Παναιτωλικός, η βαριά βιομηχανία του Αγρινίου

Ενα ταξίδι στο Αγρίνιο, και γενικότερα στη Δυτική Ελλάδα, μπορεί να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι η συγκεκριμένη γωνιά της χώρας έχει αφεθεί στην τύχη της εδώ και πολλά χρόνια.

του Νίκου Γιαννόπουλου
Φέρτε στο μυαλό σας το δρομολόγιο που χρειάζεται να κάνει κάποιος από την Αθήνα για να μεταβεί στο Αγρίνιο. Αφού περάσει το εθνικό δρόμο-καρμανιόλα Κορίνθου-Πατρών περνά την πανάκριβη, σε ότι αφορά τα διόδια, γέφυρα που ενώνει το Ρίο με το Αντίριο για να μπει και πάλι σε μία... εθνική οδό μίας λωρίδας. Ταξίδι-μαρτύριο για τον οδηγό.

Απομονωμένο λοιπόν από τα μεγάλα αστικά κέντρα, το Αγρίνιο
επιχειρεί να δώσει το στίγμα του στην υπόλοιπη Ελλάδα και σ΄ αυτήν την προσπάθεια βοηθά πολύ ο Παναιτωλικός, η ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει ένα μικρό θαύμα, να βγάλει την περιοχή από τον απομονωτισμό της και να την εντάξει στο μεγάλο ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας.

Η αλήθεια είναι ότι ο σύλλογος έχει καταφέρει πολλά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Ανακαίνισε το γήπεδό του, έφτιαξε μεγάλο προπονητικό κέντρο, επάνδρωσε τις ακαδημίες του, έπεισε μεγάλα ονόματα να φορέσουν τη φανέλα του. Ο Παναιτωλικός για το Αγρίνιο του 2014 (των 70.000 ψυχών) είναι μία βαριά βιομηχανία που διαφημίζει την πόλη στο πανελλήνιο.

Προφανώς αυτή η προσπάθεια, η οποία μάλιστα αγκαλιάζεται από μεγάλη μερίδα κόσμου (ο Παναιτωλικός είναι η δεύτερη επαρχιακή ομάδα σε εισιτήρια πίσω από τον ΟΦΗ), δεν πρέπει να πεταχθεί στον κάλαθο των αχρήστων. Και προφανώς το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει καμία πολυτέλεια με την κρίση να έχει σαρώσει ομάδες όπως η ΑΕΚ και η Λάρισα να στερείται ομάδων που διαθέτουν και πλατιά λαϊκή υποστήριξη αλλά και χρήμα.

Γι΄αυτό λοιπόν η άκρως θετική πορεία των Αγρινιωτών στο φετινό πρωτάθλημα μόνο χαμόγελα μπορεί να χαρίσει στον υγιή φίλαθλο, σ΄αυτόν τουλάχιστον που θέλει να παρακολουθεί ένα πρωτάθλημα με σοβαρούς συλλόγους που θα έχουν όραμα και στόχους.

Ειδικά στους εντός έδρας αγώνες του ο Παναιτωλικός του Μάκη Χάβου (που πρέπει να πιστωθεί ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας) αντιμετωπίζει σαν ίσος προς ίσο όλους τους αντιπάλους του, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Δίνει αυτό που γουστάραμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο κυρίως της δεκαετίας του 80. Τις δυνατές επαρχιακές ομάδες που έκαναν το βίο αβίωτο στους μεγάλους και έκοβαν άνετα βαθμούς χαρίζοντας σασπένς και αγωνία.

Είναι σαφές βέβαια ότι ο Παναιτωλικός και ο πρόεδρός του Φώτης Κωστούλας θα πρέπει να διανύσουν μεγάλη απόσταση για να κατακτήσουν τη μονιμότητα στη μεγάλη κατηγορία και να προσθέσουν επιπλέον ειδικό βάρος στη φανέλα της ομάδας τους που ακόμα και τα τελευταία χρόνια, της οικονομικής ευμάρειας, πέρασε πολλά. Παίκτες χάνονταν διότι η πόλη βρίσκεται μακριά από αεροδρόμιο, άλλοι δεν προσαρμόζονταν ποτέ μιλώντας μάλιστα άσχημα για το Αγρίνιο, λεφτά για μεταγραφές ξοδεύονταν στο βρόντο.

Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Παναιτωλικός δεν βαδίζει το σωστό δρόμο. Αν, μάλιστα, η Πολιτεία φιλοτιμηθεί να κάνει και κάποιες σοβαρές επενδύσεις σ΄αυτό το παραμελημένο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας, τότε τα καναρίνια μπορούν να γίνουν ακόμα και... αετοί.
http://www.contra.gr/Columns/Comment/panaitwlikos-h-varia-viomhxania-toy-agrinioy.2583403.html