Ανοιχτή επιστολή προς τη δοσίλογη κυβέρνηση και άπαντα τα μέλη της από τη Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Κύριοι και κυρίες
Με αφορμή το κλείσιμο δύο ετών από τις τελευταίες εκλογές στις οποίες εξαγοράσατε τη ψήφο του ελληνικού λαού με το πιο άτιμο τρόπο που μπορεί να συμπεριφερθεί κάποιος, πουλώντας του ελπίδα, σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω το μοναδικό βήμα που μου έχει απομείνει ακόμα από την υποτυπώδη Δημοκρατία σας, ως έσχατο μέσο να ακουστεί η φωνή μου.
Όχι ότι κατά βάθος πιστεύω ότι θα με ακούσετε…εδώ δεν ακούτε τις φωνές χιλιάδων πεινασμένων…
Δεν ακούτε τις φωνές του αίματος που αιώνες τώρα χύθηκε στα χώματα τούτα για να φτάσετε τώρα εσείς στο σημείο να τα διαπραγματεύεστε αναίσχυντα μαζί με την αξιοπρέπεια των κατοίκων της…γιατι να πιστέψω ότι θα ακούσετε τη δική μου τη φωνή; Όχι, κυρίες και κύριοι, δεν τρέφω τέτοιες ψευδαισθήσεις.
Εν τούτοις εγώ θα μιλήσω για να είμαι εντάξει απέναντι σε κάτι που λέγεται συνείδηση και που για εσάς είναι άγνωστο…
γι’ αυτό, και μόνο γι’ αυτό το λόγο λοιπόν αποφάσισα να μιλήσω και θα μιλήσω.
Κυρίες και κύριοι λοιπόν της πλέον δοσίλογης και εγκληματικής κυβέρνησης που στήθηκε στην Ελληνική επικράτεια το τελευταίο αιώνα.
Λέγομαι Ρίκη Ματαλλιωτάκη, και πλην κάποιων ελαχίστων κομματόσκυλων της παράταξης σας, και κάθε άλλης πολιτικής παράταξης, δεν με ξέρει κανείς απο το συνάφι σας, και δεν με ξέρει γιατί απλούστατα είμαι μια φωνή χωρίς δύναμη αναμεσα στις χιλιάδες φωνές των πεινασμένων που δημιουργήσατε. Δύο πόδια και δυο χέρια που απλά περπατούν χωρίς να πιστεύουν, χωρίς να ονειρεύονται γιατί απλούστατα εσείς έτσι αποφασίσατε και διατάξατε
Να μην ονειρευόμαστε.
Δεν με ξέρει κανείς σας όμως και για ένα ακόμα λόγο.
Γιατί εγώ η ίδια δεν θέλησα ποτέ να με μάθει κανείς σας….ποτέ δεν μαντρώθηκα στα πολιτικά σας γραφεία, ποτέ δεν ζήτησα κάτι από εσάς. Ποτέ δεν περίμενα κάτι από εσάς..ποτέ δεν θέλησα να φάω κάτι από αυτά που τρώγατε εσείς…
Ποτέ δεν είχα κανενός είδους συναλλαγή μαζί σας πλην της ψήφου που σας έδινα, με μόνο αντάλλαγμα τη πίστη πως θα μου δίνατε πίσω μια χώρα αλλιώτικη. Μια Ελλάδα διαφορετική.
Ποτέ δεν ζήτησα κάτι άλλο από εσάς…γιατί το είπαμε.
Εμείς οι απλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, έχουμε κάτι παραπάνω από εσάς τους υψηλά ιστάμενους.
Έχουμε συνείδηση. Α…για να μη το ξεχάσω…εκτός από τη συνείδηση κάποιοι από εμάς, όχι όλοι, κάποιοι, είχαμε βέβαια κι ένα σπιτάκι…κι ίσως και μια συνταξούλα, που σε καμία περίπτωση ωστόσο, τα δικά μας έχει, δεν θύμιζαν τα δικά σας.
Μαζί με το όνειρο λοιπόν αποφασίσατε κύριοι και κυρίες της Δημοκρατικής Χούντας του ΠΑΣΟΚ να μας τα πάρετε κι αυτά.
Γιατί; Ποτέ δεν κατάλαβα…
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει η δική μου η μάνα να ζει με μία σύνταξη τετρακοσίων ευρώ κι η δική σας με νούμερα δίχως τέλος.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει εγώ, εγώ που ποτέ δεν μοιράστηκα τίποτα μαζί σας, να μοιραστώ τώρα ολάκερη τη ζωή μου, τη χώρα μου και την αξιοπρέπεια μου.
Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνο το φρικώδη τρόπο με τον οποίο αναφέρεστε στις ανθρώπινες ζωές σαν να μην είναι τίποτα άλλο για εσάς πέρα από αριθμητικά νούμερα.
Κυρίες και κύριοι της παρούσας Κυβέρνησης, έχετε αλήθεια πεινάσει ποτέ;
Έχετε αλήθεια κόψει ποτέ το τσιγάρο στα τρία;
Έχετε αλήθεια αφήσει ποτέ ένα χθεσινό πιάτο φαί για να το φάει το παιδί σας;
Και προπάντων έχετε αλήθεια καταλάβει ποτέ ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες και οι περισσότεροι από εσάς περνάτε τα εβδομήντα;
Τι σας λέω τώρα, ε;;;
Το ξέρω, γι’ αυτό και δεν το συνεχίζω.
Επιβάλλεται όμως να καταλάβετε κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης ότι πρέπει να βγείτε σύντομα από το χρυσό καβούκι της δικής σας πραγματικότητας, και να κοιτάξετε την άλλη, την αληθινή , κι όχι τη ψευδεπίγραφη πραγματικότητα , ίσα στα μάτια.
Κι αν το καταφέρετε, τότε για εκείνο που μπορώ να σας εγγυηθώ, είναι ότι θα αντικρίσετε τόσο μίσος, τόσο μα τόσο μίσος, που να είστε σίγουροι πως δέκα δικές σας ζωές στο εξής δεν θα φθάσουν για να το απαλύνουν.

Μετά τιμής
Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Πρώην ψηφοφόρος σας.