Η τρύπια ομπρέλα

Ήταν η πρώτη υψηλή συνάντηση Ευρωπαίων αξιωματούχων μετά το σοκ του τρομοκρατικού χτυπήματος στις Βρυξέλλες. Με τις ενδείξεις να πληθαίνουν ότι οι δράστες των Βρυξελλών ανήκαν στον ίδιο πυρήνα με τους δράστες του Παρισιού, τέσσερις μήνες νωρίτερα, κι ότι υπήρχαν πληροφορίες που ενδεχομένως θα βοηθούσαν στην αποτροπή του κακού.

Όμως, οι δηλώσεις που έκαναν οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Εσωτερικών της Ε.Ε. μετά το συμβούλιό τους το βράδυ της Πέμπτης ακούγονταν σαν χιλιοπαιγμένη κασέτα: "Πρέπει να βελτιωθεί η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των εθνικών αρχών ασφαλείας". "Η Ευρώπη πρέπει επιτέλους να περάσει από τα λόγια στις πράξεις".

Ίσως η μόνη πολύ συγκεκριμένη απόφαση στην οποία κατέληξαν οι "28" ήταν να υιοθετηθεί άμεσα μια οδηγία για τη δημιουργία ενός αρχείου με τα δεδομένα όλων των επιβατών των αεροπορικών εταιριών (PRN) εντός του Απριλίου.

Η οδηγία αυτή υπάρχει από χρόνια στο συρτάρι, αλλά κολλάει στην άρνηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Όχι διότι οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών λαών γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών, όπως τους κατηγορούν κάποιοι, αλλά επειδή με τη σειρά τους απαιτούν από το Συμβούλιο - τις κυβερνήσεις δηλαδή- να αποδεχθεί παράλληλα ένα νομικό κείμενο για την προστασία δεδομένων.

Και ασφάλεια και ελευθερία -για την ακρίβεια προστασία από τυχόν αυθαιρεσίες- είναι το ζητούμενο για το Κοινοβούλιο, αλλά και για όλους όσοι πιστεύουν στις "ανοιχτές κοινωνίες", σ' αυτές που επιβουλεύονται οι τζιχαντιστές. Ένα "κλείσιμο" θα ήταν ήττα - και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα απέτρεπε την επόμενη τρομοκρατική επίθεση.

Η δυστοκία για την ενεργοποίηση της οδηγίας PRN είναι ένα μόνο παράδειγμα για τη σχοινοβασία της Ευρώπης μεταξύ ασφάλειας και ελευθερίας, για τη δυσκολία της να βρει τη χρυσή τομή. Ωστόσο δεν πρόκειται για τη μοναδική σχοινοβασία.

Λογική, αν όχι επειγόντως απαραίτητη, ακούγεται η συνεργασία των διωκτικών αρχών και των μυστικών υπηρεσιών για την πρόληψη - πάντα στο μέτρο του δυνατού- τρομοκρατικών χτυπημάτων όπως των Βρυξελλών ή του Παρισιού. Αλλά προϋποθέτει την εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών - μελών, κάτι που σήμερα είναι αγαθό εν ανεπαρκεία. Επιεικώς.

Από τότε που έπαψε να... λάμπει ο ήλιος πάνω από την Ε.Ε., η Ένωση συνειδητοποίησε ότι της λείπει η μεγάλη ομπρέλα. Και εγωιστικά κάθε χώρα τρέχει να κρυφτεί κάτω από το ομπρελίνο της. Ακόμη κι αν αυτό μπάζει από παντού.

Η ΑΥΓΗ