκείνους που μας διαμόρφωσαν μια κοινωνία της αριστείας, επιβραβεύοντας το μέτριο, το ρουσφέτι, την εξυπνάδα και την κουτοπονηριά.

Εκείνους τους νικητές, τους ιδιοκτήτες των "αριστείων", τους λυπάμαι... Γιατί ηττήθηκαν, χωρίς να το καταλάβουν. Βολεύτηκαν...

Πριν αντιδράσετε, κοιτάξτε γύρω σας...

Συλλογίζομαι πάλι το λόγο του Καζαντζάκη στον Γκρέκο. "Παλικαριά μεγάλη είναι να θες να ξεπεράσεις τα σύνορα του ανθρώπου. Μα παλικαριά μεγάλη και ν’ αναγνωρίζεις χωρίς τρόμο τα σύνορα και να μην απελπίζεσαι. Θα χτυπούμε, θα χτυπούμε τα κεφάλια μας απάνω στα κάγκελα, πολλά κεφάλια θα γίνουν θρύμματα, μα μια μέρα τα κάγκελα θα σπάσουν".

Λόγος που σε κάνει να νιώθεις ευθύνη, που αν δεν την αναλαμβάνεις καταντά ενοχή. Επειδή δεν απαντάμε όλοι: να σπάσουμε τα δικά μας κεφάλια πάνω στα σίδερα. Να δούμε πόσο θ’ αντέξουν τα σίδερα. Για να γεννηθεί η ελπίδα. Να φωτίσουν τα σπασμένα κεφάλια μας όλη τη γης.

Η ελπίδα δε γεννιέται από εκείνες τις νίκες, αλλά από τις ήττες και τους ηττημένους που συνεχίζουν να δίνουν τις μάχες τους.

Μπράβο σε εκείνους που προσπαθούν, αγνοώντας αποτέλεσμα και αριστεία
http://www.candianews.gr/