Ξεπέρνα το φόβο και τον εθισμό και φτάσε στο μπόι του Ανθρώπου

του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com

Ώρες απολογισμού. Ώρες που μετράς το παρελθόν. Το δικό σου και το συλλογικό.
Αυτό πέρασε και δεν αλλάζει. Αλλάζει όμως το μέλλον. Γιατί τώρα, παράλληλα, είναι ώρες σχεδιασμού.

Μετράς με πίκρα αυτά που πέρασαν. Και στενοχώρια.
Αλλά και με ελπίδα κοιτάς μπροστά.

Με ελπίδα αν δεν κρύβεις την καρδιά σου, αν δεν σκύβεις το κεφάλι, αν δεν κρύβεις την πραγματικότητα, απλά για να μη σε πονάει.

Πόσο πλασματικό είναι να κρύβεις και να κρύβεσαι…
Ψεύτικο…
Όχι, δεν είναι μαγικές οι γιορτές.
Δεν μπορεί να σκέφτεσαι ότι υπάρχει μια μαγεία σ΄αυτό όλο που ζεις τούτες τις μέρες.
Ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος καταφέρνεις να επιβιώνεις, δεν έχουν μαγεία οι μέρες, οι καιροί.
Δεν υπάρχει η μαγεία γιατί αυτός ή ο άλλος γείτονας δεν τα καταφέρνει.
Εσύ μπορεί να τα καταφέρνεις, αλλά εκείνος όχι.
Κι αν δεν του δώσεις το χέρι να σηκωθεί κι εκείνος, πεσμένος είσαι κι εσύ.
Δεν υπάρχει μαγεία, όσο υπάρχει η δυστυχία που μας προκαλούν.

Ούτε για χάρη αυτών των ημερών μπορούμε να ξεχνάμε ό,τι συμβαίνει γύρω…
Γιατί υπάρχει ένας κόμπος στο στομάχι όταν η δική σου μπουκιά κατεβαίνει.
Κάπου δεν υπάρχει καν φαγητό, δεν υπάρχει καν ζωή, δεν υπάρχει χαμόγελο.
Κάπου, όχι πολύ μακριά. Μπορεί και δίπλα σου.
Δεν είναι τα παιδιά μιας ξένης χώρας που σακατεύονται, είναι τα δικά σου. Ή τα γειτονόπουλα.
Δεν είναι κάποιος ξένος που αυτοκτονεί καθημερινά.
Είναι κάποιος σαν και σένα.
Είναι κάποιος κοντά σου.

Λυπάμαι αν χαλάω τη διάθεση. Δεν έχω τέτοιο σκοπό.
Δεν είναι οι σκέψεις που φροντίζουν να χαλάσουν τη διάθεση χρονιάρες μέρες.
Τη διάθεση, όπως τη ζωή, μας τη χάλασαν. Όχι οι σκέψεις, αλλά οι πράξεις. Πρώτα οι δικές τους, εκείνων που αποφασίζουν για μας. Αλλά και οι δικές μας παραλείψεις, η αδιαφορία, η σιωπή. Η συνεργασία, στο παρελθόν ή και τώρα.

Αν κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι υπάρχει γύρω μας, ότι δεν θυμόμαστε τώρα, υποκρινόμαστε.
Κι ούτε θα βρούμε λύση κλείνοντας τ’ αυτιά, τα μάτια, το στόμα, την ψυχή μας, το μυαλό μας.
Δεν γράφονται αυτές οι γραμμές για να υπάρξει θλίψη.
Ούτε απλά προβληματισμός.
Αυτά υπάρχουν, ούτως ή άλλως, εφόσον δεν γίνεται ή δεν κάνουμε κάτι.
Και όταν «ξεχνιόμαστε», επιτρέπουμε να συνεχίζονται οι λόγοι κι οι αιτίες που μας προκαλούν τη θλίψη.

Σκέφτομαι δημόσια μ’ αυτό τον τρόπο σήμερα γιατί οφείλουμε να μην ξεχνάμε, να μην κάνουμε ότι δεν ξέρουμε, ότι δεν μάθαμε, ότι δεν είδαμε ή δεν ακούσαμε.
Σκέφτομαι δημόσια με τέτοιο τρόπο γιατί είμαστε σήμερα σ’ ένα μεταίχμιο.
Αποχαιρετούμε το παλιό και υποδεχόμαστε το μέλλον.

Είναι μια αφετηρία.
Και στην αφετηρία έχεις μια ευθύνη, ένα στόχο κι ένα σκοπό.
Δεν αρκεί η θλίψη και η συμπαράσταση.
Δεν αρκεί ο ψίθυρος μέσα μας.
Αυτό που έχουμε χρέος να κάνουμε είναι να διατηρήσουμε ψηλά την καρδιά και την ψυχή. Και το κεφάλι.
Αυτά που είναι ελπίδα, δηλαδή.

Γιατί, όσα κι αν μας κλέψουν, την αξιοπρέπεια, το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή δεν μπορούν να μας τα πάρουν.
Δεν μπορούν να μας κλέψουν την ελπίδα.
Ούτε να μας την απαγορεύσουν μπορούν.
Έχουν τη δύναμη, γιατί εμείς τους τη δώσαμε, να κλέψουν το δημόσιο ταμείο, να κλέψουν το μισθό, να ξεπουλήσουν την πατρίδα.
Αλλά ένα πράγμα ουδέποτε θα καταφέρουν. Να αναγκάσουν το νου, την ψυχή και την καρδιά μας να παραδοθούν, να υποκύψουν, να μας τα κλέψουν.

Πώς νομίζετε ότι κρατήθηκαν οι Έλληνες σε άλλες, πολύ πιο δύσκολες εποχές; Όταν χούντες και πολεμικές κατακτήσεις έριχναν σκοτάδι στον τόπο;
Ο καθένας με την ψυχή και την καρδιά κρατούσε όρθιο το κεφάλι.
Δεν δεχόταν ήττα.
Δεν παραδινόταν.
Δεν εθιζόταν με ό,τι του επέτρεπαν.
Η καρδιά και η ψυχή του έμεναν ζωντανές. Κι ο νους.
Κι έμενε έτσι ζωντανή η ελπίδα για τον κάθε άνθρωπο.

Και τελικά η συλλογική ελπίδα.
Η ελπίδα ενός λαού.
Αυτή την ελπίδα δεν μπορούν να μας την κλέψουν.
Ούτε να την απαγορεύσουν έχουν τη δύναμη.
Αυτή η ελπίδα, η θέληση, είναι η δική μας δύναμη. Η δική μας ανθρωπιά.
Δεν αρκεί φυσικά, αλλά είναι προϋπόθεση ζωής.
Αυτό που χρειάζεται μετά, είναι να ματώσεις το λαιμό φωνάζοντας για την ελπίδα σου.
Και μετά, να ματώσεις τα δάχτυλά σου από τη σφιγμένη, γεμάτη αποφασιστικότητα, γροθιά σου.

Δεν αρκεί να κοιτάξεις από χαμηλά τα υψηλά όνειρά σου.
Πρέπει να κάνεις την προσπάθειά σου να τ’ αγγίξεις.
Δεν αρκεί να έχεις την άνοιξη στο μυαλό σου.
Πρέπει να βγάλεις τις λάσπες από τα πόδια σου για να την περπατήσεις.
Να τη νιώσει η πατούσα σου.
Δεν αρκεί να κλαις για το παιδί σου.
Σήκωσε το χέρι γι’ αυτό. Μάτωσε τα νύχια σου.
Δεν αρκεί το μοιρολόγημα για τον χαμένο γνωστό.
Σπεύσε, κάνε κάτι να μην υπάρξει άλλος.

Γιατί είσαι άνθρωπος.
Και ο άνθρωπος γεννήθηκε για να υψωθεί.
Να σκοντάφτει και να σηκώνεται.
Να ξεκινά από το χώμα και να φτάνει στον ουρανό.

Θέλει ματωμένες πατούσες για να περπατήσεις τη δύσκολη και ανηφορική πλαγιά.
Πρέπει να ματώσεις το κορμί για να φτάσεις όσο ψηλά μπορείς, ως Άνθρωπος.
Μέχρι τ’ αστέρια.
Μέχρι τα όνειρά σου.
Για να φτάσεις στο μπόι του ανθρώπου.

Μην κοιτάζεις απλά εθισμένος σε ό,τι σε βόλεψε ή σε περιόρισε.
Αυτός ο εθισμός είναι επικίνδυνος.
Ο χειρότερος προσωπικός συμβουλάτορας σήμερα.
Σκέψου, εθιστήκαμε όχι μόνο στον πόνο του άλλου, αλλά και να πονάμε οι ίδιοι, χωρίς να μας ενοχλεί…
Κι αυτή είναι η ήττα.

Γιατί αν δεν υπάρχει η ελπίδα, δεν υπάρχει το όνειρο, χάθηκε η διάθεση να το παλέψεις.
Ξέρεις πόσοι πέρασαν και χάθηκαν ηττημένοι;
Ξέρεις πόσοι χάθηκαν στη συνήθεια που τους δίδαξαν, επειδή φοβήθηκαν να δουν το μπόι τους και την ελπίδα;
Ξέρεις ποιoι είναι τελικά οι ηττημένοι; Όσοι φοβήθηκαν ν’ αλλάξουν τη διαδρομή, επειδή αυτή τους βόλεψε. Κι ας τους μίκραινε το μπόι. Κι ας τους εξαφάνιζε την ύπαρξη.

Μην τους χαρίσεις τα όνειρά σου.
Μην τους δώσεις την ικανοποίηση ότι ένιωσες έστω και μια στιγμή ηττημένος.
Μην σκύψεις το κεφάλι και το καταλάβουν, ακόμη κι αν κάποια στιγμή νιώσεις χαμένος.
Οι κερασιές θα ανθίσουνε και φέτος, όπως διακήρυξε ο Μενέλαος Λουντέμης. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά κάποιος έπρεπε να τις φυτέψει ή να τις περιποιηθεί.

Όχι, αυτές οι γιορτές δεν έχουν μαγεία.
Γιατί πολλοί ζουν στο σκοτάδι.

Έχει όμως μια πρόκληση για τον καθένα μας η αρχή που σηματοδοτούν.

Ψηλά την ψυχή.
Ψηλά την καρδιά.
Ψηλά το νου.
Κράτησε όρθιο το κεφάλι.

Θα τρομάξουν που δεν έπεσες.
Θα τρομάξουν που σταθήκαμε όρθιοι.
Θα πανικοβληθούν επειδή η ελπίδα μας είναι ζωντανή.
Κι εμείς αποφασισμένοι να την παλέψουμε μέχρι το τέλος.

Καλή αρχή, με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς.
Τα όνειρά σου ζωντανά να διατηρήσεις.
Είναι το πρώτο βήμα.

(Γράφτηκε την τελευταία ημέρα του 2012, αλλά ισχύει στο ακέραιο την τελευταία ημέρα του 2013. Ελπίζω την τελευταία ημέρα του 2014 να υπάρχει ένας απολογισμός ελπίδας. Καλή Χρονιά)
http://www.candianews.gr/