Βάτα, δίμετρα χορτάρια και άγρια δέντρα; Λάθος! Είναι το αρδευτικό δίκτυο του ακμαίου άλλοτε ΤΟΕΒ Αγρινίου… Ότι απέμεινε, δηλαδή, να θυμίζει τον παλιό καλό καιρό.
Πάνε, όμως, οι καλές εποχές. Πέρασαν και δεν γυρνάνε. Θυμάται κανείς το… πατόφ’λο;;;
Το ξεχάσαμε, ε; Κι όμως. Αυτό μαζεύαμε και αρμαθιάζαμε τέτοια εποχή. Οικογενειακώς εννοείται. Κι αν ερχόταν και κανένας φίλος, συγγενείς απ’ τας Αθήνας ή άλλος ποιος να φτιάξει δέκα αρμάθες, μες στην τρελή χαρά για τον αγρο-οικοτουρισμό που απολάμβανε, η καλύτερή μας.
Έτσι μεγαλώσαμε όλοι. Οι εποχές όμως άλλαξαν. Μαζί με την ΚΑΠ! Τώρα, το μόνο που έμεινε να θυμίζει κάτι απ’ τα παλιά είναι… τα δικαιώματα της ενιαίας ενίσχυσης. Όταν με το καλό τελειώσουν κι αυτά …να δω τι θα μείνει όρθιο, έτσι που τα κάναμε. Προς το παρόν όμως, όλα βαίνουν καλώς. Η αγρότισσα λιάζεται στην παραλία αντί για το χωράφι και τα παιδιά με το που πέταξαν τα βιβλία την έκαναν για διακοπές.
Όσο για τα ποτηράκια με το «αγροτικό», όπως βαφτίσαμε το ουισκάκι στην επαρχία, φεύγουν ακόμη… αέρας! Και κρατιούνται και τα μαγαζιά. Και αυτά και τα άλλα. Τα περίεργα ντε, με τις ωραίες…
Αλήθεια, γιατί αυτά τα μαγαζιά ανοίγουν στα χωριά; Είναι σοβαρό το θέμα. Και οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η επιλογή γίνεται για να αποφεύγονται τα αδιάκριτα βλέμματα. Κάποιοι άλλοι επιμένουν πως οι επιχειρηματίες του κλάδου είναι ξύπνιοι και πως πάνε εκεί για να μαζέψουν τις επιδοτήσεις… Να δείτε τώρα που θα κλείσουν κι αυτά!
Ο μπάρμπα-Χρήστος έβαλε, που λέτε, έναν μικρό κήπο στο κτήμα, πίσω απ’ τις Εργατικές. Ξέρετε τώρα: Δυο ντοματιές, δυο πιπεριές, λίγα μαρούλια, λάχανα, βλίτα και κολοκυθιές. Ε, είπε ο άνθρωπος μιας κι έχει μισό στρεμματάκι, να το εκμεταλλευτεί. Όχι μόνο γιατί η λαϊκή δεν συμφέρει, αλλά όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη γεύση αν είναι φυτεμένο, σκαλισμένο και ποτισμένο με τα χεράκια σου.
Φυτεμένο ναι, σκαλισμένο ναι, ποτισμένο όμως όχι! Διότι με το που έπιασαν οι ζέστες, η βρύση στέρεψε… Αυξήθηκε φαίνεται η κατανάλωση και δεν περισσεύει νερό. Για να γεμίσεις μια ποτίστρα, θες τρία τέταρτα!!! Στην αρχή όλα ήταν καλά. Πήγαινε το απογευματάκι ο άνθρωπος και πότιζε τα κηπευτικά του. Μόλις μεγάλωσαν και ήταν έτοιμα να δώσουν καρπό, …πάει το νερό, πάνε και τα φυτά. Περιμένει τώρα μήπως βρέξει μεθαύριο, ,όπως είπαν στις ειδήσεις, και σωθούν οι καινούριες κολοκυθιές. Κολοκύθια τούμπανα, δηλαδή…
Τζάμπα ο κόπος και τα έξοδα. Η πλάκα είναι ότι δίπλα ακριβώς απ’ το κτήμα, ως φυσικό σύνορο μάλιστα, περνάει το αρδευτικό δίκτυο. Το οποίο βέβαια έχει καταργηθεί και εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια. Και να θέλει δηλαδή κανείς να πληρώσει για να πάρει νερό, δεν γίνεται. Απ’ το δίκτυο της ύδρευσης ούτε γι’ αστείο. Το μαρτύριο της σταγόνας δεν υποφέρεται…
Γιατί όμως μας στερούν το δικαίωμα και τη χαρά μιας τόσο δημιουργικής ενασχόλησης, δεν μας λένε. Μπορούμε να τους στείλουμε το λογαριασμό απ’ το μανάβικο; Κάπως πρέπει να γίνει! Δημόσιο αγαθό το νερό. Πολύτιμο. Να το προσέχουμε σαν τα μάτια μας και να μην το σπαταλάμε. Ναι. Αλλά να το έχουμε πρώτα. Να σπαταλάς κάτι που δεν έχεις δεν γίνεται. Γίνεται;
http://agrinioreport.com/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου