Κοινοβουλευτικός εθελοντισμός

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
Αναγγέλθηκε λοιπόν το τέλος του κόσμου. Όσοι έχουν ιδιοκτησία θα πληρώσουν ένα τέλος ιδιοκτησίας. Και όσοι δεν έχουν ιδιοκτησία, ζούνε σε νοίκι αλλά έχουν μερικά εκατομμύρια στην τράπεζα; Στην ελληνική πολιτική σκηνή, οι μεγαλύτερες αδικίες, γίνονται με μια επίφαση ισότητας και ισονομίας.
Για παράδειγμα φαίνεται πολύ δίκαιο, όλοι οι αιρετοί άρχοντες και οι μετακλητοί υπάλληλοι, να βάλουν από έναν μισθό για τη σωτηρία της χώρας, όπως ζήτησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Δίκαιο και με μια εσάνς ισότητας. Μόνο που αν ένας υπάλληλος με τρία παιδιά στο υπουργείο του κυρίου Βενιζέλου δώσει έναν μισθό, μάλλον θα πεινάσει. Ενώ ο κύριος Βενιζέλος αν δώσει ένα μισθό του, απλώς δεν θα έχει ψιλά για φιλοδωρήματα.

Πρέπει η κυβέρνηση να σταματήσει να κάνει τον μετρονόμο πάνω στο πιάνο που παίζει το ρέκβιεμ της συνεχούς αγωνίας και της ανασφάλειας. Αν θέλει το δημόσιο σύστημα της εξουσίας να προσφέρει οικονομικά, μακάρι να το κάνει. Αλλά υπάρχει ένας ασφαλής και δίκαιος τρόπος.
Όσοι κατέχουν δημόσιες θέσεις, όσοι έχουν εκλεγεί σε αυτές μέσα μάλιστα από την επίκληση του δημόσιου συμφέροντος και της εθελοντικής προσφοράς, να φορολογηθούν με ένα συντελεστή στις καταθέσεις τους. Οι καταθέσεις αυτές μπορεί να είναι αποτέλεσμα τίμιας δουλειά και μόνο, αλλά σε μεγάλο βαθμό εμπεριέχουν την εύνοια που είχαν εξαιτίας της πολιτικής τους δράσης. Όχι γιατί ο βουλευτής-δικηγόρος δεν ήταν τίμιος, αλλά γιατί ο πελάτης του πίστευε πως επιλέγοντάς τον μπορεί να ευνοηθεί. Οι αυτόκλητοι σωτήρες του ελληνικού έθνους, τίμιοι ή άτιμοι, ρομαντικοί ή χειραγωγοί, μαζί με την πολιτική που διαφημίζουν, εκ των πραγμάτων αυτοδιαφημίζονται επαγγελματικά. Τα εισοδήματά τους εμπεριέχουν την υπεραξία που τους χαρίζει ο πολιτικός τους τίτλος. Ας φορολογηθούν λοιπόν αναλογικά.
Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στη δήλωση πόθεν έσχες των βουλευτών, μπορεί να βρει αρκετές δεκάδες επαγγελματίες της πολιτικής με καταθέσεις εκατομμυρίων. Πολλοί απ’ αυτούς είναι ανεπάγγελτοι. Επάγγελμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Υπάρχουν υπουργοί και βουλευτές όλων των κυβερνήσεων που το 1990 είχαν καταθέσεις 30.000 δραχμές και σήμερα 3 εκατομμύρια. Ας μην πούμε πού τα βρήκαν. Μπορούμε να πούμε όμως πως πολλά απ’ αυτά τα απέκτησαν, γιατί ο κόσμος τους επέλεξε επειδή τους γνώρισε και διαφημίστηκαν από την πολιτική τους δράση. Ας επιστρέψουν λοιπόν ένα τμήμα από αυτά τα έσοδα. Αν το θεωρούν άδικο, ας παραιτηθούν. Μόνοι τους, εθελοντικά και ανυστερόβουλα ζήτησαν να μας σώσουν.
Α, και ας πάρουν τώρα εθελοντικά την απόφαση, ως μια ένδειξη καλής θέλησης οι πατέρες του έθνους, να αποποιηθούν του δικαιώματός τους να παίρνουν σύνταξη στις δύο θητείες. Όσα χρόνια υπηρετούν στο Κοινοβούλιο, να υπολογίζονται ως συντάξιμα στον ασφαλιστικό τους φορέα, και να συνταξιοδοτούνται όπως όλοι οι έλληνες πολίτες. Όσο χτυπάνε οι ίδιοι τον κοινοβουλευτισμό, δεν τον χτυπάει κανένας από τους εξωτερικούς εχθρούς.