Η επιθυμία μου να περπατήσω και πάλι τα δρομάκια γύρω από τον Αγιο Παύλο, με φιλοδώρησε με μια σειρά από απρόσμενες συναντήσεις. Υπάρχει μια αίσθηση γλυκείας οικειότητας με τις σεμνές προσόψεις των σπιτιών,
που βρίθουν ακόμη και σήμερα στην παλιά αυτή συνοικία πάνω από τις γραμμές του τρένου.
Εμεινα σε μια στενή ζώνη, δεν ήθελα να χαθώ στα στενά. Από την πλατεία του Αγίου Παύλου περπάτησα σε ένα σχήμα «Γ» που ορίζεται από τις οδούς Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Ψαρών, Χίου, Νισύρου, Ηλίου, Ακομινάτου και Αγίου Παύλου.
Πόση χαρά αλλά και θλίψη μπροστά σε αυτά τα σπίτια, σκόρπια ή σε συστοιχία, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, όχι όλες κακές, αλλά βίαια στριμωγμένες σε έναν εύθραυστο, και, κάποτε, φιλήσυχο και ευγενή ιστό, με τα δίπατα και τα μονώροφα από την εποχή που ο Αγιος Παύλος ήταν μια συνοικία αστών. Τα βήματά μου με έφεραν στην Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, έναν δρόμο που προσελκύει τον ήλιο έως μέσα στα σπίτια.
Φώτιζε στο βάθος, γωνία με την οδό Σάμου, η κουκουβάγια του WD, το διάσημο γκράφιτι, και καθώς βάδιζα κοντοστάθηκα ακριβώς στην απέναντι γωνία, Κων. Παλαιολόγου 48 και Σάμου 22.
Εκεί, είχα μπροστά μου αυτό το μεγάλο σπίτι από τη δεκαετία του ’20, στεφανωμένο με τα αρχικά Η.Σ., γεροχτισμένο, με τρεις εξώστες στον όροφο και δύο σιδερένιες ποδιές στις μπαλκονόπορτες του ισογείου, όλα τα κάγκελα δαντελένια με φυτικά μοτίβα σαν μαλλιά νεράιδας γύρω από δύο κύκλους, που θα μπορούσε να είναι ήλιος ή σελήνη.
Από την εξώθυρα της οδού Σάμου, φωτογράφισα το εσωτερικό και είδα το γύψινο, λεπτοδουλεμένο, λευκό, χιονάτο ταβάνι... Κράτησα την εικόνα χωρίς να ξέρω εκείνη τη στιγμή ότι ανοίγματα, χάσματα και θυρίδες φωτός που θα συναντούσα λίγο μετά σε άλλα σπίτια θα μου αποκάλυπταν κάμαρες, χολ και ξύλινες σκάλες, όλα σιωπηρά.
Περπατούσα με το μυαλό ανοιχτό και ρουφούσα την αρμονία των σπιτιών που εντόπιζα από μακριά. Προχώρησα προς τη μικρή οδό Νισύρου, που με τράβηξε με το όνομά της, σε απόσταση αναπνοής από τον ασημένιο τρούλο του Σταθμού Πελοποννήσου.
Στη Νισύρου, δύο σπίτια στη σειρά, στο 3 και στο 5, κρατούσαν το ένα το άλλο, αλλά αυτό στον αριθμό 5 ήταν εντελώς κενό, με μόνη την πρόσοψη να δηλώνει τον πρότερο βίο. Ηταν σχεδόν εξωπραγματικό όπως και όταν στράφηκα απέναντι στον αριθμό 6, και μέσα από το χάσμα της εξώθυρας είδα τον μακρύ διάδρομο του παλιού σπιτιού με τις πράσινες πόρτες και την ξεφλουδισμένη οροφή.
Ανηφόρισα για την οδό Ηλίου. Τι όνομα, αλλά και τι δρόμος... Στη γωνία με τη Χίου, ένα μονώροφο σπίτι, χωρίς εσωτερικό, με τους αείλανθους να θεριεύουν και να φυτρώνουν εκεί που ήταν άλλοτε οι κάμαρες.
Δίπλα του, στην Ηλίου, το άσπρο σπίτι με τα μπλε παράθυρα και ακριβώς δίπλα, στον αριθμό 29, το κίτρινο σπίτι με τις παραστάδες-δάκρυα.
Η οδός Ηλίου είχε αίσθημα, διατηρούσε πνοή με ξέπνοα σπίτια. Στάθηκα να δω από απόσταση την τριλογία στα νούμερα 21, 19 και 17.
Στο 19, ο «ανατέλλων ήλιος» στη σιδερένια πόρτα, και στο βάθος η στενόμακρη αυλή με έναν καταρράκτη κισσού.
Απέναντι, στο 18, ένα δαντελένιο διπλό μπαλκόνι, και πιο πάνω στο 13, ένα ζεύγος γρίπες. Στον αριθμό 10, ένα ολόλευκο σαν γαρίφαλο σπίτι, με μαντεμένιο στεφάνι στον εξώστη, και δίπλα, στο 8, το κίτρινο σπιτάκι. Και πριν αφήσω τον δρόμο, στο 4, μια διπλοκατοικία του ’30, σε χρώμα κροκί με διπλή πράσινη είσοδο. Α, η οδός Ηλίου...
Γυρνώντας, στάθηκα πάλι στην Κων. Παλαιολόγου. Στο 25, ίσως το ωραιότερο σπίτι της περιοχής. Το είχε μνημονεύσει ο Μάνος Μπίρης. Το βρήκα εκεί, αλλά βουβό και σκοτεινό. Φωτογράφισα τη σκάλα του και το αποχαιρέτησα καθώς επιτάχυνα.
http://www.kathimerini.gr/
Σημείωση Ζείδωρον: Δυστυχώς αυτός που μετέφερε το άρθρο από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής στην ηλεκτρονική της σελίδα δεν έβαλε φωτογραφίες.Ψάξαμε στο .google.gr/maps/ και "φωτογραφίσαμε ό,τι μπορέσαμε....
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου