Αυτοκριτική ενός μασκαρά

Από μικρός ήμουν φιλήσυχος τύπος, αλλά με τις παρέες που είχα, συνέχεια σε μπελάδες έμπλεκα (μέχρι και σύλληψη από την αστυνομία έχω στο παλμάρε μου). Κατά τη διάρκεια των αποκριών ήμουν συνέχεια με μια κροτίδα κι έναν αφρό στο χέρι. Τα χρόνια όμως πέρασαν, εγώ ωρίμασαμεγάλωσα και τώρα πλέον σιχαίνομαι όσο τίποτα το θόρυβο και από τις κροτίδες και από τις στρακαστρούκες. Προσθέτοντας και την απέχθειά μου στα μασκαριλίκια, καταλαβαίνετε πόσο χαίρομαι που τελειώνει επιτέλους αυτή η τριεβδομαδιαία βλακεία. Φέτος τουλάχιστον, με την κρίση, η κατάσταση δε… «μύρισε» και πολύ καρναβάλια και ησύχασε κάπως το κεφάλι μου.

Κάτι ακόμα που με εκνευρίζει (άδικα όμως) στις απόκριες, είναι η ατάκα που έχει καταντήσει σούπα: «Όλο το χρόνο καρναβάλια έχουμε». Δε διαφωνώ καθόλου με τη μεταφορά που κάνει αυτή η φράση, απλά βαρέθηκα να την ακούω. Ώσπου αποφάσισα να ασχοληθώ μόνο μ’αυτή. Έτσι για σπάσιμο.

Τη σημερινή ανάρτηση επιτρέψτε μου να την αφιερώσω αποκλειστικά στον εαυτό μου. Περνάω κρίση αυτοκριτικής (προηγήθηκε αυτό εδώ), αλλά που θα πάει; Θα μου περάσει.

από το dr.SeenG