Δεν πάει άλλο έτσι «σύντροφοι»...

Αυτή τη φορά το πράγμα δεν πάει άλλο. Το κόλπο πλέον είναι στημένο. Δεν είναι ότι μας φόρτωσαν ένα σωρό ενοχές και φταιξίματα για την «αταξία» της Ευρώπης οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και το διευθυντήριο του Βερολίνου, μαζί με το εγχώριο υποταγμένο πολιτικό προσωπικό και τη διαπλοκή, προκειμένου να σώσουν τα τραπεζικά παράσιτα, που συνεχίζουν να πίνουν το αίμα των Ελλήνων πολιτών (και όχι μόνο). 

Αυτή τη φορά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ακούγαμε, δεν είδαμε ή δεν ξέραμε. Είναι δική μας υπόθεση ως λαός, αν υπάρχει πράγματι "λαός", τουλάχιστον με την κλασική έννοια, χωρίς χαϊδέματα και παινέματα. 

Αλώστε δεν είμαστε πολιτικοί για να προσβλέπουμε και σε ψήφο. Οφείλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, αφού θέλουμε να εκφέρουμε έναν αλλιώτικο δημόσιο και παστρικό λόγο. 

Ναι, ο Τσίπρας υποχώρησε ατάκτως και έκανε τριπλή και τετραπλή κωλοτούμπα.Έδωσε σοβαρή γροθιά κάτω από τη μέση στην αριστερά. 

Άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι «μηδίσαντες», όσοι αλλάζουν ιδεολογίες και πολιτικές πρέπει να δίνουν συνεχώς εξετάσεις στον… Αρταξέρξη. 

Σίγουρα δεν μπορεί να θεωρείται Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το θέμα είναι αλλού. Πρέπει και μείς ως "λαός" κάποια στιγμή να κάνουμε την αυτοκριτική μας. 

Και πάλι, όχι για τις αμαρτίες που μας φορτώνει το σύστημα για να θάψει τις δικές του και να βγει λάδι, αλλά για πράγματα που αφορούν τον ιδεολογικό μας προσανατολισμό και την αποφασιστικότητά μας τα θέλω μας, για να συγκρουστούμε αληθινά, ουσιαστικά, με αυτό το απάνθρωπο σύστημα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. 

Δεν μπορεί να σιγοψιθυρίζουμε στα καφενεία (όσοι πηγαίνουν ακόμη) "αντιστασιακές" παρόλες (parole) και να φαντασιωνόμαστε «Βελουχιώτιδες» στα ενύπνιά μας. 

Δεν αρκεί να έχουμε την αφίσα του«Τσε» στο σαλόνι μας δίπλα από τους «ταξιδευτές» του  «ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΥ», για να είμαστε μέσα στη μόδα της εποχής και αυτό αρκεί.

Ναι, την πρώτη φορά ο Τσίπρας μπορούμε να πούμε ότι μας πούλησε φούμαρα. Τη δεύτερη όμως; Τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα; Δεν ξέραμε ότι τελικά παραδόθηκε άνευ όρων στις ύαινες της ευρω-δικτατορίας; 

Δεν έγιναν πράματα και θάματα με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με τα στελέχη που ήθελαν να πολεμήσουν, να φεύγουν σχηματίζοντας τη ΛΑΕ; 

Με ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και άλλες συνιστώσες να εγκαταλείπουν το κόμμα; Όλα αυτά δεν αποτέλεσαν τρομακτικές αλλαγές και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;

Όταν θεριεύει η αυταπάτη της «κυβερνώσας κάποιοι είναι ακόμα στο καθήκον τους.Με τους φτωχούς, τους άνεργους τους αδιόριστους επιστήμονες, τους άστεγους, τους ξένους και τους διαβόλους. Εσύ που τα πάντα τα βλέπεις κοντόφθαλμα και στρογγυλοκάθεσαι με τους κλακαδόρους, τους πραιτοριανούς, τους σκυφτούς και τους προϊσταμένους σου.

Δεν είναι θέμα δικαιολογίας της στάσης του Τσίπρα. Το θέμα είναι εμείς, ως "λαός" πως αντιδράσαμε. Είπαμε το μεγάλο "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα με μια απίστευτη τρομοκρατική προπαγάνδα και με κλειστές τράπεζες και μετά τι; Τι δικαίωμα δώσαμε βάζοντας πέντε καθαρά μνημονιακά κόμματα στη βουλή και αφήνοντας έξω, χωρίς ούτε έναν βουλευτή τη ΛΑΕ και την άλλη αριστερά;

Βγαίνουν διάφοροι όψιμοι Αριστεροί και μιλάνε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν είναι αυτή Αριστερά κ.λ.π. Τώρα την ανακάλυψαν την Αριστερά; Τώρα κατάλαβαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα; 

Ξαφνικά η Αριστερά έγινε «άτι» εξουσίας. Εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στον Τσίπρα και ποντάραμε όλα τα λεφτά μας πάνω του, σαν να βρισκόμασταν στον ιππόδρομο. Άραγε αναρωτηθήκαμε ποτέ εμείς τι σημαίνει πραγματική Αριστερά; Ποια πρέπει να είναι η δική μας η στάση; Κάναμε ποτέ πραγματικά την αυτοκριτική μας;

Από την άλλη είναι και οι φιλοπάτριδες-αντινεοταξίτες, συχνά απροσδιορίστου ιδεολογικού προσανατολισμού, που πράγματι μπορεί να έχουν καλές προθέσεις και κράζουν τον Τσίπρα που κορόϊδεψε τον "καημένο" τον λαό. 

Καταρχήν υποτιμούν τον ίδιο το λαό που τόσο αγαπάνε λέγοντας κάτι τέτοιο, αλλά είναι και λίγο στην "κοσμάρα" τους, θεωρώντας ότι ο σημερινός Έλληνας έχει την συναίσθηση του "λαού". Ότι ο "λαός" στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία είναι ένα συμπαγές πράγμα, απόλυτα συνειδητοποιημένο και έτοιμο να ριχτεί στη μάχη του ταξικού πολέμου.

Δυστυχώς δεν είναι και το απέδειξε. Και για να είμαστε ειλικρινείς, το 62% που ψήφισε "ΟΧΙ"στο δημοψήφισμα είναι λίγο, πολύ λίγο γι' αυτά που ζούμε. Γιατί το υπόλοιπο 38% που ψήφισε "ΝΑΙ" είναι πολύ, πάρα πολύ, επίσης γι αυτά που ζούμε. Και από αυτό το 62%, πόσοι άραγε πήγαν αποφασισμένοι για όλα; 

Πόσοι ψήφισαν όχι από θυμό και αγανάχτηση, αλλά συνειδητοποιημένα, έτοιμοι να εγκαταλείψουν το ευρώ, έτοιμοι για πραγματικό πόλεμο με την ευρω-δικτατορία; 

Πολύ λίγοι. Και αποδείχθηκε άλλωστε λίγο αργότερα στις εκλογές ψηφίζοντας ξανά αυτούς που μετέτρεψαν το ΟΧΙ σε ΝΑΙ (!). Δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας. Ο δημοκρατικός λαός ενώ δέχθηκε έναν ιδιότυπο κοινωνικό Δαρβινισμό από όλο το μνημονιακό σύστημα εντούτοις δείχνει να βολεύεται με τη σταγόνα του μαρτυρίου! Τρέχουν για τον ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας και όλα τα χαράτσια που επιβάλουν οι δανειστές χωρίς κάποια σοβαρή συλλογική αντίδραση. Ως πότε όμως;  

Μετά από δεκαετίες «ιδεολογικής αδράνειας» πέσαμε μέσα στη θύελλα της κρίσης.Στον πιο βαρύ συντηρητικό χειμώνα!  

Τις απολιτίκ γενιές που εξέθρεψε το σύστημα, τις κάνει τώρα μια χαψιά. Γιατί αντιλαμβάνονται την Αριστερά ως ποντάρισμα στο χρηματιστήριο. Ως μια νέα τάση της μόδας. 

Ένα μεγάλο μέρος της λούμπεν μικροαστικής τάξης είναι έτοιμη να θυσιαστεί στην καρμανιόλα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μην τυχόν και χάσει το πολύτιμο ευρώ της. Γιατί δεν έχει καν συναίσθηση του ταξικού πολέμου που διεξάγεται εναντίον της. 

Λογικό, μετά από τόσες δεκαετίες κατανάλωσης τόνων απολιτίκ σάλτσας που παράχθηκε στα τερατώδη μιντιακά εργοστάσια του συστήματος έρχεται και η εξαφάνισή της. Μόνο που τούτη τη φορά θα κατέβουν και αυτή στο υπόγειο μαζί με τους «λεπρούς» δηλαδή τους φτωχούς, τους ανέργους και τους απόκληρους της πόλης.

Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του "λαού" αντιλαμβάνεται τον αγώνα αποκλειστικά με όρους διαδήλωσης στους δρόμους. Ό,τι δηλαδή γινόταν εδώ και χρόνια και πολύ πριν από την κρίση. Θα βγει, θα διαδηλώσει, θα φάει το ξύλο, τα χημικά και μετά τι; Την άλλη μέρα πάλι στην ουρά της τράπεζας.

Η λούμπεν μικροαστική τάξη, που τώρα εξοντώνεται συστηματικά από τα κέντρα εξουσίας της ευρω-δικτατορίας, το μόνο πράγμα που είχε μάθει τόσες δεκαετίες, είναι να μιμείται την άρχουσα τάξη. Να ονειρεύεται την κατάληψη των σαλονιών της μεγαλοαστικής τάξης με όρους που έθετε αποκλειστικά η κυρίαρχη κουλτούρα. 

Ήταν ποτέ δυνατόν; Αφού τα εργαλεία επιβολής αυτής της κουλτούρας κατασκευάστηκαν από την ίδια τη μεγαλοαστική τάξη, ακριβώς για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της. Ένα τέτοιο βασικό εργαλείο είναι και το ευρώ. 

Το είχε περιγράψει με εξαιρετικό τρόπο ο Δήμος Μούτσης πριν από χρόνια σε κάποιους στίχους του: “Και όπως είναι φυσικό η μεσαία τάξη, θέλει λιγάκι κι´ αυτή να διατάξει, να γίνει άρχουσα δηλαδή ...”, έχοντας την ψευδαίσθηση πως έχει πραγματική πολιτική θέση και άποψη μέσα από το “βαθυστόχαστο” συμπέρασμα πως “για όλα φταίνε οι γκόμενες ...”.

Η ταξική συνείδηση των λούμπεν μικροαστών ισοπεδώθηκε πριν καν εμφανιστεί. Έτσι, η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα τους καταπίνει τώρα με φρενήρη ρυθμό και χωρίς έλεος. 

Ποιος είναι ο "λαός"; Οι "μένουμε Ευρώπη"; Οι όψιμοι Αριστεροί; Οι φιλοπάτριδες; 

Οι μικρομεσαίοι που εξοντώνονται από τις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά συνεχίζουν να τα χώνουν στο "κακό δημόσιο" όπως έμαθαν από την προπαγάνδα του τραπεζομιντιακού κατεστημένου; 

Οι αμετανόητοι Δεξιοί που περιμένουν την επάνοδο της ΝΔ, ακόμα και αν ο Κούλης τους αποτελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες για χάρη των εγχώριων «αφεντικών» και της δικτατορίας του γερμανοευρω; 

Οι αμετανόητοι νεοφιλελέδες που περιμένουν από τον νέο αρχηγό ως τον Μεσσία που θα συντρίψει το "κακό δημόσιο" και θα φέρει την "ευλογία" της ελεύθερης αγοράς; 

Ή μήπως αυτοί που στ' αλήθεια πιστεύουν πως η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει μέσα στο ευρώ, όπως πιστεύει και ο Τσίπρας και η ομάδα του Μαξίμου, αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς; 

Μόνοι κερδισμένοι θα είναι ξανά η Siemens και όλες οι γερμανικών συμφερόντων πολυεθνικές της Ευρώπης και όχι μόνο με τον νεποτισμό που αναδύεται για μια ακόμη φορά!

Δεν γίνεται έτσι «σύντροφοι». Έχουμε πόλεμο, πάρτε το χαμπάρι, χωνέψτε το, έστω και τώρα. Δεν γίνεται κοινωνικός αγώνας ο καθένας μόνος του και ο θεός για όλους που λένε και οι Προτεστάντες! Χωρίς έστω έναν υποτυπώδη κοινό συντονισμό. Με μια αριστερά που αλληλοσπαράσσεται. Χωρίς έναν νέο μεταπολιτευτικό παλλαϊκό ξεσηκωμό «σύντροφοι»! Και κυρίως, δεν γίνεται αγώνας χωρίς αποφασιστικότητα και ρίσκο. 

Δεν γίνεται και η «πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος». Δεν γίνεται ευρώ και ελευθερία, ευρώ και κράτος πρόνοιας (1792-1880) με εθνική κοινωνική φροντίδα, ευρώ και μισθοί/συντάξεις αξιοπρέπειας, ευρώ χωρίς ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. 

Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση σύντροφοι; Δεν είναι αλήθεια μετά την πληρωμή των λογαριασμών στα «ευαγή» ιδρύματα των φτωχών τραπεζιτών, δεν μας απομένουν καθόλου χρήματα για να ζήσουμε τουλάχιστο απλά και ταπεινά. Απλά, δεν γίνεται...

Όλοι οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν δράση στον βαθμό που τους αναλογεί και δύνανται για να αλλάξει η σημερινή τελματική κατάσταση για τον λαό που δοκιμάζεται σκληρά. Σε αυτή την προσπάθεια οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών που μπορούν και πρέπει να στοχεύουν και να αναζητούν την αφύπνιση των συνειδήσεων.

Ποιος νοιώθει λεύτερος πλέον μέσα σε αυτό τα δήθεν δημοκρατικό σύστημα της «εύφορης» κοιλάδα της «ενωμένης» Ευρώπης των πολυεθνικών και των τοκογλύφων; 

Ποιος μπορεί να συλλογιέται λεύτερα;  Αν ναι και εκφράζεσαι κατά των κατακτητών και των ντόπιων μηχανισμών τους ως μη ταυτιζόμενος με αυτούς αποβάλλεσαι αμέσως. Που να βρεις κάποιο πρόγραμμα πρακτικής εμπειρίας μέχρι και οι ΜΚΟ είναι στο κόλπο. 

Η ευσυνειδησία και η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο μπορεί να σου στοιχίσει τη δουλειά σου (έχουμε τοπικά πολλά παραδείγματα), χάνεις τους φίλους... βρίσκεσαι μόνος, στο τέλος ενοχοποιείσαι κιόλας και άντε να βρεις το δίκιο σου.

Και το σημαντικό είναι ότι ο καθένας "πολεμά" για τον εαυτό του. Όταν βλάπτεται το ατομικό συμφέρον τότε αντιδρά όπως οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι γιατροί, δημοσιογράφοι, ε; Το σύστημα έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Τι μας ενδιαφέρει εμάς για τους άλλους; 

Φώναξε κανείς όταν έκοβαν τους μισθούς των άλλων. Όταν απέλυσαν τις καθαρίστριες, του καθηγητές κ.λ.π. Που ήταν οι έμποροι όταν κοβόντουσαν οι μισθοί των Δ.Υ και των ιδιωτικών υπαλλήλων μέχρι που άρχισαν να κλείνουν τα μαγαζιά τους γιατί δεν υπήρχαν αγοραστές. 

Τώρα δεν είναι ώρα για δάκρυα, πρέπει να επανεφεύρουμε τον «λαό». Να πάψουμε να είμαστε σε διαρκεί «ραθυμία» λόγω δεκαετιών πολιτικής αδράνειας και «λούφας», όπου το σύστημα τώρα μας έκανε μια χαψιά!

Τα περί «νέου μοντέλου ανάπτυξης» που μας διατυμπανίζουν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι του ευρωπαϊκού «οράματος» οφείλει κανείς να τα αντιπαρέλθει, όταν είναι σαφές ότι, όταν κλείσει ο κύκλος του 3^ου μνημονίου, σχεδόν το σύνολο της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου θα έχει ξεπουληθεί. 

Το ίδιο ισχύει για τον υπερχρεωμένο ιδιωτικό τομέα. Μέσω της διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων, ό,τι υγιές απομένει θα βρεθεί στα χέρια ξένων funds ή θα ξαναπεράσει «καθαρό» στους ιδιοκτήτες του. Ό,τι κρίνεται σκάρτο θα ρευστοποιηθεί, διαγράφοντας μαζί με τα χρέη χιλιάδες εργαζόμενους και τις εκατοντάδων εκατομμυρίων αξιώσεις τους.

Πριν μας συντρίψουν όλους ας πάψουμε τις απολυτότητες, τις ομφαλοσκοπήσεις, και τις καθαρότητες μεταξύ μας και ας συγχρωτιστούμε όλοι οι από κάτω για να διώξουμε του Γορίλες από τον «σβέρκο» μας και να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της χειραφέτησης του λαού μας με στραμμένα τα μάτια σε όλον τον κόσμο για τα «πανανθρώπινα ιδανικά», όπως διατυπώθηκαν στη Γαλλική Επανάσταση, πριν είναι αργά σύντροφοι….

Γιατί τότε:

«Αν σταματήσουν να φωνάζουν οι άνθρωποι θα ουρλιάζουν οι Λύκοι»!  

από τη ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ του NewsPressAgrinio