Λαέ μου περιούσιε/ λαέ μου κουρελή/ Για τη χαρά σου θλίβομαι/ το κέφι σου με πνίγει/ Άλλοτε πλήρωνες φθηνά/ για να γλεντούν πολλοί/ Τώρα πληρώνης ακριβά/ για να γλεντούν ολίγοι»
(Γεώργιος Σουρής)
Μια νέα «εθνική επιτυχία» βρίσκεται στα σκαριά. Πρόκειται για την περίφημη «επιμήκυνση» της αποπληρωμής του χρέους.
Σημειώνουμε ότι σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 - 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων!
Όσο για τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας αποδεικνύουν τι κρύβεται πίσω από τις «επιμηκύνσεις» και τις διάφορες «τεχνικές» διατήρησης της λεγόμενης «βιωσιμότητας του χρέους»: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Πρόκειται για «τεχνικές» εκ μέρους των πιστωτών μέσα από τις οποίες ο λογαριασμός αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Αντίθετα, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Στο παρόν σημείωμα, ωστόσο, δεν θα σταθούμε σε κορυφαία ζητήματα, όπως:
- Τι είναι το χρέος.
- Ποιοι και πως το προκάλεσαν στην Ελλάδα.
- Τι εννοούν όσοι μιλούν περί «βιωσιμότητας του χρέους» στην ελληνική πραγματικότητα.
- Που πάνε τα δάνεια που δημιουργούν το χρέος.
- Και – κυρίως – τι παίρνει ο λαός από αυτά τα δάνεια, τα οποία, εκείνοι που τα συνάπτουν και τα ξεκοκαλίζουν, τον εξαναγκάζουν μετά να τα αποπληρώνει σαν να ήταν δικά του χρέη.
(σσ: Για τα θέματα αυτά θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούμε σε επόμενα σημειώματα της στήλης).
Σήμερα θα περιοριστούμε σε μια εξαιρετικής σημασίας – κατά τη γνώμη μας – υπενθύμιση. Την υπενθύμιση για ένα γεγονός που δεν ανάγεται στο απώτατο παρελθόν. Που συνιστά κομμάτι της ζώσας Ιστορίας. Εξηγούμαστε: Το «πανηγύρι» που πάει να στηθεί από την κυβέρνηση με σημαία την «επιμήκυνση» είναι… ξαναζεσταμένο. Πρόκειται για το δεύτερο τέτοιο «πανηγύρι», μέσα σε μόλις τρία χρόνια, για το ίδιο θέμα!
Αλήθεια, πώς και (κάνουν ότι) το ξεχνούν: Τη «σωτηρία» της «επιμήκυνσης του χρέους» την ζήσαμε ήδη από το 2011! Ήταν 25 Μάρτη 2011 όταν οι μόνιμοι τελάληδες για «δόξες» όπως το «Μάαστριχτ», η «ΟΝΕ», το «ευρώ», η «Μεγάλη Ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων», ο «Μηχανισμός Στήριξης» κοκ. έγραφαν διθυράμβους σε εφημερίδες και απήγγειλαν παιάνες από κανάλια για την «μεγάλη εθνική επιτυχία» του Γιώργου Παπανδρέου. Ήταν τότε που ο πρώην πρωθυπουργός είχε επιστρέψει από τη Ευρωενωσιακή Σύνοδο των Βρυξελλών κουβαλώντας στις βαλίτσες του το μεγάλο κατόρθωμα της «επιμήκυνσης»…
Το πόσο σπουδαίο ήταν εκείνο το κατόρθωμα, το είδαμε σχετικά νωρίς. Ένα μόλις χρόνο αργότερα (παρά την… «σωτηρία» της «επιμήκυνσης») οδηγηθήκαμε στην άλλη περιλάλητη «επιτυχία», εκείνη του PSI. Οδηγηθήκαμε σε νέο Μνημόνιο. Οδηγηθήκαμε σε νέα δανειακή σύμβαση…
Τι κρύβεται, λοιπόν, πίσω από τον εκκωφαντικό θόρυβο που θα επιχειρήσουν να προκαλέσουν τα καθεστωτικά «ταρατατζούμ» για την νέα «επιμήκυνση», αν και όταν αυτή υπάρξει; Τι θα σημαίνει η ευόδωση του γερμανικού σχεδίου (σσ: περί αυτού πρόκειται) όσον αφορά την διαδικασία αποπληρωμής του ελληνικού δημόσιου χρέους;
Θα το δούμε λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα που είχαν προκύψει από την προηγούμενη «επιμήκυνση». Και συγκεκριμένα: Το γράφημα που ακολουθεί δεν είναι δικής μας έμπνευσης. Είναι του υπουργείου Οικονομικών. Είχε εκδοθεί από την τότε κυβέρνηση τον Μάρτη του 2011 με στόχο να προπαγανδίσει τα «κέρδη» της χώρας από τις αποφάσεις της συνόδου της ΕΕ στις 25 του ίδιου μήνα. Στην ανακοίνωσή του το υπουργείο παρουσίαζε τη διαρρύθμιση του δημόσιου χρέους και κατέγραφε το ποσό των ετήσιων αποπληρωμών που – μετά την «επιμήκυνση» - θα έπρεπε να καταβάλλει η Ελλάδα μέχρι το έτος… 2057!
Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στις αποπληρωμές χρεών που θα έπρεπε να πληρώνει η Ελλάδα μέχρι το 2021, διαπίστωνε το εξής εξωφρενικό: Ο ελληνικός λαός, από το 2011 μέχρι και το 2021, θα έπρεπε να έχει καταβάλει σε τόκους και χρεολύσια πάνω από 480 δισ. ευρώ!
Το μεγάλο «επίτευγμα», δηλαδή, της τότε «επιμήκυνσης», που έφερε νέα Μνημόνια, νέα Μεσοπρόθεσμα, νέους εφαρμοστικούς, νέα χαράτσια, νέα «κουρέματα» σε μισθούς και συντάξεις, ήταν ότι μέσα σε μια δεκαετία ο λαός θα έπρεπε, σε συνθήκες απηνούς λιτότητας, κατάλυσης κάθε εργασιακού δικαιώματος, ανελέητης φοροεπιδρομής, να υποστεί και αφαίμαξη ίση με μισό τρισεκατομμύριο! Θα έπρεπε, δηλαδή, στο διάστημα μιας δεκαετίας να έχει πληρώσει με το αίμα του σε εγχώριους και ξένους δανειστές ποσό μεγαλύτερο από δύο ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας! Και θα έπρεπε να βιώνει αυτό το καθεστώς, της τροικανής εποπτείας και της ευρωενωσιακής επιτήρησης μέχρι… 2057!
Αυτό ήταν, τότε, το «επίτευγμά τους». Συνεπώς ρωτάμε: Δεδομένου ότι σήμερα, τόσο η διάρθρωση του χρέους (βλέπε αναλυτικά στο άρθρο του Ν.Χατζηνικολάου στη «RealNews» και στο http://www.enikos.gr/) όσο και οι αποφάσεις της ΕΕ που ακολούθησαν έχουν ως συνέπεια την επιβολή ενός καθεστώτος εποπτείας και επιτήρησης μέχρι… το 2070, από πού προκύπτει ότι αυτή η νέα πεντηκονταετής «επιμήκυνση», που προωθεί η Γερμανία, θα είναι «σωτηρία»; Ότι δεν θα είναι ένα νέο και μάλιστα 50ετές (!) Μνημόνιο;
Εκτός, βέβαια, αν κάποιος θεωρεί ως επαρκή «ασφαλιστική δικλείδα» ότι, σήμερα, την… «διαπραγμάτευση» με την Μέρκελ και με τον Σόιμπλε για την «επιμήκυνση» δεν την κάνει ο Παπακωνσταντίνου. Την κάνει ο «ξέχασέ το, Γιάννης» Στουρνάρας…
Υστερόγραφο:
Χτες, ανήμερα της τιτάνιας μάχης του Γιάννη Στουρνάρα στις Βρυξέλλες για την «επιμήκυνση» του δημόσιου χρέους, ήταν η επέτειος της γέννησης του Καρλ Μαρξ. Ευκαιρία, λοιπόν, να πάρουμε μια γεύση από την άποψη του Μαρξ για το χρέος:
«Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους - αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους (...). Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», Τόμος Α', σελ. 779).
Με άλλα λόγια: Το δημόσιο χρέος δεν είναι παρά εκείνος ο πλούτος που ανήκει στον λαό, αλλά που κάποιοι (τους οποίους φανταζόμαστε τους γνωρίζει ο κ.Στουρνάρας) τον έχουν κλέψει από το λαό! Αυτά έγραφε ο Κάρολος Μαρξ για το δημόσιο χρέος. Ένας διανοητής στη σκέψη του οποίου θα επανέλθουμε αύριο. Και τούτο λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός ότι ο Μαρξ – κατά δήλωση του ίδιου του κ.Στουρνάρα - είναι ένας από τους πιο αγαπημένους διανοητές στον κ.Στουρνάρα…
Υστερόγραφο:
Χτες, ανήμερα της τιτάνιας μάχης του Γιάννη Στουρνάρα στις Βρυξέλλες για την «επιμήκυνση» του δημόσιου χρέους, ήταν η επέτειος της γέννησης του Καρλ Μαρξ. Ευκαιρία, λοιπόν, να πάρουμε μια γεύση από την άποψη του Μαρξ για το χρέος:
«Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους - αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους (...). Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», Τόμος Α', σελ. 779).
Με άλλα λόγια: Το δημόσιο χρέος δεν είναι παρά εκείνος ο πλούτος που ανήκει στον λαό, αλλά που κάποιοι (τους οποίους φανταζόμαστε τους γνωρίζει ο κ.Στουρνάρας) τον έχουν κλέψει από το λαό! Αυτά έγραφε ο Κάρολος Μαρξ για το δημόσιο χρέος. Ένας διανοητής στη σκέψη του οποίου θα επανέλθουμε αύριο. Και τούτο, λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός ότι ο Μαρξ – κατά δήλωση του ίδιου του κ.Στουρνάρα - είναι ένας από τους πιο αγαπημένους διανοητές του κ.Στουρνάρα…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου