Εκτός αν εμείς δεν είμαστε άνθρωποι…

Σμίγουν στον ουρανό μας οι καπνοί του πολέμου που σηκώνονται από τη Μέση Ανατολή, με την κάπνα της απανθρακωμένης φύσης της Αυστραλίας. Οι εικόνες ταράζουν, τρομάζει το μέγεθος της καταστροφής τούτης που
συντελείται μπροστά μας και εκείνης που έρχεται. Δεν πρόλαβε να πάρει αναπνοή το 2020, με κάπνα μπήκε στις ζωές του κόσμου, φαίνεται, πως με κάπνα θα βγει όταν έρθει η ώρα.

Και εδώ, στα πιο δικά μας, στα πιο κοντινά μας, μια μάνα ενός παιδιού ΑμΕΑ κόβει το νήμα της δικής της ζωής, που ήταν ένα με το νήμα της ζωής της θυγατέρας της. Προσωπικές ιστορίες, θα πει ο βιαστικός, μα δεν είναι προσωπικές. Δεν είναι η πρώτη φορά, που μια μάνα ενός παιδιού με αναπηρία πνίγεται στην απελπισία μιας κοινωνίας που επιμένει να μην υποστηρίζει όλα της τα μέλη, όπως και όσο χρειάζεται.

Ακούσαμε τον γδούπο της πτώσης της από την ταράτσα, μα δεν ακούμε τους ήχους εκείνων που γκρεμίζονται στους καιάδες πολλές φορές πριν βρεθούν στις ταράτσες ή στα γεφύρια (όπως μια άλλη μάνα πριν από χρόνια, που πήρε κι εκείνη μαζί τον γιο της).

Όπως δεν είναι προσωπικές οι φλόγες που κατακαίγουν τον κόσμο στην άλλη άκρη της οικουμένης, όπως δεν είναι προσωπικές οι βόμβες που πέφτουν στην απέναντι όχθη της Μεσογείου, έτσι δεν είναι προσωπικές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας όταν αρρωσταίνει, όταν πεινάει, όταν περιθωριοποιείται.

Δεν είναι προσωπικό όταν μια οικογένεια δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα της, δεν είναι προσωπικό όταν χάνεις τη δουλειά σου και καταδικάζεσαι να μείνεις στο δρόμο, δεν είναι προσωπικό όταν σου παίρνουν οι τράπεζες το κεραμίδι από το κεφάλι.

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να καταλάβουμε πια, γιατί στ’ αλήθεια το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά, είναι ότι η κοινωνία μας δεν είναι το άθροισμα των προσωπικών μας ιστοριών, αλλά είναι η συνισταμένη τους. Δεν είμαστε αποκομμένα άτομα, δεν έχει ο καθένας το δάσος του, τη θάλασσά του, την ειρήνη του, την Πρόνοιά του.

Είμαστε μαζί. Είμαστε σύστημα. Μαζί καιγόμαστε, μαζί σκοτωνόμαστε, μαζί πεινάμε. Αυτό το «μαζί» πρέπει να καταλάβουμε και με όπλο μας αυτό το «μαζί» να παλέψουμε απέναντι σε εκείνους που καίνε τα δάση μας, που λερώνουν τις θάλασσές μας, που ευτελίζουν τις ζωές μας, που εκθέτουν στον κίνδυνο της μοναξιάς τον καθέναν και όλους μας.

Ας μην παρακολουθούμε τις ειδήσεις μόνο για να μαθαίνουμε τι συμβαίνει στους άλλους ανθρώπους. Γιατί ό,τι συμβαίνει στους ανθρώπους, μπορεί να συμβεί και σε μας… εκτός αν εμείς δεν είμαστε άνθρωποι.

ΣΟΦΙΑ ΧΟΥΔΑΛΑΚΗ
https://www.imerodromos.gr/