Τα απότοκα του Λεωνίδα σε Vertigo

Οι «Δημοκράτες» της Ανανέωσης και των ενωτικών σχημάτων δεν δίσταζαν ποτέ να διασπούν όπου και όταν έχαναν την πολιτική και ιδεολογική μάχη στην εντός ΚΚΕ ύπαρξή τους (1968-1991). ΠΟΤΕ!… Ποιος θυμάται σήμερα τη λέξη «Ευρωκομμουνισμός», την φράση «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο»; Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Γράφει ο Παναγιώτης Α. Λαζαρίδη

Το στερεοτυπικό «Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» έχει καταντήσει αηδία!

«Μεταπολιτική»: Να μια λέξη σύγχρονη, μοντέρνα, εύηχη και κυρίως βολική…

Σ’ έναν κόσμο άθλιας εκμετάλλευσης, που μετατρέπει τους φτωχούς σε πάμφτωχους και τους πλούσιους σε ζάμπλουτους, είναι μια εύπεπτη αιτιολογία για τον καθολικό συμβιβασμό την ταξική ειρήνη σε απόλυτο όφελος των λίγων – ελάχιστων. Των επιχειρηματικών ομίλων, των πολυεθνικών, των Ευρωνατοϊκών επικυρίαρχων και των πολιτικών τους εκφραστών.

«Μη δαιμονοποιούμε και το Κεφάλαιο που επενδύει σε όφελος της ανάπτυξης και των εργαζόμενων»…

Αυτά ακούγονται στην εποχή των πιο ακραίων ταξικών ανισοτήτων, της πείνας, της φτώχιας,  των πολέμων και της προσφυγιάς για τα δισεκατομμύρια των εργαζόμενων απλών ανθρώπων.

Τελικά αυτός ο γέρο-Κάρολος με την παχιά γενειάδα ταλαιπωρεί και θα μας ταλαιπωρεί για πάντα!

Το να ανακαλύπτεις με απόλυτα τεκμηριωμένο και επιστημονικό τρόπο τους νόμους που κινούν την ιστορική και κοινωνική εξέλιξη στο διηνεκές, είναι μπελάς για κάθε γενιά!

Διαλεκτικός – Ιστορικός υλισμός λέγεται η υπόθεση αυτή. Νόμοι για την υπεραξία και την εμπορευματική παραγωγή.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, η ανειρήνευτη αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας που επιλύεται με τον μοναδικό τρόπο της κατάργησης κάθε ατομικής ιδιοκτησίας, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός. Ξέρω, ξέρω, ξύλινες έννοιες και απόψεις μιας άλλης εποχής.

Ας επιστρέψουμε στο βολικά βλακώδες αφήγημα πως «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και στα περί «μεταπολιτικής». Τώρα που οι συγγραφείς του πιο πολυδιαβασμένου βιβλίου στην Ιστορία, του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, δεν μας ακούνε και σίγουρα δεν γελάνε κάτω απ’ τα μουστάκια τους!

Φαντάζομαι μια αντίρρηση θα την είχαν αφού υποστήριζαν ότι «Πολιτική δεν είναι παρά η συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας, των οικονομικών σχέσεων, της ταξικής κυριαρχίας».

Τα ίδια με άλλες λέξεις ισχυριζόταν και ο ιδρυτής και θεμελιωτής του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους, Β. Ι. Λένιν όταν προέτρεπε: «Πίσω από κάθε πολιτική πράξη, ηθική, ενέργεια, δήλωση ή υπόσχεση να αναζητούμε τα συμφέροντα τούτων ή εκείνων των τάξεων».

Κάποιοι με θράσος ισχυρίζονται  πως όλα αυτά ανήκουν σε άλλους αιώνες κι εποχές. Είναι αθλιότητα να λοιδορείς μια επιστημονική κοσμοθεωρία με κριτήριο το «πότε» θεμελιώθηκε, αποφεύγοντας να αναφερθείς στην ουσία των  ανακαλύψεων  και φυσικά στην διαλεκτικά ιστορική τους ισχύ!

Πρόκειται για ξεδιάντροπο δεδομένο αμορφωσιάς, κουτοπονηριάς, θράσους και αμετροέπειας! Θα έλεγα, όπως θα δούμε παρακάτω, σε σημείο απόλυτου συμβιβασμού και ενδοτικότητας.

Του ιδεολογικού και πολιτικού οπορτουνισμού, τα ύστερα!

Χρήσιμοι ηλίθιοι υπήρχαν παντού και πάντα. Απλά στην Ελληνική πραγματικότητα ακολούθησαν την δική τους διαδρομή.

Άκρη του νήματος; Ο πολιτικός χώρος που προήλθε από την διάσπαση του ΚΚΕ, στα 1968, μεσούσης της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ονοματοδοσία: «ΚΚΕ Εσωτερικού», σε ευθεία πολιτική αντιπαράθεση με το ΚΚΕ που πλέον βαπτιζόταν «Εξωτερικού». 

Ό,τι πιο προβοκατόρικο για χιλιάδες αγωνιστές της κατοχής, του εμφυλίου, ανθρώπων που υπέφεραν μέχρι θανάτου από το μετεμφυλιακό κράτος των Αγγλοαμερικάνων και των τοπικών δωσίλογων.

Καθόλου συμπτωματικά  ο «νέος» αυτός πολιτικός χώρος θεωρούσε όπως/όσο και η Αστική τάξη το ΚΚΕ ξενόφερτο και καταδίκαζε τα μέλη και τους φίλους του σαν «Πράκτορες ξένης δύναμης στην Ελλάδα». Της Σοβιετικής Ένωσης εν προκειμένω, της χώρας που νίκησε τον φασισμό, βάζοντας τέλος την επέλαση των Ναζί.

Πέρασαν χρόνια, μια νέα διάσπαση – αυτή του 1991 – με ευθεία  προτροπή στο ΚΚΕ να υποστείλει ιδεολογικές αρχές και να αυτοδιαλυθεί. Λέξη-κλειδί η λέξη «Δημοκρατία» και κάποια παρελκόμενα όπως «εκσυγχρονισμός», «Κυβερνησιμότητα» και, για μερικούς ακόμη, «Άμεση Δημοκρατία».

Πέρασαν τα χρόνια, ο γέροντας πλέον Λεωνίδας, αφού είδε κι αποείδε τα ανεπαρκή ακόμη και στον οπορτουνισμό τους παιδιά του, άφησε ως τελευταία του παρακαταθήκη το ΠΑΣΟΚ, προτρέποντάς τα να προτιμήσουν τον άλλοτε κραταιό συγγενικό πολιτικό χώρο, αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας υπό τον Γιώργο Παπανδρέου.

Εκείνα δεν τον άκουσαν (όχι όλα) και προτίμησαν την μετεξέλιξη του Συνασπισμού στον  ΣΥΡΙΖΑ που το 2015 δικαίωσε το «όραμα» του Λεωνίδα Κύρκου.

Το πάντα και σε τελική ανάλυση «Αντιενωτικό» ΚΚΕ,  εκείνο που οργάνωσε ή συμμετείχε σε ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ – ΕΔΑ – ΕΝΩΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ κλπ, έπρεπε να μπει στο περιθώριο της κάθε φορά ιστορικής συγκυρίας και τελικά να ενδώσει συστημικά – ιδεολογικά – πολιτικά.

Οι «Δημοκράτες» της Ανανέωσης και των ενωτικών σχημάτων δεν δίσταζαν ποτέ να διασπούν όπου και όταν έχαναν την πολιτική και ιδεολογική μάχη στην εντός ΚΚΕ ύπαρξή τους( 1968-1991). ΠΟΤΕ!

Ακόμη και στις μεταξύ τους προστριβές οι «χαμένοι» διάλεγαν το δρόμο της διάσπασης (ΕΑΡ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ – ΔΗΜΑΡ – ΛΑΕ).

Η Δημοκρατία και η «δημοκρατική» τους συμπεριφορά μετατρέπονταν  είτε σε «Αν μειοψηφήσω, φεύγω» είτε σε «Και να μειοψηφήσω, θα λέω και θα κάνω τα δικά μου», είτε στο απλουστευτικά χειρότερο: «Ό,τι αποφασίσει ο κάθε φορά αρχηγός»,  καταργώντας κάθε έννοια ακόμη και «δικής τους» δημοκρατίας.

Τα περί «άμεσης  δημοκρατίας» χωρίς κεντρικό σχέδιο που παραπέμπουν στην πιο χυδαία μορφή αγοραίας οικονομίας δεν θα τα αναλύσω επί του παρόντος.

Το ίδιο και τα περί «κοινωνικής οικονομίας» στον Καπιταλισμό με την εμπορευματική παραγωγή να αποτελεί τον απόλυτο κυρίαρχο στις οικονομικές σχέσεις.

Τελικά στους κατά τα άλλα θιασώτες της «πολυτασικής δημοκρατίας» και της «ελευθερίας» εντός των τειχών, όποιος μειοψηφούσε έφτιαχνε ένα νέο, δικό του πάντα, «ανανεωτικό» κατάστημα. Κατάντημα από ό,τι αποδείχτηκε στην πράξη.

Δεν ξεχνούσαν επίσης ΠΟΤΕ να αναφέρονται στα «αντιδημοκρατικά έως δικτατορικά» καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα οποία εκτός των άλλων ανατράπηκαν δίχως να σπάσει τζάμι, χωρίς ν ανοίξει μύτη.

Το έλλειμα – πλήγμα της απουσίας της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους δεν τους έθιξε ποτέ. Αντίθετα θεώρησαν εαυτούς νικητές, τόσο – όσο και ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός!

Η αλήθεια είναι ότι είχαν μερίδιο στη «νίκη» αυτής της ανατροπής και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Άλλωστε πάλευαν ΚΑΙ για την δική τους Ιστορική επιβεβαίωση.

Ποιος θυμάται σήμερα τη λέξη «Ευρωκομμουνισμός», την φράση «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο»; Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί όλοι μας έχουμε μια γαμημένη και, σε τελική ανάλυση, αξέχαστη ιστορία σε αυτόν τον τόπο.

Πέρασε καιρός, το «πολύχρωμο»  -ακόμη και μαύρο- «κίνημα» βγήκε στις πλατείες, τα σκισμένα μνημόνια έγιναν μνημόνια του κερατά  και τέθηκαν σε «λαϊκή – εκλογική»  έγκριση κατόπιν …υπογραφής.

Τα παιδιά του Λεωνίδα επιτέλους ανάλαβαν την κυβερνητική διαχείριση που τόσο ήθελαν. Με τους εθνο-φασίστες των ΑΝΕΛ, αφού ο δικός τους «Ιστορικός συμβιβασμός»  συμπεριλάμβανε τα ιστορικά και θεωρητικά πεπραγμένα του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ…

Τα απότοκα του Κύρκου εκπλήρωναν επιτέλους το όνειρο ζωής του πολιτικού τους μέντορα! Με ύμνους στον Αστικό κοινοβουλευτισμό, με απόλυτο σεβασμό στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων και την διαχείρισή της, και εξ ίσου απόλυτη ασέβεια στην ταξική πάλη.

Μνημόνια, φτωχοποίηση, Ευρωνατοϊκή υποταγή, λιτότητα, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με την υπογραφή της «Δημοκρατικής» – Ανανεωτικής – «Κυβερνώσας Αριστεράς»…

Τα αποτελέσματα γνωστά:

Συμβολή στην επιβράδυνση των ταξικών αγώνων, κανονική υπονόμευση στην ταξική πάλη, εργοδοτισμός,  απίστευτα εύκολη για το σύστημα υποταγή και καθυπόταξη στις Ευρωνατοϊκές επιταγές, μειοδοσία, μνημόνια και εφαρμοστικοί νόμοι.

Από κοντά και η τραγική ιδεολογικοπολιτική σύμπλευση – συμπόρευση με τον φιλελευθερισμό, η εφαρμογή πολιτικών λιτότητας, η καθοριστική συμβολή στο ακραίο άνοιγμα των ταξικών ανισοτήτων και στο τέλος εκλογικές ήττες από την original εκδοχή όλων των παραπάνω.

Οι τελευταίες αυτές (ήττες)  για όποιον έχει ενσωματωθεί πλήρως σε μια απόλυτα συστημική-εκλογική  λογική, «πονάνε»…

Τα ακόμη πιο πρόσφατα είναι γνωστά: Τρικυμία εν κρανίω, νέες -το ίδιο παλιές- ομαδοποιήσεις και μάχες στα μιντιακά χαρακώματα.

Την αλήθεια μου θα την πω κι ας φαντάζει μεγαλοστομία: Η ύπαρξη του ΚΚΕ αποτελεί Case Study για το Παγκόσμιο Εργατικό κίνημα. Οι τελευταίες εκλογικές του επιτυχίες -για τις οποίες κανένας δεν κομπάζει- αποτελούν ένδειξη του τι μπορεί να γίνει στην ταξική πάλη.

Τίποτα περισσότερο από αυτό.

Και επειδή δεν κρυφτήκαμε ποτέ, «Λαϊκή Συσπείρωση» και ΚΚΕ πάνε πακέτο χρόνια τώρα.

Πακέτο με ταξικό αποστολέα και -εξ ίσου- ταξικό παραλήπτη.

Παναγιώτης Α. Λαζαρίδης

 

ΥΓ: Ξέχασα να απολογηθώ γιατί δεν ψηφίζουμε Δούκα για να φύγει ο γιός της Ντόρας.

Τα ύστερα του κόσμου, στα ύστατα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ…

Απ’ τα έγκατα της γης όπου: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»…

Αντικαπιταλιστές από τα «Λίντλ», οπορτουνιστικά μαλιοκούβαρα, δίχως αύριο.

Μεγάλο το στερνόγραφο και σχωρνάτε με!

Ο ίδιος

 Από ΚΑΤΙΟΥΣΑ