Τέταρτο και Τριφασικό

Τριφασικά τα μέτρα. Τα παίρνει (χωρίς να τα εφαρμόζει τώρα) η κυβέρνηση, αποφεύγοντας έτσι μέρος του κόστους, τα εφαρμόζουν οι επόμενοι και λούζονται το κόστος τους καθ’ ολοκληρίαν. Ασσος σε κάτι τέτοια ο Τσίπρας - αποφεύγει ούτω πως μέρος του πολιτικού κόστους,

αλλά το οικονομικό κόστος, είτε με Τσίπρα, είτε με Κυριάκο, θα το πληρώσει ο λαός. καθώς και το πολιτειακό κόστος. Και αυτό είναι το βαρύτερο.

Και το μοιράζονται όλα τα κόμματα στη Βουλή (πλην ΚΚΕ), στον βαθμό που συμμετέχουν στα τριφασικά χτυπήματα του Τσίπρα κατά του πολιτεύματος. Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, τα παιδία παίζει.

Εν πρώτοις: τα μέτρα δεν είναι απάνθρωπα, είναι ανθρωποφάγα. Είναι «μέτρα ύφεσης» (λένε οι Συριζαίοι), είναι «μέτρα επώδυνα» (λένε οι Συριζαίοι), είναι «ξένα προς το ελληνικό Σύνταγμα» (λέει ο Τσίπρας), είναι μέτρα ανάλγητα (λένε όλοι) με επισφαλή αποτελέσματα ή μάλλον αποτρόπαια (για την οικονομία, τους ανθρώπους και το κράτος). Με έναν λόγο,

οι ίδιοι οι Συριζαίοι λένε εναντίον των μέτρων που θα πάρουν, όσα λέει εναντίον αυτών των μέτρων και η αντιπολίτευση. Ετσι αφοπλίζεται και η πολιτική και η λογική και η ηθική. (Για τα αντίμετρα ούτε λόγος να γίνεται - συνιστούν μια παιδαριώδη υπεκφυγή, ένα βδέλυγμα που μαγαρίζει την πολιτική ακόμα και ως έννοια.)

Τα άθλια αυτά μέτρα συνοδεύονται από επίσης άθλια ψέματα εις ό,τι αφορά το ύψος τους (πιθανόν να αγγίζει τα 7,5 δισ.), την κατανομή των βαρών που συνεπάγονται και των πολιτικών στόχων που έχουν: τη διαρκή αιχμαλωσία του λαού μέσα στη δυστοπία ενός προτεκτοράτου.

Αυτά τα μέτρα αφ’ εαυτά (στον βαθμό που σπάνε τη ραχοκοκαλιά της χώρας στα πρόσωπα των μισθωτών, των συνταξιούχων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικροεπιχειρηματιών, των επιστημόνων, των νέων και άλλων) οδηγούν το ίδιο το πολίτευμα σε δυσπραγία.

Μια δυσπραγία που ο Τσίπρας αναβαθμίζει σε αργό και οργανωμένο θάνατο. 1. Ο Τσίπρας προνομοθετεί. Δεσμεύει τις επόμενες κυβερνήσεις να εφαρμόσουν μέτρα που έχει θεσμοθετήσει ο ίδιος. Επίσης, τις υποχρεώνει να εφαρμόσουν νόμους που στην παρούσα φάση καταψηφίζουν. Με αυτό το

εξαμβλωτικό τέχνασμα ο Τσίπρας νομίζει ότι παγιδεύει την αντιπολίτευση, ενώ στην πραγματικότητα σκάβει τον λάκκο της πολιτειακής λειτουργίας (εξορίζοντας ταυτοχρόνως τον λαό στον ρόλο του θεατή μιας πολιτειακής φάρσας).

2. Ο Τσίπρας δεσμεύεται ότι τα μέτρα θα εφαρμοσθούν ακόμα κι αν κριθούν αντισυνταγματικά. Ακυρώνει έτσι όχι μόνον τη διάκριση των εξουσιών, αλλά στερεί τη Δικαιοσύνη από την ίδια της την υπόσταση. Πιθανόν ο Τσίπρας να πιστεύει ότι η Δικαιοσύνη υπάρχει για να κολλάει μπρίκια - αλίμονο στους Ελληνες αν κάτι τέτοιο, εν τέλει, καθιερωθεί, αλίμονο αν μια τέτοια καθαίρεση της Δικαιοσύνης δεν είναι μια, κατά περίστασιν, παθολογία, αλλά γίνει κανόνας.

3. Η εφαρμογή των μέτρων συνδέεται, πάντα κατά τον Τσίπρα (ούτε καν κατά τον κ. Τσακαλώτο), με ρήτρα διευθέτησης του χρέους. Το ίδιο το κείμενο, το «πολυνομοσχέδιο», ήγουν το 4ο Μνημόνιο, ουδέν περί αυτού λέει, προβλέπει, βεβαιώνει.

4. Κριτές των αποτελεσμάτων που θα επιφέρει η εφαρμογή των μέτρων ορίζονται το ΔΝΤ και η Κομισιόν. Το Αυτεξούσιο της χώρας πάει στον Διάολο κι ακόμα παραπέρα. Εκει που έχει πάει η Ασυλία της Δημόσιας Περιουσίας. Εκεί που ο Τσίπρας στέλνει πεσκέσι τις υποδομές και τους πόρους της Ελλάδας.

Είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν είναι σοβαρά (Καραγιαννίδης -εισηγητής του πολυνομοσχεδίου- εγώ δεν ξέρω οικονομικά, από μπακαλική ξέρω) και συνεπώς είναι πάρα πολύ σοβαρά. Με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο Τσίπρας

απαξιώνει την πολιτική,

υπονομεύει (έως κατάλυσης) το πολίτευμα

και παραδίδει τον λαό στη σκλαβιά ενός απέλπιδα βίου σε μία ανοχύρωτη res publica, κατάσταση πραγμάτων.

Και κατά τούτο το 4ο Μνημόνιο Τσίπρα είναι «τριφασικό» υπό την έννοια της αηδίας που προκαλούσε στους Ελληνες το φερώνυμο εκλογικό σύστημα τη δεκαετία του ’50. Μόνον που τώρα δεν πρόκειται για ένα εκλογικό σύστημα, ούτε καν για ένα δημοψήφισμα

όπως εκείνο στο οποίο ο Τσίπρας κρέμασε κουδούνια, αλλά πρόκειται για την πολιτειακή υποβάθμιση της χώρας σε προτεκτοράτο, για τη χειραγώγηση της ελευθερίας και του αυτεξούσιου των Ελλήνων, για την κατάλυση του Συντάγματος.

Αυτό που ο Τσίπρας και πολλοί Συριζαίοι λένε «επιτροπεία» -σαν να μην τρέχει τίποτα- εξελίσσεται σε ένα αφ’ υψηλού πραξικόπημα που βάζει τη χώρα στον γύψο της Ξενοκρατίας.

Αυτό που ο Τσίπρας αποκαλεί, με κάποια (χρήσιμη) δυσφορία, «επιτροπεία», είναι το άγος που ο ίδιος θεμελιώνει με προοπτική στο βάθος του χρόνου. Διότι ούτε η τυχόν έξοδος στις αγορές, ούτε η τυχόν ποσοτική χαλάρωση θα συνιστούν για την Ελλάδα κάποιο «εξιτήριο» από την παραφροσύνη, αλλά θα ορίζουν τον νέο τρόπο ύπαρξης και «ανάπτυξης» μιας χώρας «νέου τύπου» - μιας Ειδικής Οικονομικής Ζώνης.

Στην Ελλάδα ήδη κυβερνά ο κ. Μακρόν και από καιρό κυβερνά η κυρία Μέρκελ. Οι τοποτηρητές τους είναι ικανοί μόνον να τσακώνονται σε επίπεδο Αδωνι -Πολάκη - Κασιδιάρη, για το ποιος θα κάνει τη βρόμικη δουλειά καλύτερα. Πράγμα το οποίον

θα παρατηρήσετε και στην τρέχουσα συζήτηση για το 4ο Μνημόνιο στη Βουλή. Μια χώρα με πολίτευμα υπό αναστολήν, με πολιτική πέραν του λόγου και της ηθικής, με λαό φυλακισμένο στα δεινά της καθημερινής του ζωής, μια χώρα ανδραπόδων στα χέρια των ανδρεικέλων...

ο Στάθης στον Ενικό