Ανέστη παλιέ μου συμμαθητή και πάντα φίλε τα είχαμε αυτά για να παίζουμε εμείς σαν παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά, δεν υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα γύρω από το 4ο Δημοτικό μας σχολείο, αλλά ελπίζαμε σε καλύτερες μέρες!…
Τώρα πια, όχι μόνο στην γενέτειρά μας αλλά και στη δεύτερη Πατρίδα την πάλαι ποτέ «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, και δυστυχώς σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας Ελληνική Επικράτεια που άκουγε στο παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που «έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα», τώρα πια δεν έχουμε ούτε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, ούτε φίλους. Έχουμε κινητά. Tablets, facebook, Instagram, twitter, μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά και πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη,
Τί κρίμα!...
«Επικοινωνώ, άρα… υπάρχω» ο τίτλος της εκπομπής μου στην ΕΡΤ-3, εκεί όπου προσπαθούσα για μερικά χρόνια να υπογραμμίσω (εάν μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τον προφορικό λόγο) ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, εγωιστική επάρκεια και αποκοπή από τις καλές παρέες.
Ο δρόμος που μας έπεισαν να ακολουθήσουμε με τη στρατηγική «πλύσης εγκεφάλου» από τα ραδιο-τηλεοπτικά ΜΜΕ μεγιστοποιούσε τη «δήθεν» απελευθερωτική και μεγαλειώδη αλλά ουσιαστικά μικρόψυχη έννοια του ΕΓΩ ελαχιστοποιώντας τη μεγαλόψυχη έννοια του ΕΜΕΙΣ…
Γιώργο έχεις δίκαιο και εμείς με την γνωστή καλοπροαίρετη ελληνοπρεπή αφέλεια επιλέξαμε ως «παρέα» όχι ανθρώπους ή κάποιο κατοικίδιο αλλά την έγχρωμη, μεγάλων διαστάσεων σαγηνευτική τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει «μοναχούς» στην εικονική πραγματικότητα της «ανύπαρκτης» παρέας…
Ανέστη αρχές του 21ου αιώνα είχαν καταγραφεί δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας να ζούνε ΜΟΝΑΧΟΙ στις πόλεις της Ελλάδας σε αριθμούς που είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά!..
Γιώργο μπουχτίσαμε από άσφαλτο και ακριβοπληρωμένα πλακάκια στους δήθεν πεζόδρομους και, νοσταλγικά, εμείς οι παλιοί θυμόμαστε αλάνες, κρυφτούλι, τη μακριά γαϊδούρα, λάσπες στον δρόμο και τα σκυλιά που «τα έδεναν με λουκάνικα...»
Ανέστη δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, και δεν θα το συμβούλευα ακόμη και εάν είχαμε τη δυνατότητα χρήσης μιας «μηχανής χρόνου!...».
Βιώσαμε εμείς της τρίτης ηλικίας τη στέρηση χρημάτων όχι όμως στέρηση συναισθημάτων, Αρχών, Αξιών και Πολιτισμού, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 αλλά σε αντίθεση με τη σύγχρονη μορφή μοναξιάς και «εικονικής» συντροφιάς κοινωνικών δικτύων, η αυθεντική δικιά μας «παρέα», τα «κουτούκια» και τα «πάρτι ρεφενέ σε διαμερίσματα με μωσαϊκά» μας κρατούσαν δεμένους στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά.
Ζούμε πια σε ένα ουσιαστικά αλλά όχι επίσημα «χρεοκοπημένο» Κράτος που θα αποπληρώνει για αρκετές ακόμη δεκαετίες αυτά που «χρωστάμε», σε μια ρημαγμένη οικονομία, σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.
Γιώργο, φίλες και φίλοι αναγνώστες, νομίζω ότι και μπορούμε και πρέπει σε Κατερίνη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, σε πρωτεύουσες Νομών και κάθε άλλη μικρή ή μεγάλη πόλη, να ξαναγίνουμε συνάνθρωποι!…
Ανέστη, παίρνω το θάρρος ως συνταξιούχος, αλλά ΟΧΙ «απόμαχος και καναπεδάτος» Πανεπιστημιακός δάσκαλος, να προσθέσω πέρα απο συνάνθρωποι πρέπει να ξαναγίνουμε και ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ!...
Να γεμίσει η Ελλάδα μας, η Πατρίδα μας με Φιλέλληνες σαν την αγρότισα Μεγάλη Ελληνίδα Κυρία από το Μεσολλόγι και το ζευγάρι εργατών από τη Θράκη...
Να πούμε στους Πολιτικούς μας, Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, ότι δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να καταποντιζόμαστε με ψέματα και μισές αλήθειες στον σύγχρονης μορφής Καιάδα μιας διεθνούς ανυποληψίας.
Κλείνω καλώντας από βάθος καρδιάς Ανέστη, φίλες και φίλοι, εμείς και τα παιδιά μας που αποξενώθηκαν κολλημένα στα κινητά τους να ξαναγίνουμε ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου