«εσύ νοικοκερόπουλο όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης»*

της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΥΡΙΛΛΑ

Παιδί μου,

Για λόγους που ακόμα δεν ξέρεις βρέθηκες στα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής σου να ζεις μέσα σ’ ένα χαρτόκουτο βρεγμένο από τις λάσπες. Βρέθηκες στους αδύναμους ακόμα ώμους σου να κουβαλάς το βιός σου και μαζί να κουβαλάς όλο το άδικο του κόσμου.

Βρέθηκες να θαλασσοπνίγεσαι, να πεινάς, να κρυώνεις, να είσαι άρρωστο και να μην υπάρχει ένα φάρμακο να γίνεις καλά, ενώ οι γονείς σου ρημαγμένοι και ξεσπιτωμένοι αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή για σένα.

Εκεί που ήσουν, παιδί μου, ήσουν αναλώσιμη ψυχή στο έλεος εκείνων που ήρθαν να σε «σώσουν», να σε «εκπολιτίσουν» και σε βομβάρδισαν ανελέητα, σου ρήμαξαν το σπίτι, σου σκότωσαν γονείς και αδέρφια. Το μόνο που ήθελαν ήταν να πάρουν το τόπο σου.

Εδώ που ήρθες, στην «πολιτισμένη» Δύση, ανακαλύπτεις, κι ας μην είσαι σε θέση ακόμα να το καταλάβεις, το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της. Εδώ δεν είσαι μόνο μια αναλώσιμη ψυχή. Εδώ είσαι ο ανεπιθύμητος, ο περιττός και θα γίνεις επιθυμητός μόνο αν κάποιοι αποφασίσουν για σένα ότι θα είσαι ένας χρήσιμος φτηνός εργάτης στη δούλεψή τους. Και μόνο τότε θα επιβιώσεις προσπαθώντας να σε πείσουν ότι η εξαθλίωση είναι ζωή.

Εδώ που ήρθες, είμαστε κι εμείς, όπου τα παιδιά μας – αλλά όχι όλων τα παιδιά να ξέρεις, γιατί και εδώ υπάρχει πολύ φτώχεια – έχουν, ακόμα, ένα κρεβάτι να κοιμηθούν και ένα ποτήρι γάλα. Και ίσως να νομίζεις ότι τα δικά μας παιδιά είναι πιο τυχερά από σένα. Ίσως και να είναι έτσι.

Μέχρι τη στιγμή που εκείνοι που αποφάσισαν στο όνομα του κέρδους να σε βομβαρδίσουν, να σε αφήσουν πεινασμένο, να σε ξεσπιτώσουν, να σε εγκαταλείψουν έρμαιο στα χέρια απατεώνων διακινητών, αυτοί οι ίδιοι θα κάνουν το ίδιο και στα δικά μας παιδιά αν αποφασίσουν ότι έτσι θα γεμίσουν περισσότερο τα σεντούκια τους με ματωμένα κέρδη.

Και τότε, οι μάνες, όπως και η δική σου μάνα, θα προσπαθήσουν να κρύψουν τα παιδιά τους «να μην τα βρούνε οι κακοί», θα παλέψουν να τα ταΐσουν με κάθε τρόπο, να τα ζεστάνουν, να τα πάνε σε ένα μέρος ήσυχο και ειρηνικό.

Μα θα μεγαλώσεις, κάποτε, παιδί μου. Παρά τις επιδιώξεις των «κακών», θα φροντίσουν οι γονείς σου να μεγαλώσεις. Και όταν μεγαλώσεις να ξέρεις ότι για όλα όσα σου έκαναν, δεν φταις εσύ, ούτε ο τόπος σου και η καταγωγή σου, ούτε κάποιος άγνωστος θεός. Να ξέρεις ότι μόνο εσύ, μα όχι μόνος σου, αλλά μαζί με τα άλλα παιδιά που θα έχουν μεγαλώσει, μπορείς να οδηγήσεις της ζωή σου σε ένα άλλο μέλλον, όπου ο άνθρωπος θα ζει σαν Άνθρωπος.

Να ξέρεις ότι υπάρχει αυτός ο τόπος. Υπάρχει ένας τόπος όπου όταν κλαις θα υπάρχει πάντα ένα ποτήρι γάλα για να πιεις, ο δρόμος θα υπάρχει για σένα μόνο για να παίξεις, στα ποδαράκια σου θα σου φοράνε παπούτσια καινούργια και τα πατουσάκια σου θα παραμένουν τρυφερά και ροζ.

Εμείς, παιδί μου, οι γονείς, δεν μπορέσαμε να βρούμε αυτόν τον τόπο. Κι αν κάποτε τον βρήκαμε δεν το προστατεύσαμε αρκετά. Εσύ όμως, όταν μεγαλώσεις, εσύ και τα παιδιά που θα μεγαλώσουν δίπλα σου ή μακριά σου, να τον ψάξετε αυτόν τον τόπο. Και όταν τον βρείτε να τον διατηρείτε φωτεινό και καθαρό. Και να τον υπερασπιστείτε με κάθε τρόπο.

*Τίτλος δανεισμένος από ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Οι Πόνοι της Παναγιάς»

Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ’ άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα’χεις μάτια γαλανά
θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

ημεροδρόμος