Για την ανάκριση της Στεφανίας

Σήμερα πήγα για ανάκριση στο Πταισματοδικείο, να εξετασθώ ως μάρτυρας σε μία από τις καταγγελίες που έχω κάνει στην κυβέρνηση (η καταγγελία μου εδώ:).

Έχω ξαναπάει για ανάκριση για μία άλλη -προγενέστερη- καταγγελία μου, η οποία παραμένει ακόμη μέχρι σήμερα στο ράφι (φυσικά). Ήμουν εξαρχής πεπεισμένη λοιπόν ότι και αυτή τη φορά δεν πρόκειται να εισακουστώ, θα με συνδέσουν με Κάιρο, δεν υπάρχει δικαιοσύνη σήμερα. Έτσι σκέφτηκα να μην ασχοληθώ με λεπτομέρειες (να τους προσκομίσω αποδεικτικά ή/και μάρτυρες) παρά να εκμεταλλευτώ το βήμα που μου δόθηκε για ν’ ακούσουν όσα πρέπει ν’ ακούσουν οι απανταχού αρμόδιοι/αναρμόδιοι.

Η κατάθεσή μου ήταν λιτή κι απέριττη, ανέφερα εν συντομία όσα ήδη αναφέρονταν στην αρχική καταγγελία, ήτοι: Οι κυβερνήσεις, από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, όσες εμπορικές συναλλαγές έκαναν με ιδιώτες ήταν παράνομες διότι έγιναν με απευθείας αναθέσεις, πολιτικοί πήραν μίζες και η χώρα ζημιώθηκε κατά πολλά εκατομμύρια ευρώ/δρχ. Επειδή υπαίτιοι για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μου είναι οι κυβερνήσεις αυτές, ή θα αποδειχθεί ότι οι συναλλαγές τους δεν ήταν παράνομες, ή θα απαλλαχθώ εγώ προσωπικά της συλλογικής ευθύνης αλλά και της συλλογικής πληρωμής.

Αφού τελείωσα, η πταισματοδίκης μου είπε «εντάξει, ωραία όλα αυτά αλλά ο λόγος που σας κάλεσε ο εισαγγελέας είναι για να δώσετε κάποια επιπρόσθετα στοιχεία για την υπόθεση, για να μπορέσει να την προχωρήσει». Οπότε της απάντησα (και μ’ αυτό έκλεισε η κατάθεσή μου) ότι τα στοιχεία που έχω ήδη προσκομίσει είναι υπέρ αρκετά για να μπορέσει η δικαιοσύνη να πράξει τα νόμιμα.

Επειδή όμως, όπως προείπα, σκοπός μου ήταν να αποδοθούν τα του καίσαρος στον εισαγγελέα, είχα ήδη ετοιμάσει ένα κειμενάκι (συνημμένο 1) το οποίο επισυνάφθηκε ως υπόμνημα στην κατάθεσή μου.

Καθώς συνέτασσα το κείμενο που του έστειλα πεσκέσι, μου ήρθε εκτός των άλλων να αναφέρω και κάτι σχετικό με την αυτεπάγγελτη δίωξη. Μπήκα στο internet να δω για ποια αδικήματα μπορείς να τη ζητήσεις και βρέθηκα στο χρησιμότατο site της αστυνομίας: http://www.policenet.gr/portal/arthra-dimosieymata/nomiki-enhmerosi/09042011-7.html. Βάσει των στοιχείων αυτών έφτιαξα ένα νέο κείμενο (συνημμένο 2) το οποίο δεν το επισύναψα στην κατάθεσή μου, αλλά κίνησα νέα διαδικασία, το κατέθεσα σήμερα στο Πρωτοδικείο και στην αστυνομία. Στο Πρωτοδικείο δεν συνέβη κάτι το ιδιαίτερο, μόνο επειδή ήταν έγκληση με έστειλαν αρχικά στις μηνύσεις, εκεί μου είπαν ότι πρέπει να πληρώσω 150 ευρώ για να την παραλάβουν, ξαναπήγα λοιπόν στο πρωτόκολλο, ρώτησα πώς μπορώ να την καταθέσω χωρίς να πληρώσω και τα βρήκαμε, σβήσαμε το έγκληση και γράψαμε καταγγελία (αρ. πρωτ. 11564/26-10-2011). Τα σπουδαία παίχτηκαν στην αστυνομία. Είχα ξαναπάει προ μηνών στο συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα του Πειραιά (Ηρ. Πολυτεχνείου) για να ζητήσω την αυτεπάγγελτη δίωξή τους. Τότε πήγα στον αξιωματικό υπηρεσίας, όπου πήρα κι εκεί τα τέτοια μου, δεν το σημείωσαν καν στο βιβλίο συμβάντων, σαν να μην πέρασα ποτέ. Ως δικαιολογία μου είπε ότι δεν έχουν καμία αρμοδιότητα, η εξουσία τους σταματά εκεί που αρχίζει η βουλευτική τους ασυλία.

Για να μην περάσω πάλι απαρατήρητη, αυτή τη φορά ακολούθησα την πλάγια οδό, πήγα την έγκλησή μου για κατάθεση στο πρωτόκολλο. Για να την παραλάβουν με το στανιό, θένε δε θένε. Η κυρία του πρωτοκόλλου μόλις κατάλαβε περί τίνος πρόκειται μου είπε ότι δεν είναι αρμόδια, δεν μπορεί να την παραλάβει!!!! Φοβερό; Απαγορεύεται της λέω να μην την παραλάβεις, μπορείς να μην επιληφθείς, δεν έχεις το δικαίωμα να μην την παραλάβεις. Αφού έκανα έναν μικρό χαμό, αναγκάστηκε να την πάει στον διοικητή, στον οποίο πάλι είπα τα ίδια και με τα πολλά ανάγκασαν τον αξιωματικό υπηρεσίας να επιληφθεί της υποθέσεώς μου. Όχι μόνο παρέλαβε το έγγραφο, μου πήρε και κανονική κατάθεση, το πρωτοκόλλησε κιόλας (αρ. πρωτ. 1016/92/179 26-10-2011).

(Μέσα στ’ άλλα τους είπα δεν πιστεύω να μου ζητήσετε να πληρώσω, είμαι άνεργη κλπ. και με απάλλαξαν και από τα χαρτόσημα!!)

Κλείνοντας το λογύδριο θέλω κάτι να πω. Όταν ανέφερα την κλήση που δέχτηκα για ανάκριση σε φίλους/συναγωνιστές, όλοι μου είπαν: μόνη σου μην πας, χρειάζεσαι μάρτυρες, είσαι άγνωστη δεν θα μετρήσει η κίνηση και μπορούν να σε βλάψουν, μην πας χωρίς δικηγόρο κλπ. κλπ.

Με έβαλαν λοιπόν σε σκέψεις… Αν δεν είσαι διάσημος, αν δεν έχεις λαό να σε ακολουθεί, αν δεν έχεις λεφτά, μπορεί ο οποιοσδήποτε να παρανομήσει εις βάρος σου και να μην βρεις το δίκιο σου ποτέ; Ωραία, θα το δεχτώ ότι έτσι είναι. Αυτό δεν είναι το «σύστημα» που σε κανέναν δεν αρέσει και όλοι θέμε να αλλάξουμε; Και πώς αλλάζει το σύστημα; Ας δω πώς φτιάχτηκε. Κάποιοι το έθεσαν και οι υπόλοιποι συμμετείχαν (με τη θέλησή τους ή εξ ανάγκης). Για να αλλάξει λοιπόν απλά δεν πρέπει να συμμετέχουμε. Με τις πράξεις μας δεν θα συμμετέχουμε, αντιδρώντας στα κακώς κείμενα, μπαστακώνοντας το σωστό, τότε/έτσι θα πάψουμε να διαιωνίζουμε το υπάρχον σκατά σύστημα.

Το δίκιο όλο το έχουμε με το μέρος μας. Αυτοί (όλοι όσοι αρμόδιοι/αναρμόδιοι) δουλεύουν για εμάς τους πολίτες. Εμείς τους πληρώνουμε, για εμάς υπάρχουν, να μας εξυπηρετούν. Ο καθείς πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά ΚΑΙ να αρχίσει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Έτσι, με το ζόρι με το στανιό.

Στεφανία Λυγερού
από Ακτιβιστής