Ο Καταβρεχτήρας

Κατακαλόκαιρο του '57 στην περιοχή της Αγίας Τριάδας,στο Αγρίνιο.
Απόγευμα και η ζέστη ακόμη ανυπόφορη.
Οι γιαγιάδες μας και οι μανάδες μας καθισμένες στα καρεκλάκια τους μπροστά στην αυλή της κυρα-Γιάννενας, δίπλα στον χωμάτινο δρόμο.
Η κυρα-Λένη έχει στην ποδιά της ένα ταψάκι με φακές και τις καθαρίζει πετώντας τα χαλικάκια που βρίσκει στο δρόμο, η θεία Αθανασία πλέκει με την γνωστή της μαεστρία κάτι με το βελονάκι της κι όπως πάντα δεν κοιτάζει ποτέ το πλεκτό της! Η Νίτσα η μοδίστρα ξετρυπώνει ένα λουλουδάτο φόρεμα χρησιμοποιώντας τα μακρυά κατακκόκκινα βαμμένα νύχια της και η γιαγιά μου μπαλώνει τις κάλτσες του μπαμπά.
Εμείς μια μαρίδα παιδιά, τα περισσότερα γυμνά από τη μέση και πάνω, με λασπωμένα πρόσωπα, πόδια και κορμιά από την σκόνη και τον ιδρώτα, παίζουμε μπάλα. Οι φωνές μας για το ποιός θα διεκδικήσει την μπάλα, σηκώνουν και πεθαμένο.
Τα κορίτσια πιό πέρα, παίζουν άλλα σχοινάκι, άλλα σαλίγκαρο και τα μεγαλύτερα ξεφυλλίζουν κάποιο περιοδικό.
-Τραβάτε παραπέρα μωρέ να παίξετε!! Μας πνίξατε στη σκόνη!!
Κάνουμε τα νοερά τέρματα πιό πίσω και συνεχίζουμε το παιχνίδι. Σιγά-σιγά όμως πάλι μπροστά στα καρεκλάκια καταλήγουμε.
Και ξαφνικά από μακριά ακούγεται ένας γνωστός χαρακτηριστικός ήχος που μας κάνει όλους να κινητοποιηθούμε.
Οι γιαγιάδες μαζεύουν τα καρεκλάκια τους και μπαίνουν μέσα στην αυλή της κυρα-Γιάννενας, εμείς μαζεύουμε την μπάλα και ακροβολιζόμαστε στην άκρη του δρόμου, τα κορίτσια αγανακτισμένα μαζεύονται κι αυτά στην αυλή.
- Ο καταβρεχτήρας...πάει ο σαλίγκαρος.
Ένα τεράστιο, στα παιδικά μας μας μάτια, φορτηγό κάνει την εμφάνισή του αγκομαχώντας. Στην πλάτη του κουβαλάει ένα ολοστρόγγυλο βυτίο γεμάτο νερό και καταβρέχει τους χωμάτινους δρόμους.
Η μυρωδιά που αφήνει πίσω του χαρακτηριστική. Βρεγμένο χώμα!
Όταν περνάει δίπλα μας, μας βρέχει τα πόδια και τα ουρλιαχτά μας καλύπτουν το θόρυβο του καταβρεχτήρα. Μας προσπερνά και αρχίζουμε να τρέχουμε από πίσω του, άλλος τεντώνοντας το πόδι του για να βραχεί, άλλος προτείνοντας το στέρνο του, άλλος σκύβοντας το κεφάλι του και κάνοντας ότι λούζεται πασαλείφει την λάσπη πάνω του.
Τον ακολουθούμε τρέχοντας πίσω του, μέχρι την επόμενη γειτονιά.
Σε λίγο γυρίζουμε να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας.
Ξαναβρίσκουμε τις γιαγιάδες μας και τις μανάδες μας στα καρεκλάκια τους λες και δεν είχαν κουνηθεί ποτέ από την θέση τους, τα κορίτσια να σημαδεύουν τον νέο σαλίγκαρο και εμείς οργανωνόμαστε και ξαναρχίζουμε το παιχνίδι.

Όμορφες μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια...κάπου σε μια γειτονιά του Αγρινίου.

Ένας Αγρινιώτης
στο "Αγρίνιο...γλυκές μνήμες"