ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΚΙ ΑΚΑΘΑΡΤΟΙ

Κι εκεί που είχα αράξει για να ρουφήξω λίγο αρμύρα, και να γευτώ το δειλινό σε φόντο κόκκινο- πορτοκαλί δυό τσογλάνια μου διέκοψαν την ηρεμία. Ένα μυρμήγκι καχεκτικό κι ένα κουνούπι τροφαντό είχανε πιάσει δίπλα το σκαμπό, κι είχανε στήσει «λακριτί» επί παντός επιστητού. Αφού είπανε για την πολιτική κατάσταση, την οικονομική τη κρίση και τα μνημόνια, το θέμα έφτασε στη γελοιότητα των ανθρώπων. Το λόγο είχε το μυρμήγκι μ’ εκείνη τη τσιριχτή φωνή που τρύπαγε τ’ αυτιά μου και είπε τα εξής:

Εγώ μαγκίτη λόγω επαγγέλματος – μαζεύω όλη μέρα προϊόντα και τ’ αποθηκεύω – έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα φαγάδικα. Που αλλού θα βρεις τόσο απεριόριστη τροφή. Άκου να δεις τώρα τι παίζεται εδώ πιο πέρα στην ταβέρνα, μ’ ετούτα τα αλλόκοτα τα πλάσματα που λέγονται άνθρωποι. 

Εκείνη η σχιστομάτα η πιτσιρίκα που κάνει εκεί όλες τις δουλειές , όταν ήρθε απ’ τη μακρινή πατρίδα της με τα τσουνάμια, ήτανε ένα σκέτο κουτορνίθι. Κι αυτό μέχρι που την πρόσεξε καλύτερα τ’ αφεντικό με τη στρογγυλή κοιλιά και το βαμμένο το μαλλί, άφησε το σοβαροφανές ύφος κι άρχισε το ρεμάλι να την χουφτώνει κανονικά. 

Και η σχιστομάτα η κοπέλα φαίνονταν να το απολαμβάνει με τ’ αζημίωτο βέβαια, γιατί κάθε φορά ξεραίνονταν στα γέλια. Και μόνο με την εμφάνιση της ταβερνιάρισσας σταμάταγε ο τύπος, και γίνονταν πάλι τάχα αυστηρός σαν Αρχιμανδρίτης. 

Μια μέρα μάλιστα την ξεμονάχιασε στο αποθηκάκι με τις μπίρες και μ’ έκαναν να κλείσω τα μάτια απ’ τη ντροπή. Αλλά ο Ταβερνιάρης φοβάται πολύ απ’ ότι φαίνεται την ταβερνιάρισσα, που είναι πολύ μετρημένη και σοβαρή.

Χα χα χα χα ξεράθηκε στα γέλια το κουνούπι, και έκοψε τη διήγηση του μυρμηγκιού στη μέση.

-Φιλάρα. Μου φαίνεται δεν ξέρεις τι λες. Βέβαια εσύ από εκεί κάτω αυτά βλέπεις αυτά λες. Εγώ όμως φίλε μου πετάω. Πετάω στα ύψη και βλέπω πιο πολλά.

Η Ταβερνιάρισσα σοβαρή; Ε! όχι φιλτατε. Μια μέρα που είχα καθίσει στην κουρτίνα της κρεβατοκάμαρας για να ξεκουραστώ για λίγο, εγώ από εκεί ψηλά τα είδα όλα. Ναι η κυρία ταβερνιάρισσα, με τον Μπάμπη το γκαρσόνι, με το μουστάκι και τη δακτυλιδάτη μέση. Μάλιστα ο Μπάμπης προχθές, τσίμπησε στον «ποπό» και τη σχιστομάτα, κι εκείνη του είπε:  
-Κάτσε ρε Μπάμπη, για ποιά με πέρασες εμένα; Για την Κυρία;

Αυτά έλεγε το κουνούπι με σκοπό ν’ αποδείξει ότι η ταβερνιάρισσα δεν ήταν καθόλου όπως πρέπει και σοβαρή. Και θα το αποδείκνυε κατά όπως φαίνεται αν δεν έμπαινε στη μέση η γυναίκα μου, που άναψε εκείνη τη στιγμή το «φιδάκι» για τα έντομα, κι έκανε το κουνούπι να πετάξει τρομαγμένο στον αέρα, και το μυρμήγκι ν’ αναρωτιέται φωνακτά.

-Μα τόσο βλάκας είμαι;

Όχι εργατάκο μου είπα από μέσα μου. Δεν είσαι εσύ ο βλάκας. Οι άνθρωποι είναι πονηροί κι ακάθαρτοι.

Ο ήλιος είχε πια κρυφτεί. Ποιος ξέρει αυτός που τόσα είχαν δει τα μάτια του, το τι θα λέει για τους ανθρώπους.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός