Οι αριστερούληδες και οι ντερμπεντερούληδες

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Ορίστε τι έκανες Αλέκα, πρόσφερες μια νέα τσιχλόφουσκα  για να μασουλούν αναιδώς οι ικέτες του καθεστώτος. Έδωσες στους ντερμπεντερούληδες μια καινούργια λέξη για να σκαρώνουν λόγο «αντικειμενικό» και κυρίως μπεσαλίδικο!  Αναφέρθηκες απαξιωτικά σε όλους τους αριστερούς που δεν βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα του ΚΚΕ με τον όρο «αριστερούληδες» και να τι πάθαμε: μεταβλήθηκαν οι αριστερούληδες σε ένα χαβαδάκι μερακλίδικο στο στόμα και το πληκτρολόγιο του κάθε ντερμπεντέρη της διαπλοκής.

Οι αριστερούληδες είναι προβληματικές υπάρξεις, οι οποίες καθώς δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν την σωτηρία της ψυχής τους σε αναπαραστάσεις σοσιαλιστικών παραδείσων  που διασφάλιζε η δικτατορία του προλεταριάτου και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός (του Κόμματος), παρέμειναν οι δυστυχείς στο φάσμα της πολιτικής ανωριμότητας αναζητώντας τον σοσιαλισμό εξελικτικά, μέσω ενός πολιτισμού ισότητας και ελευθερίας που εκθέτει την κοινωνική βαρβαρότητα: το αποτέλεσμα δηλαδή της αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών σχέσεων με εκείνες ενός διαρκώς παραλλασσόμενου μοντέλου πατριαρχίας.

Να, αυτό είμαστε εμείς οι λογής-λογής αριστερούληδες:χαμένα πολιτικά κορμιά, ανίκανα να ενσωματώσουν τον ρεαλισμό της απόλυτης αλήθειας που ακόμη και ο κάθε ηλίθιος θα μπορούσε να διαπιστώσει καθημερινά. Είμαστε τόσο καθυστερημένοι που να σκεφθείτε όταν μπαίνουμε στο λεωφορείο και αυτό αναχωρεί από τη στάση, εμείς νομίζουμε ότι κινείται το όχημα αντί να πιστεύουμε ότι κινούνται τα δένδρα, τα κτίρια και οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο (νεοφιλελευθερισμός) ή εμείς οι ίδιοι ατομικώς (Λενινισμός)! Είμαστε τόσο διαταραγμένοι πνευματικώς και ενδεχομένως ψυχικώς που άκουσον- άκουσον ορίζουμε τη νέα απόπειρα παγκοσμιοποίησης ως οικονομικό, πολιτισμικό, πολιτικό, θεσμικό κλπ νεοφιλελευθερισμό! Άσε δε που αποτολμούμε να συσχετίσουμε τα διαφορετικά επίπεδα νεοφιλελευθερισμού μέσω της μεταφοράς της μηχανικής των κβάντα στις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις, ώστε να παρουσιάσουμε την λεγόμενη «non-observable reality», που καθορίζει τις πραγματικές σχέσεις εξουσίας στον κόσμο. Μιλάμε για σκέτο παραλογισμό! Να ανατριχιάζει ο κάθε ντερμπεντερούλης! Χειρότεροι και από κάτι περίεργους τύπους σαν τον νεαρό Marx και τον Wittgenstein - τους μακρινούς συγγενείς, δηλαδή, της μισητής Μέρκελ καταντήσαμε!!

Κακό πράγμα η άγνοια των σχέσεων που διαμορφώνουν την αίσθηση και την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Κακό πράγμα οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην πατρίδα μας να προσπαθούν να δείξουν άνεση και σιγουριά μέσω της απόλυτης ανικανότητας ανάλυσης ή απλώς προσέγγισης των δομών εντός των οποίων υπάρχουν και λειτουργούν και οι ίδιοι. Κακό πράγμα να θεωρούν - κοιτώντας έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους με τα φιμέ τζάμια - ότι αντικειμενικό είναι ότι το δένδρο κινείται, όπως ακριβώς όσοι ακόμη βαθειά μέσα τους θεωρούν ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από την ακίνητη Γή. Υπάρχει πιο γελοία εικόνα οι  αγχωμένοι ντερμπεντερούληδες  να επιχειρούν να ειρωνευτούν τους αριστερούληδες, επικαλούμενοι την «αλήθεια» του τέλους της ιδεολογίας που συμπίπτει με το τέλος της κριτικής στις σχέσεις που παράγουν υποσυνείδητο, συνείδηση και παρακινούν ή δεν παρακινούν για δράση;  Ποιος νεοφιλελευθερισμός, τι είναι αυτό; Άκου εργασιακά δικαίωμα στις μέρες των Απασχολήσιμων;  Μα, που ζούμε εμείς οι αριστερούληδες, τι βιβλία διαβάζουμε, τι διαφορετικές εμπειρίες έχουμε, τι είδους  σεξουαλικές οι επαγγελματικές απογοητεύσεις μας οδηγούν να αμφισβητούμε το οφθαλμοφανές: ο κόσμος είναι επίπεδος και δεν υπάρχει καμία άλλη αλήθεια εκτός από αυτή που βιώνει ο άνθρωπος ως αναπαράσταση της πραγματικότητας μέσω των τηλεοπτικών «δελτίων ειδήσεων» και των πρωτοσέλιδων ταμπλόιντ! Η αλήθεια είναι ότι ο άνεργος Έλληνας είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας που τεμπέλιασε και όχι του τεμπέλικου κερδοσκοπικού, μεταπρατικού κεφαλαίου που αποφάσισε ότι ήρθε η εποχή να ξαπλώσει αναπαυτικά περιμένοντας πότε οι απελπισμένοι θα φτάσουν στον απόλυτο εξευτελισμό, ώστε να προσχωρήσουν σε μια «ανάρμοστη επαφή» μαζί του - που θα έλεγε και ο Κλίντον – μήπως και η υπερσυσσώρευση αποφασίσει να μας γονιμοποιήσει, κοινωνικώς και ατομικώς, αντί να προστατεύει απλώς τα νώτα της!!     

Η αλήθεια είναι ότι τα «τρώγαμε όλοι μαζί», αν και εσύ ψιλοτσίμπαγες  - την ώρα που σε τρώγανε - από αυτά που σου ζητάνε σήμερα να ξεράσεις, ενώ οι άπληστοι ντερμπεντέρηδες ότι φάγανε το κάνανε λίπασμα και πάει! Αλήθεια είναι ότι «πρέπει να τσεκουρώσουμε τον δημόσιο τομέα» μέσα στηνδομική ύφεση για να προκαλέσουμε μεγαλύτερη! Η αλήθεια είναι ότι «δίχως το ευρώ θα καταστραφούμε», με την ίδια ακριβώς λογική με την οποία ο πρωθυπουργός διακήρυττε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν», ενώ οι ντερμπεντερούληδες  ενθαρρυμένοι ετοιμάζονταν για νέες «ακολασίες»!

Καλό πράγμα το ευρώ, όπως και κάθε άλλο νόμισμα, στο βαθμό που το χειρίζεσαι. Αν σε βάλει από κάτω θα επιβιώσει αυτό εις βάρος σου: το σύστημα που το κουμαντάρει σαν ρομποτάκι στη τσέπη σου ή στον τραπεζικό σου λογαριασμό.  Το ζήτημα είναι τι είδους κοινωνικές σχέσεις δομούνται μέσω ιδιαίτερων νομισματικών πολιτικών, λένε οι αριστερούληδες επιβάτες του λεωφορείου της παγκοσμιοποίησης, αλλά άντε τώρα να το καταλάβουν οι ντερμπεντερούληδες συνεπιβάτες! Ας το πω λοιπόν στη γλώσσα τους μήπως και συνεννοηθούμε: σημασία έχει αν πηγαίνεις καβάλα στο νόμισμα ή σε έχει καβαλήσει αυτό μέσω εκείνων που κατέχουν και ελέγχουν το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Μα αυτό τι σχέση έχει με τις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό, την εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων και τους κεφαλικούς φόρους, θα αναρωτηθεί σίγουρα ο ντερμπεντέρης.  Αφού ένα-ένα τα δένδρα κινούνται έξω από το παράθυρο, γιατί δεν βάζουμε όπισθεν ώστε να ξαναπάν στη θέση τους ένα-ένα με τη σειρά; Όπισθεν λοιπόν ολοταχώς, αλλά να, πάλι αυτά κινούνται! Όχι, αυτό το παράδοξο είναι οφθαλμαπάτη, που αντιμετωπίζεται μόνον μέσω του τσεκουρώματος των δένδρων. Κόψτε λοιπόν τα δένδρα από τη ρίζα για να βρει η νεοφιλελεύθερη συνείδηση των διαπλεκομένων την ησυχία της.  

Α, ρε «Goz» τι όμορφα τα έγραψες στο σχόλιο σου κάτω από τον κυριακάτικο Ψυχάρη:

«Η κρίση που ταλανίζει τη χώρα έχει δημιουργήσει ένα διχασμό στο πολιτικό προσωπικό και στην κοινωνία. Από τη μια μεριά οι νεοφώτιστοι νεοφιλελεύθεροι που εκτιμούν πως, ακολουθώντας την αποτυχημένη realpolitik της νεοδεξιάς (ασφυκτική λιτότητα και δημοσιονοομική εξυγίανση), θα εξορθολογίσουν τα από χρόνια κακώς καμωμένα. Από την άλλη (κι αυτοί είναι οι περισσότεροι) όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε. Να παραμείνει το ίδιο, σαθρό και διεφθαρμενο κράτος με τις πελατειακές σχέσεις και τη φορολογική ανομία, ο ίδιος παρασιτικός ιδιωτικός τομέας που τρέφεται από το υπερτροφικό κράτος, οι ίδιες συμπεριφορές και αντιλήψεις. Και οι δύο πλευρές έχουν καταδικαστεί ιστορικά και πολιτικά. Ήδη στην Αμερική πληθαίνουν οι φωνές που καλούν σε άρση των προγραμμάτων λιτότητας και υιοθέτηση προγραμμάτων ανάπτυξης (η εκδίκηση του Κέυνς έρχεται). Το πρόβλημα είναι πως οι δυνάμεις που θέλουν μεταρρυθμίσεις χωρίς νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, κοινωνικά αγαθά χωρίς σοβιετογεννείς κρατισμούς, αγορές προσαρμοσμένες στις ανάγκες των κοινωνιών κι όχι τούμπαλιν είναι στη χώρα μας ισχνές. Κατ' εμέ, η μόνη ελπίδα είναι να μπορέσουν εχέφρονες και σοβαροί πολίτες να συγκροτήσουν νέα πολιτικά σχήματα πάνω στα αποκαίδια της σημερινής συμφοράς και να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Ειδάλλως, η τρίτη λύση μπορεί να είναι πολύ οδυνηρή για τον τόπο. Θυμηθείτε το πώς κατέληξε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης».

Τι να θυμηθούν, φίλε συναριστερούλη οι ντερμπεντερούληδες, μήπως καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι έχουν πυροδοτήσει την πελατειακή βόμβα στα θεμέλια του καθεστώτος που υπηρετούν, τινάζοντας στον αέρα την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αντί να της προσδώσουν ουσιαστικά, δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς, δεν είναι η Αλέκα Παπαρήγα που απειλεί τον κοινοβουλευτισμό και τον πλουραλισμό σε μια αυτοκυβερνούμενη ελληνική πολιτεία, ούτε οι κολλητοί μου αναρχικοί ή τα αντιεξουσιατικά φρικιά, αλλά οι ντερμπεντερούληδες  σε συνεργασία με τους νταβάδες, τους υπερπατριώτες και τους αντιεξουσιαστές με τα κολάν.

Το δικό μου «συμπέρασμα» από τη κατάληξη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης είναι ότι  αν πραγματικά θέλουμε να υπερασπισθούμε το δημοκρατικό φαινόμενο και να προτάξουμε την ανάγκη η κρίση να αντιμετωπισθεί στο πλαίσιο μιας φιλελεύθερης, ριζοσπαστικά δημοκρατικής κοινωνίας, η οποία θα αναπτύσσει διαρκώς νέες «τεχνολογίες» ισότητας, θα πρέπει να εφεύρουμε έναν σύγχρονο πολιτισμό σοσιαλισμού.  Αν δεν το δούμε έτσι, τότε θα φαγωθούμε μεταξύ μας πριν προλάβουν να μας χωνέψουν οι κάτοχοι του πλούτου του λαού μας (του χρέους μας)! Αν αντιλαμβάνεσαι  αυτό που σημειώνω ως κάτι υπερβατικό και αόριστο, τότε μάλλον έχεις ήδη αυτοτοποθετηθεί στο ράφι με τα αναλώσιμα, μήπως και αναγνωριστεί η αξία χρήσης σου από τον Λεβιάθαν …κορόιδο, ψώνιο!! Θύμα του κάθε ντερμπεντερούλη!   

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

από ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ