Ο Λ. περιμένει να χειρουργηθεί σ’ ένα από τα παιδιατρικά νοσοκομεια της χώρας χωρίς να έχει τους δικούς τους ανθρώπους στο προσκεφάλι του. Εχει όμως τις συναισθηματικές ανάγκες κάθε άλλου παιδιού. του ΝΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Εξω από το δωμάτιο ένα μήνυμα γράμμένο σε κόλλα Α4 σε Word δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνεία: “Απαγορεύεται η είσοδος”.
Αναρωτιέσαι γιατί άραγε να απαγορεύεται η είσοδος σε θάλαμο παιδιατρικής κλινικής στην οποία νοσηλεύεται ένα και μόνο παιδί. Η απάντηση που παίρνεις στην ερώτηση σε κάνει να μετανιώνεις που σκέφτηκες να ρωτήσεις.
“Ο μικρός περιμένει να χειρουργηθεί στο κεφάλι. Από τους γονείς του έχει αφαιρεθεί η επιμέλεια γιατί διαπιστώθηκε από τις Αρχές συστηματική κακοποίηση του παιδιού. Τον έχουν αναλάβει οι κοινωνικές υπηρεσίες”.
Οχι πάνω από δύο ετών, ο Λ. φυσικά δεν γνωρίζει όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Ενα προσφυγάκι είναι που γεννήθηκε στην Ελλάδα από γονείς που δυστυχώς δεν αποδείχθηκαν άξιοι του τίτλου.
Κλαίει και γελάει όπως όλα τα παιδιά, είναι πολύ κοινωνικός και παιχνιδιάρης αλλά διαφέρει σε κάτι από όλα τα υπόλοιπα παιδιά της κλινικής. Δεν έχει κάποιον νυχθημερόν πάνω από το προσκεφάλι του.
Οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες τον έχουν πάντα στο νου τους αλλά έχουν να φροντίσουν και άλλα παιδιά βγάζοντας τη δουλειά με την οποία είναι επιφορτισμένοι. Ο Λ. έχει το παράπονο ότι κλαίει λίγο παραπάνω μέχρι να εστιάσουν πανω του. Τους το ξεπληρώνει όμως καθώς με το που πλησιάζει άνθρωπος να τον φροντίσει, το χαμόγελο ζωγραφίζεται αυτόματα στο πρόσωπό του.
Αδολα, χαρίζει τη χαρά, όπως άλλωστε όλα τα παιδιά της ηλικίας του στον κόσμο. Αλλά οι συνθήκες τα έχουν φέρει έτσι ώστε να μάχεται πολύ μικρός για τα αυτονόητα. Για το νοιάξιμο, τη φροντίδα, ένα χάδι και ένα φιλί. Που τα έχει αλλά όχι από τους ανθρώπους που θα ήθελε και όχι στην ποσότητα που τα χρειάζεται.
Οι περιπτώσεις σαν και του Λ. στα δημόσια νοσοκομεία παίδων της χώρας είναι πολλές. Ολομόναχα, ασυνόδευτα παιδιά περιμένουν τη δική τους σειρά για να χειρουργηθούν/θεραπευτούν. Οι μέρες γι’ αυτά φαντάζουν όλες ίδιες, είτε πρόκειται για καθημερινές του συρμού είτε για γιορτινές όπως αυτές που διανύουμε. Ετσι και αλλιώς είναι μικρά, δεν καταλαβαίνουν (ή νομίζουμε ότι δεν καταλαβαίνουν).
Το πνεύμα των Χριστουγέννων όμως έπρεπε να ανήκει δικαιωματικά σ’ αυτά τα παιδιά που ψάχνουν εναγωνίως μία πυξίδα που θα τους δείξει το άστρο της ζωής τους. Αλλά δυστυχώς αυτό που πάνω απ’ όλα μαθαίνεις στα παιδιατρικά νοσοκομεία είναι ότι στον κόσμο είμαστε εν τέλει απελπιστικά μόνοι και απολύτως ευάλωτοι στις διαθέσεις της ζωής και της τύχης. Κανείς και τίποτα άλλο δεν μάς προστατεύει.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε τα περιθώρια να δημιουργήσουμε τη δική μας μοίρα. Ο Λ. πάνω από όλα χρειάζεται καλούς ανθρώπους που θα τον αντιμετωπίσουν και θα τον νοιαστούν ως δικό τους παιδί. Ομόφυλους ή ετερόφυλους, δεν έχει σημασία. Η αγάπη και εδώ είναι η λέξη κλειδί.
Το παιδί θα χειρουργηθεί σύντομα. Από χειρουργούς του ΕΣΥ που δεν λογαριάζουν χρώμα, θρησκεία ή ταξική θέση των ασθενών τους. Ας είναι η επέμβαση αυτή η αρχή μίας άλλης ζωής. Oι τοίχοι των παιδιατρικών νοσοκομείων, όσο στολισμένοι και αν φαντάζουν, δεν είναι το κατάλληλο ντεκόρ για τα παιδικά όνειρα…
To παραπάνω βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Αυτονόητα δεν χρησιμοποιήθηκε το πραγματικό όνομα του παιδιού.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου