«Κορφή, ομπρός, απάνω!»

Ανηφορίζοντας προς τον Μύτικα

«Κορφή, ομπρός, απάνω!»

(Στόχος που έχει ξεχαστεί)

του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Έξι φοιτητές, μια φοιτήτρια και δυο διδάσκοντες του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, ήταν εκεί –κοντά στην κορυφή του Ολύμπου– για να τιμήσουν μαζί με Έλληνες και ξένους ορειβάτες, τη μνήμη αυτών, που πάτησαν πρώτοι τον Μύτικα, πριν από εκατό χρόνια. Και ήταν οι μόνοι, ως ομάδα, από όλα τα Τμήματα όλων των πανεπιστημίων της χώρας!  

«Κορφή, ομπρός απάνω». Έτσι ακριβώς, με γράμματα της λατινικής

αλφαβήτου (Gorfi, ombros apano) είναι καταγεγραμμένα στο ημερολόγιο Ελβετού καθηγητή των Καλών Τεχνών και συγγραφέα Daniel Baud-Bovi, τα λόγια του Χρήστου Κάκκαλου, ξυλοκόπου από το Λιτόχωρο, του πρώτου που πάτησε την υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Τον ακολούθησαν δυο Ελβετοί, ο φωτογράφος F. Boissonnas και ο προαναφερθείς D. Baud-Bovi. Όλα αυτά έγιναν τα ξημερώματα της 2 Αυγούστου του 1913.

Με αφορμή τη γιορτή του Προφήτη Ηλία στις 20 Ιουλίου, οι ορειβάτες οργάνωσαν διάφορες εκδηλώσεις το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, εις ανάμνηση των τριών αυτών ανδρών. Οι εκδηλώσεις άρχισαν από τη Μονή του Αγίου Διονυσίου και ολοκληρώθηκαν στα δυο καταφύγια και το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στα 2.788 μέτρα.

Ο Bovi στο ημερολόγιό του με γλαφυρό τρόπο σημειώνει χαρακτηριστικά ότι ο Κάκκαλος –χωρίς παπούτσια, ξυπόλητος– έδειχνε στους δυο Ελβετούς, με τα ίχνη που άφηναν τα ματωμένα του πόδια στους βράχους, τον δρόμο προς την κορυφή.

Η δύναμη των τριών παραπάνω λέξεων και η αδιαφορία για τον πόνο που προκαλούσαν τα βράχια στα γυμνά πόδια του απλού χωρικού, τονίζουν την περίσσεια ψυχής και το μοναδικό του πάθος, που απόληξη είχε το άγγιγμα ενός ασύλληπτου έως τότε στόχου: τον Μύτικα.

Διαβάζοντας τα όσα γράφει ο Bovi για τον Έλληνα οδηγό τους, το μυαλό δύσκολα αποφεύγει τον ακόλουθο συνειρμό:

Μήπως ο Χ. Κάκκαλος δείχνει το δρόμο που οφείλουν να ακολουθήσουν οι δικοί μας πολυπράγμονες πολιτικοί, οι οποίοι  παρουσιάζουν ένα έλλειμμα ψυχής και πάθους στην προσπάθεια τους να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στην δική του κορυφή-στόχο;

Στο ερώτημα αυτό θα μπορούσε να δοθεί η εξής απάντηση, από την μέχρι σήμερα εμπειρία των όσων βιώνουμε τα τελευταία χρόνια: Oι στόχοι των ηγετών μας και όσων θεωρούνται βαρόνοι της πολιτικής, δε χάνονται στα σύννεφα του Ολύμπου, αλλά μάλλον σε αυτά της δειλίας, της υποκρισίας, της απουσίας τόλμης και άρτι προσφάτως –με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ– της φαυλότητας.