Αυτό που θα διαπιστώσει κανείς είναι ότι όλη αυτή η λαϊκή έκρηξη, όλα αυτά τα χρόνια, έχει θαφτεί: Από όλους και την «αριστερά»…
Στην καλύτερη περίπτωση να «αναλυθεί» δημοσιογραφικά, «κλειδωμένη» στα στενά πλαίσια των ανακτορικών πραξικοπημάτων και της κοινοβουλευτικής Αποστασίας…
Για το εκρηκτικό λαϊκό κίνημα των «Ιουλιανών», η μεγαλύτερη κοινωνική έκρηξη μετά την ΕΑΜική επανάσταση (1941-1944), ένας πρώιμος ελληνικός «Γαλλικός Μάης», σιγή ιχθύος…
Αυτή η σκανδαλώδης παρασιώπηση δεν είναι τυχαία. Στα «Ιουλιανά» εισβάλουν με ορμή στην πολιτική αρένα οι λαϊκές μάζες: Ο ΔΡΟΜΟΣ είναι η ΤΟΜΗ και η πολιτική ΑΡΕΝΑ εκείνων των ημερών…
Ακριβώς, αυτό το επαναστατικό «στοιχείο» του Πεζοδρομίου θέλουν να αφανίσουν από την Ιστορία οι πολύχρωμες, σήμερα, καθεστωτικές δυνάμεις, και οι μεταλλαγμένες «αριστερές»…
Θέλουν να αφανίσουν τον κινητήριο μοχλό της Ιστορίας, τον αγώνα και το ΚΙΝΗΜΑ στο ΔΡΟΜΟ, διότι ο ΔΡΟΜΟΣ είναι σήμερα πολύ επίκαιρος και πολύ επικίνδυνος για τις κατοχικές δυνάμεις του 4ου Ράιχ…
Αλλά και ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ δρόμος για την αναχαίτιση των δωσίλογων ανδρεικέλων, την εθνική και κοινωνική μας απελευθέρωση…
Τα «Ιουλιανά» δεν ήταν μια «δημοκρατική ανωμαλία», όπως την εμφανίζουν ΟΛΑ τα κόμματα και οι «παπαγάλοι» τους.
Τα βασιλικά πραξικοπήματα και οι αποστασίες ΚΑΘΟΡΙΣΤΗΚΑΝ από την εκρηκτική ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ της λαϊκής ΟΡΓΗΣ και τις ΜΑΖΙΚΕΣ αγωνιστικές διαθέσεις του ελληνικού λαού και αποτέλεσαν, απλώς, την αφορμή.
Το αυθόρμητο λαϊκό ξέσπασμα μετά την «καθαίρεση» της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, ήταν η συνισταμένη εκρηκτικών διεργασιών χρόνων.
Διεργασίες που αποτυπώθηκαν και εκλογικά το 1958, όταν η ΕΔΑ εκτινάχτηκε στο 24,4%...
Αυτή η θεματική άνοδος της ΕΔΑ πανικόβαλε το καθεστώς το οποίο, μέσω της Δεξιάς, εντατικοποίησε και πολλαπλασίασε τις διώξεις και την τρομοκρατία, το χαφιεδισμό και το «φακέλωμα» καθώς και την αντικομουνιστική υστερία…
ΟΛΑ αυτά συσσώρευαν πιεστικά και εκρηκτικά γιγάντια αποθέματα λαϊκής ΟΡΓΗΣ.
Εκείνη την εποχή η Ελλάδα ζούσε αλλεπάλληλα κύματα μεγάλων και σκληρών απεργιών. Είχε διαμορφωθεί ένα παλιρροϊκό, ριζοσπαστικό κίνημα με καθημερινές συγκρούσεις (με τα όργανα καταστολής), στο ΔΡΟΜΟ.
Ένα ενδεικτικό παράδειγμα: Το Δεκέμβριο του 1960, οι οικοδόμοι κήρυξαν πανελλαδική απεργία με 200 χιλιάδες στο δρόμο…
Μετά από πολύωρες οδομαχίες οι οικοδόμοι έτρεψαν σε φυγή τα «μηχανοκίνητα» της Αστυνομίας. Πάνω από 150 τραυματίες και 179 συλλήψεις ήταν ο απολογισμός…
Τα γεγονότα αυτά, όχι μόνο δεν πτόησαν κανέναν, αλλά πυροδότησαν μια σειρά σκληρών απεργιών και σε άλλους κλάδους, καθώς και τη φοιτητική νεολαία…
Ήταν αυτό το ρωμαλέο παλλαϊκό ΚΙΝΗΜΑ που έβαλε τέλος, το 1963, στην «εποχή» Καραμανλή: Συντριβή στις εκλογές και δραπέτευση, στο εξωτερικό, με ψεύτικο όνομα…
Σημείωση: Λίγο πριν είχε προηγηθεί η δολοφονία του Λαμπράκη από το δεξιό παρακράτος, μια δολοφονία που έριξε νέο λάδι στη φωτιά της λαϊκής ΟΡΓΗΣ…
Η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, ιδρύθηκε το 1961, ακριβώς για να αναχαιτίσει και να εκτονώσει την παλίρροια της λαϊκής οργής, τη διαρκώς διογκούμενη.
Ο «διμέτωπος» αγώνας του Γεωργίου Παπανδρέου (εναντίον της «Δεξιάς» και της «Αριστεράς») δεν εξομάλυνε την κατάσταση: Ένα καθαρόαιμο αστικό κόμμα η ΕΚ, με στόχο να αποτελέσει το «ανάχωμα» της λαϊκής οργής, δεν μπορούσε να ικανοποιήσει ΚΑΝΕΝΑ αίτημα της κοινωνικής λαϊκής παλίρροιας.
Το ΚΙΝΗΜΑ «από τα κάτω» (ο ΔΡΟΜΟΣ) φούντωνε διαρκώς: Οι εργαζόμενοι άρχισαν να παίρνουν στα χέρια τους τα συνδικάτα. Οι απεργίες πλήθυναν και έβαλαν πολιτικά αιτήματα.
Στους χώρους της νεολαίας, η «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη» απέκτησε τεράστια επιρροή. Ιδρύθηκε μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη και σύντομα αριθμούσε 150.000 μέλη, ιδρύοντας «λέσχες» σε απίθανα μέρη, ακόμα και σε χωριά.
Το βασιλικό πραξικόπημα (15-7-65) αποτέλεσε τη μόνη διέξοδο στο καθεστώς.
Τα «Ιουλιανά», συνεπώς, αποτελούν τη ΜΟΝΗ επιλογή του καθεστώτος και του παρακράτους του για να αναχαιτίσουν την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ και πολιτική ΕΚΡΗΞΗ του ελληνικού λαού.
Το «Ιουλιανό» πραξικόπημα πέτυχε και οδήγησε μάλιστα στη δικτατορία της 21ης Απριλίου, διότι αυτή η λαϊκή έκρηξη δεν είχε πολιτική ηγεσία.
Η ΕΔΑ (η «αριστερά» της εποχής) δεν ήταν πραγματική πολιτική ηγεσία, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις αγωνιστικές και επαναστατικές ανάγκες αυτού του κινήματος.
Η ΜΟΝΗ επιδίωξη της ΕΔΑ ήταν να ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ από το καθεστώς, από τους λύκους, σαν μία ειρηνόφιλη και «υπεύθυνη» κοινοβουλευτική δύναμη του καθεστώτος…
Η ΕΔΑ ήταν ένα «αριστερό» κόμμα, ατελώς προσαρμοσμένο στο καθεστώς και κοινοβουλευτικό του δεκανίκι…
Σημείωση: Η Σημερινή «αριστερά» δεν είναι «ατελώς προσαρμοσμένη», αλλά ολοκληρωτικά προσαρμοσμένη στο καθεστώς του 4ου Ράιχ: «Γρανάζι» του καθεστωτικού παιχνιδιού…
Η ΕΔΑ, λοιπόν, δεν έδωσε ΚΑΜΙΑ κινηματική διέξοδο στο γιγάντιο κοινωνικό αναβρασμό της εποχής.
Η ΕΔΑ αποτέλεσε ανασχετικό παράγοντα των αγώνων στο ΔΡΟΜΟ. Δεν ανταποκρίθηκε στο ελάχιστο στις απαιτήσεις των «Ιουλιανών»: Την περίοδο εκείνη, περίοδος δύο μηνών περίπου, έγιναν 400 λαϊκές συγκεντρώσεις με εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο ΔΡΟΜΟ, αψηφώντας το ξύλο, την τρομοκρατία, τις συλλήψεις, τους τραυματισμούς και το ΘΑΝΑΤΟ…
Σημείωση: Να θυμίσουμε ότι τότε σκοτώθηκε και ο Πέτρουλας (Τετάρτη 21 Ιούλη): Διαδήλωση φοιτητών στα Προπύλαια με 300 τραυματίες…
Ο κοινωνικός αυτός σεισμός των «Ιουλιανών» βρέθηκε χωρίς πολιτική ηγεσία. Η ΕΔΑ ούτε την ανατροπή της Βασιλείας δεν έθεσε, πόσο μάλλον να θέσει άλλα ζητήματα ανατροπής…
Η ΕΔΑ …αγωνιζόταν για την «κοινοβουλευτική ομαλότητα»: Οι λαϊκές μάζες είχαν εξεγερθεί και κονιορτοποιούσαν την καθεστωτική «ομαλότητα» και η ΕΔΑ μοχθούσε για την επαναφορά της καθεστωτικής «ομαλότητας»!!!
Αυτός είναι και ένας από του βασικούς λόγους που έχουν παρασιωπήσει τον κοινωνικό και πολιτικό σεισμό εκείνων των ημερών, που σβήνουν τις μνήμες αυτής της εκρηκτικής λαϊκή ΟΡΓΗΣ, τις μνήμες του ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ και μένουν δημοσιογραφικά στο ανακτορικό πραξικόπημα και στις αποστασίες…
Οι ΜΝΗΜΕΣ του Πεζοδρομίου, η πραγματική αγωνιστική ιστορία, ΟΛΑ σβήνουν για να μην φανεί ο προδοτικός ρόλος της «αριστερής» ηγεσίας, αλλά και για να μην αναδειχτεί τούτο: Ότι μόνο με το ΔΡΟΜΟ, το αγωνιστικό Πεζοδρόμιο μπορεί να προχωρήσεις…
Ιδιαίτερα σήμερα σε ένα καθεστώς-ΑΠΟΙΚΙΑ του 4ου Ράιχ…
Αλλά τι να πει και η σημερινή «αριστερά» για το ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ των «Ιουλιανών»; Αυτή βρίσκεται πολύ πιο πίσω και από την ΕΔΑ της εποχής…
Πολύ πιο πίσω και από τον Ανδρέα της εποχής.
Διαβάστε ένα μικρό κείμενο που έχουμε γράψει εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2341
Επίσης για τα «Ιουλιανά» και τις «ιουλιανές» τραγωδίες, διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7688
Η σύγκρουση Ανδρέα με τον πατέρα του
Ο Μητσοτάκης, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και το δικό του θλιβερό ρόλο της αποστασίας, επιχειρεί, με το δικό του ανεπανάληπτο, «μπαμπέσικο», αλλά και προβοκατόρικο τρόπο να «αξιοποιήσει» τη σύγκρουση Ανδρέα με τον πατέρα του. Πετάει ένα αναπόδεικτο δημαγωγικό τρικ, ότι δηλαδή ο Γεώργιος Παπανδρέου ήθελε να διαγράψει το γιο του, δίχως καμιά πολιτική εξήγηση.
Γιατί ήθελε να τον διαγράψει, τι συνέβαινε τότε στην Ελληνική κοινωνία και στην Ένωση Κέντρου; Και ποιος ήταν με το μέρος του λαϊκού ξεσηκωμού κατά των αποστατών, ποιος ζητούσε ριζοσπαστικότερες λύσεις και ανασχετικά μετερίζια κατά της δικτατορίας που ερχόταν και που Ανδρέας την είχε προβλέψει τότε, στα γραφτά εκείνης της εποχής; Όλα αυτά τα ουσιώδη πολιτικά ζητήματα ο Μητσοτάκης τα παρασιωπά…
Πράγματι, το 1966-67 υπήρχε ρήξη πατέρα και γιου. Μια πραγματική πολιτική ρήξη, προϊόν των αριστερών κοινωνικών διαφοροποιήσεων. Εκείνη την εποχή πλατιά μικροαστικά στρώματα είχαν στραφεί προς τα αριστερά. Μια στροφή που τα ανακτορικά πραξικοπήματα και η αποστασία είχε προσδώσει εκρηκτική διάσταση.
Η απότομη και ορμητική αυτή μετατόπιση προς την Ένωση Κέντρου, οι μαχητικές διαθέσεις και αριστερές κατευθύνσεις των λαϊκών μαζών συγκρούονταν με την αστική φύση και το συντηρητισμό αυτού του κόμματος, την καθεστωτική πολιτική του γραμμή, που επιδίωκε όχι μόνο να φράξει το δρόμο της λαϊκής πολιτικής παλίρροιας, αλλά και να νοθεύσει το δημοκρατικό ριζοσπαστισμό των λαϊκών μαζών.
Αυτή η κατάσταση δημιούργησε και αριστερές ρωγμές μέσα στην Ε.Κ., ενθάρρυνε αντιπολιτευτικές αριστερές τάσεις στους κόλπους της και συνέβαλε εξαιρετικά στην προώθηση μιας πολιτικής επιλογής πάνω στη βάση του σοσιαλιστικού, μικροαστικού ριζοσπαστικού. Από κει ξεκινάει η ρίζα του ΠΑΣΟΚ!
Ο Ανδρέας, τότε, πιο πολύ αυθόρμητα παρά συνειδητά εξέφρασε αυτές τις πολιτικές διεργασίες. Αντανακλούσε και αναπαρήγαγε πολιτικά την ίδια ενστικτώδη κίνηση των εξαθλιωμένων μικροαστικών στρωμάτων προς τα αριστερά. Αυτή η «κίνηση» είχε εκδηλωθεί και ανοικτά με την έκδοση του δεκαπενθήμερου περιοδικού «Νέοι Δρόμοι».
Χαρακτηριστικό δείγμα του νεφελώδους μικροαστικού σοσιαλισμού του Ανδρέα και των ριζοσπαστικών διαθέσεων των λαϊκών μαζών είναι το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο του: «Ο λαός να αγρυπνά» (Νέοι Δρόμοι, Ιανουάριος 1967).
«Λέγεται συχνά, λέγεται με έμφαση, πως η λύση του σημερινού αδιεξόδου βρίσκεται στις εκλογές. Και είναι βέβαια η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία η απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση, για την είσοδοι στην ομαλότητα. Για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, όμως, για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, το μεγάλο, το ανυποχώρητο αίτημα είναι επίσης η ριζική αλλαγή, η εθνική αναγέννηση…"
Και ακόμα στο ίδιο κείμενο:
«…Αλλά πρέπει να γίνει βίωμα και πίστη πως δεν αρκεί η ενότητα. Πως δεν αρκούν οι εκλογές. Πως δεν αρκεί η κυβέρνηση. Για να εξουσιάσει ο λαός, για να γίνει κυρίαρχος, πρέπει να συντρίψει το παρακράτος, πρέπει να διαπεράσει το δίκτυο δυνάμεως του κατεστημένου…»
Εδώ ο Ανδρέας θέτει ανοικτά τον αγώνα εναντίον του παρακράτους και του κατεστημένου που απεργάζονταν τη δικτατορία.
Ο Μητσοτάκης σαν υπηρέτης του κατεστημένου και άνθρωπος του παρακράτους παρασιωπά τα πάντα και κυρίως ότι ήταν αυτός που εξυπηρετούσε δουλικά τους παρακρατικούς σχεδιασμούς για την επιβολή της δικτατορίας. Κάνει, ως συνήθως, το μαύρο, άσπρο…
από http://www.resaltomag.gr/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου