Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να μπορέσει κανείς να αφομοιώσει τα γεγονότα των τελευταίων μηνών και ημερών, έτσι ώστε να μπορεί όχι να σχεδιάσει, αλλά στοιχειωδώς να οργανώσει την επόμενη μέρα της ζωής του.
Το σύστημα, το πολιτικό-επικοινωνιακό, παίζει με αυτή την αντίφαση με μοναδικό σκοπό να ελέγχει την κρίση, τη δράση, την αντίδραση, τις αποφάσεις, τις ενοχές, τη ζωή, το θάνατο, και κυρίως την ελευθερία αυτή καθαυτή των πολιτών.
Πλασάρει ως νέο κι άφθαρτο ένα αμερικανάκι στην κεντρική πολιτική σκηνή με τόσο εκτυφλωτικούς προβολείς, ώστε να υπάρχει ρεπόρτερ που τον ρωτάει αν μπορεί να σηκώσει τα βάρη της ηγεσίας ενός σουρομαδημένου αριστεροειδούς κοπής κόμματος, με την ίδια ευκολία που σηκώνει τα βάρη στο γυμναστήριο…
Τι να πεις τώρα για τη λέξη βάρη, μετά τις πλημμύρες στον κάμπο και τα σάπια πτώματα ζώων που σπέρνουν μπόχα, αθροισμένη στους ώμους χιλιάδων ανθρώπων, που είδαν τη ζωή τους να διαλύεται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.
Δε θα σταθώ στο νέος. Γιατί όταν λέω νέος, τον βλέπω πάντα ως Κνίτη της κάθε εποχής, αγέραστο, εντός εκτός Φεστιβάλ, να σηκώνει τον ίδιο του τον εαυτό στο μπόι των ανθρώπων που είναι αλληλέγγυοι και συντροφικοί, και εκτός προβολέων.
Θα σταθώ στο άφθαρτος. Αυτή την επικίνδυνη πασπαλισμένη με παραλυτικό αόρατο δηλητήριο καραμέλα της εποχής, που πιπιλίζεται καταργώντας στο τέλος τη γεύση της ίδιας της πραγματικότητας. Ανηλεής παγίδα.
Η Εκκλησία μιλάει για άφθαρτη ψυχή. Κι όμως, το ερώτημα παραμένει «τι ψυχή θα παραδώσεις», στο απροσδιόριστο μετά θάνατο του σώματος ταμείο. Η Πολιτική όταν μιλάει για άφθαρτο εννοεί τον… ουρανοκατέβατο. Με drone, με συστημένη επιστολή από τον Λευκό Οίκο, με επιλογή Ρωμαίου αυτοκράτορα παλιότερα, ή δαχτυλίδι τέως αρχηγού, κι άλλα τέτοια τετριμμένα, πανάρχαια, φθαρμένα και πάντως γνωστά.
Ετσι στη σύγχρονη πολιτική σκηνή άφθαρτος είναι ο άγνωστος ως χθες, που όμως προετοιμάστηκε, προγραμματίστηκε και εμφανίζεται, καβάλα σε επικοινωνιακό αλγόριθμο επί μακρό χρονικό διάστημα κάτω από τη μύτη μας, την πλέον ευεπίφορη στιγμή για να εκτελέσει μια αποστολή που όλοι την ξέρουν και κανείς δε θέλει να την παραδεχτεί.
Το μπέρδεμα του άφθαρτου με τον μηντιακής λάμψης Μεσσία, που θα σου φτιάξει μια θέση παραδείσου ανάμεσα σε λάσπες, φτώχεια, αγωνία και σκατά, είναι το βαθύτερο πρόβλημα μιας κοινωνίας που ήδη βρίσκεται στην προηγούμενη, την τωρινή και την επόμενη μέρα τόσο μεγάλων καταστροφών, ώστε το λάδι να φέρει στα ράφια των σούπερ μάρκετ αντικλεπτικό μηχανισμό, για να μην το βουτήξουν οι πεινασμένοι.
Εγώ όμως είμαι παλιά και μελετηρή. Βρήκα λοιπόν ένα βίντεο του Stefanos, όπως, θυμηθείτε με, θα τον αποκαλούν από τούδε όλοι οι αλλόγλωσσοι. Ηταν 21η Απριλίου του 2015! Σημαδιακή μέρα για φθαρμένους, όχι για άφθαρτους.
Επί είκοσι λεπτά μιλάει στο Σύλλογο Αποφοίτων του Κολλεγίου Αθηνών, για το δίκτυο που έχει στήσει για να βοηθάει παιδιά να πάνε στο εξωτερικό, συμπληρώνοντας καλύτερο βιογραφικό. Το CVfromGreece, οχτώ χρόνια πίσω, με λίγο λιγότερες από 40.000 προβολές, κατά σύμπτωση όσες και οι εγγραφές νέων μελών για να τον ψηφίσουν τώρα, είναι αποκαλυπτικό.
Τι δεν λέει ο άνθρωπος εκεί μέσα, από τότε, για όλα τα ήδη φθαρμένα εργαλεία που τώρα πουλάει ως καινούρια. Εχει ξεχάσει τα ελληνικά κατά δήλωσή του, δέχεται συμμετοχή στη συμπλήρωση αιτήσεων με μια εθελοντική φιλανθρωπία έστω της μιας μέρας όπως λέει, ή 100 ευρώ, που μπορεί όμως να είναι κατά δήλωσή του και κάπου 300.000 δραχμές, γιατί τότε (2015) ήταν επίκαιρο. Λέει πως τα καλά μυαλά πρέπει να φεύγουν από την Ελλάδα και να γυρίσουν όταν λειτουργήσουν οι δομές. Πού ‘σαι Κόπολα με την Αποκάλυψή σου!…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου