Μπορεί να έχουν περάσει 16 ολόκληρα χρόνια από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, πού «μαύρισαν» όλη την Ηλεία και στέρησαν τη ζωή από δεκάδες ανθρώπους, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, αλλά κανένας δεν έχει ξεχάσει την «θυσία» τους και όλοι τους θυμόμαστε με θλίψη, ευχόμενοι να μην ξανασυμβούν ποτέ παρόμοιες καταστροφές στην περιοχή μας.
Η καθημερινότητα λοιπόν έχει επιστρέψει στις περιοχές που κάηκαν τον Αύγουστο του 2007, με τους κατοίκους να προσπαθούν να μαζέψουν τα … κομμάτια τους και φυσικά να μην ξεχνούν όλους αυτούς που χάθηκαν εκείνες τις εφιαλτικές ώρες.
Η εφημ. «Πατρίς» έκανε για μια ακόμη φορά οδοιπορικό σε Αρτέμιδα και Μάκιστο και μίλησε με κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι μας τόνισαν ότι πολύ λίγα έχουν αλλάξει από εκείνη την εποχή.
Υπάρχουν ακόμη πολύ σοβαρά προβλήματα στις υποδομές, παρότι τα κτίρια ξαναχτίστηκαν στην Αρτέμιδα από την Κυπριακή Δημοκρατία και στη Μάκιστο από τον όμιλο Βαρδινογιάννη, αφού οι δρόμοι έχουν μείνει σχεδόν όπως ήταν. Αντιπυρικές ζώνες δεν υπάρχουν στο αναγεννημένο δάσος και όλοι φοβούνται ότι αν συμβεί μία μεγάλη πυρκαγιά, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να κινδυνέψουν και πάλι ανθρώπινες ζωές. Θα πρέπει η πολιτεία να δώσει βάση σε αυτό το ζήτημα, να ανοίξει ο δρόμος για να μπορούν να φεύγουν πιο εύκολα οι κάτοικοι προς ασφαλείς περιοχές και φυσικά να δοθούν οδηγίες σε όλους τους μόνιμους κάτοικους, αλλά και στους ετεροδημότες, για το τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση μεγάλης πυρκαγιάς στην περιοχή, για να μη θρηνήσουμε και πάλι θύματα.
Τι λένε οι κάτοικοι των πυρόπληκτων περιοχών για τον εφιάλτη του Αυγούστου του 2007
Ο Χαράλαμπος Λαμπρόπουλος κάτοικος Αρτέμιδας, που ήταν παιδί εκείνη την εποχή, τονίζει χαρακτηριστικά.
«Από τις φωτιές θυμάμαι λίγα πράγματα, γιατί ήμουν πολύ μικρός τότε, ενώ οι περισσότεροι στις φωτιές λείπαμε, δεν ήμασταν εδώ, αλλά σίγουρα μάθαμε για την καταστροφή και το κακό που είχε συμβεί, με τόσους πολλούς ανθρώπους που χάθηκαν στη φωτιά. Φυσικά αυτούς που χάθηκαν στην φωτιά τους θυμόμαστε όλοι, αφού δεν ξεχνιούνται».
Ο Δημήτρης Ελιανός επίσης κάτοικος Αρτέμιδας θυμάται με θλίψη εκείνες τις στιγμές.
«Τι να θυμάμαι από εκείνη την περίοδο; Θυμάμαι ότι πήραμε το αυτοκίνητο και τα παιδιά και φύγαμε άρον-άρον από το δρόμο όμως της Σμέρνας. Οι άλλοι που έφυγαν προς τα κάτω κάηκαν. Παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, όλα όσα συνέβηκαν το 2007 είναι βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας. Και φυσικά θυμόμαστε όλους τους ανθρώπους που χάθηκαν. Και δυστυχώς βλέπω ότι δεν έχουν βελτιωθεί πολλά πράγματα και αν ξανασυμβεί παρόμοιο γεγονός, θα καούμε όλοι, αν δεν προλάβουμε να φύγουμε. Εκτός από τα σπίτια τα οποία φτιάξανε οι Κύπριοι, έχουν γίνει ελάχιστα πράγματα στην κοινότητα».
Τα λόγια του Κωνσταντίνου Βλασσόπουλου, τέως γραμματέα της κοινότητας Αρτέμιδος είναι «γροθιά» στο … στομάχι για πολλούς.
«Στο χωριό όλα έχουν διορθωθεί εκτός από τους νεκρούς, τους οποίους δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και ο κυριότερος λόγος είναι πως τους έχουμε μπροστά στο δρόμο. Τους βλέπουμε δύο – τρεις φορές την ημέρα. Τα άλλα όλα γίνανε. Και τα λάδια και τα σπίτια. Για τα σπίτια δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν δεν είχαμε την Κυπριακή Δημοκρατία, που ανοικοδόμησε το χωριό. Παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια, είναι ακόμη νωπές οι μνήμες από εκείνες τις εφιαλτικές ημέρες και δεν πρόκειται ποτέ να φύγουν από το μυαλό μας. Ήταν τρομακτικές οι μέρες αυτές. Εγώ έφυγα μέσα από τις φωτιές και δυστυχώς αυτή τη φωτιά δεν μπορούσε να τη σταματήσει κανείς και τίποτα. Εδώ ήταν μία κόλαση. Είχε 42 βαθμούς Κελσίου πριν τις φωτιές και αέρα 8 μποφόρ. Με τις φωτιές πήγε 10 και έβλεπες τη φωτιά να έχει φτάσει τα 100 μέτρα ύψος. Η φωτιά δεν σταμάταγε με τίποτα. Από τα βασικότερα προβλήματα στην κοινότητα είναι η αποχέτευση. Ένα θέμα το οποίο το θέσαμε στον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον κ. Παπαδόπουλο όταν ήρθε, μας υποσχέθηκε ότι παρότι ήταν ένα δύσκολο έργο θα προσπαθήσει να υλοποιηθεί, τελικά το προσπάθησε, έβγαλε 1,5 εκατομ. παραπάνω, αλλά οι τοπικοί παράγοντες έδωσαν δυναμικότητα χωριού 1300 άτομα. Και έχουμε έναν βιολογικό που είναι ο πιο σύγχρονος στο νομό Ηλείας και δεν λειτουργεί επειδή λένε ότι είναι πολυέξοδος. Είναι έτοιμος και δυστυχώς θα χαθούν τα μηχανήματα. Έχει ολοκληρωθεί το έργο και δεν μπορεί να δουλέψει. Δυστυχώς τα λύματα τρέχουν στους δρόμους και δεν ενδιαφέρεται κανένας για αυτό».
Ο Σωτήριος Ζέρβας που διαμένει στην Μάκιστο θυμάται πως ένας παράδεισος μετατράπηκε σε λίγες στιγμές σε μια κόλαση.
«Αυτό που έχει μείνει από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, είναι η ερήμωση που είχε προκληθεί σε όλη την περιοχή, όχι μόνο στο χωριό μας, αφού έπληξε όλο το δήμο Ζαχάρως. Εγώ ήμουν μία εβδομάδα πριν τις πυρκαγιές εδώ και ήταν παράδεισος, έφυγα, έπιασε η φωτιά, ήρθαμε μία εβδομάδα μετά και ήταν σαν να μην είχαμε ξαναέρθει, σαν να έχουμε έρθει για πρώτη φορά εδώ. Είχαν καεί τα πάντα, οι άνθρωποι, οι συγγενείς μας, πόσο τραγικό ήταν αυτό το πράγμα για τις οικογένειες και για το φυσικό περιβάλλον, χάθηκαν τόσα σπίτια, περιουσίες.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ερημώσει μετά η περιοχή, να φύγουν πάρα πολλοί, στο χωριό σχεδόν δεν έχουν μείνει ούτε 30 κάτοικοι. Βέβαια ο Όμιλος Βαρδινογιάννη αποκατέστησε τα σπίτια που είχαν καεί και έχει γίνει ένα φοβερό πλέον χωριό, κυρίως όσον αφορά στο θέμα των σπιτιών. Δεν έχουν επιστρέψει δυστυχώς οι κάτοικοι στην κοινότητα μετά από τις φωτιές και παρότι υπάρχουν σπίτια, οι κάτοικοι που έχουν επιστρέψει είναι πολύ λίγοι. Ένα βασικό πλέον πρόβλημα είναι ο δρόμος, δεν υπάρχει σωστός δρόμος, δηλαδή για να κατέβει κάποιος στη Ζαχάρω. Αυτός που υπήρχε στις φωτιές υπάρχει και τώρα με ελάχιστες βελτιώσεις. Από το ταμείο Μολυβιάτη το οποίο συστάθηκε για τα χωριά Μάκιστο και Αρτέμιδα και είχαν συγκεντρωθεί τόσα χρήματα από τον απλό κόσμο, δεν δόθηκε απολύτως τίποτα για την αποκατάσταση της περιοχής.
Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για τη βελτίωση του δρόμου, έχουν γίνει μελέτες, αλλά δεν μπορεί να προχωρήσει λόγω γραφειοκρατικών εμποδίων από πολλές υπηρεσίες. Οπότε εκτός από το χωριό όπου έγιναν καινούργια τα σπίτια, δεν έχει αλλάξει τίποτα άλλο. Αν γίνει ένα παρόμοιο γεγονός, δεν ξέρω πώς θα μπορέσουν οι κάτοικοι να φύγουν με ασφάλεια. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας χώρος συγκέντρωσης, που θα τον ξέρει ο κόσμος για να πάει εκεί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».
Ο Δημήτριος Καλαμίδας που μένει σχεδόν καλοκαίρι στην Μάκιστο θυμάται με συγκίνηση τους ανθρώπους που χάθηκαν.
«Ήμουν στην κοινότητα μία εβδομάδα πριν τις φωτιές, μιας και είναι από εδώ η σύζυγός μου, είναι ένας παράδεισος για μας και δυστυχώς φύγαμε από έναν παράδεισο και επιστρέψαμε σε μία κόλαση. Ήταν μία μεγάλη καταστροφή, αφού όσο έβλεπε το μάτι μας ήταν όλα καμένα. Βλέπαμε νέκρα ζώα και δυστυχώς πολλοί άνθρωποι χαθήκανε. Να είναι καλά ο όμιλος Βαρδινογιάννη που έφτιαξε τα σπίτια που κάηκαν. Αυτό που βλέπω είναι ότι από το 2005 που έρχομαι εδώ, δεν έχω δει μεγάλες βελτιώσεις. Και αυτός ο δρόμος από τη Ζαχάρω μέχρι τη Μάκιστο πού είναι 12 – 13 χιλιόμετρα έχει ελάχιστες βελτιώσεις, λίγη πίσσα έχουνε βάλει.
Για να κατεβούμε στη Ζαχάρω θέλουμε μισή ώρα. Ο δρόμος είναι επικίνδυνος, είναι στενός και πολλές φορές κινδυνεύει να γίνει τροχαίο ατύχημα. Θέλει αγώνα για να αλλάξει αυτό και να δείξουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι τοπικοί παράγοντες. Είναι κρίμα γιατί έχει γίνει μεγάλος αγώνας για να φτιαχτούν αυτά τα ωραία σπίτια, το χωριό έχει πολλά παιδιά, ειδικά το καλοκαίρι που μαζεύονται και παίζουν στη φύση. Εύχομαι τελικά να γίνει κάτι. Γιατί έχουμε και πρόβλημα με το νερό αυτή τη στιγμή, έχουμε πολλές διακοπές στην υδροδότηση. Αν δεν έχεις νερό πώς θα έρθεις να μείνεις εδώ;».
Φώτης Βλάχος : «Φτιάχτηκαν μόνο οι οικίες και οι υποδομές παραμένουν με πολλά προβλήματα»
Ο Φώτης Βλάχος πρόεδρος του Συλλόγου Μακιστέων τονίζει πως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια.
«Οι μνήμες από τις φονικές πυρκαγιές του 2007 είναι ακόμη νωπές, ενώ συνεχίζονται τα προβλήματα, αφού μπορεί να αποκαταστάθηκε το χωριό από την αείμνηστη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, αλλά φτιάχτηκαν μόνο οι οικίες και οι υποδομές παραμένουν με πολλά προβλήματα, δεδομένου ότι ακόμα δεν έχει γίνει κάτι ως προς την βελτίωση τους. Ακούμε πολλά πράγματα, αλλά αποτέλεσμα δεν βλέπουμε.
Τα πιο σοβαρά προβλήματα που έχουμε είναι το νερό, που δεν επαρκεί, ενώ δεν είναι και καλής ποιότητας. Ιδίως όταν είναι ζεστές οι ημέρες, το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο, αφού γεμίζει το χωριό μας και το νερό δεν επαρκεί. Από κει πέρα έχει κάνει κάποια μελέτη ο δήμος για να αποκατασταθεί το δίκτυο και μένει να δούμε πότε τελικά θα γίνει αυτό. Επίσης η οδοποιία μας δεν είναι καλή, όπως και η αγροτική οδοποιία, αντιπυρικές ζώνες δεν υπάρχουν, αν ξαναπιάσει φωτιά το βουνό θα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Εύχομαι να μην ξαναγίνει το ίδιο κακό όπως τότε. Εμείς δυστυχώς όσον αφορά την αντιπυρική προστασία δεν έχουμε δει απολύτως τίποτα έως τώρα. Όπως ήταν τότε η κατάσταση είναι και τώρα. Από την πλευρά της Πολιτικής Προστασίας δεν έχουμε δει κάτι και δυστυχώς δεν είναι ανοιχτό το αγροτικό μας δίκτυο, κάτι που είναι πολύ βασικό.
Το χωριό μας είναι σε κατάσταση υπολειτουργίας και όπως ήταν πριν τις φωτιές, είναι και τώρα. Τις ημέρες της καταστροφής ήταν εδώ η οικογένειά μου και σαφώς θυμόμαστε με λύπη τι είχε γίνει και όταν ακούμε για φωτιές και περνούν τα αεροπλάνα, ξαναζούμε όλα αυτά τα εφιαλτικά γεγονότα. Αναστατωνόμαστε και φοβόμαστε μην ξαναγίνει αυτό το κακό. Ήταν εφιαλτικές οι στιγμές που ζήσαμε, δεν μπορώ να τις περιγράψω με λόγια».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Διαβάστε επίσης: Δήμος Ανδρίτσαινας - Κρεστένων: Αύγουστος 2007 - Αύγουστος 2023 Ι Κάηκαν τα πάντα, ευτυχώς όμως δεν χάθηκαν άνθρωποι…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου