Τα ζητούμενα στα αζήτητα;

H Αριστερά είναι διαχρονική. Ιστορικών διαστάσεων γίνεται το πράγμα όταν η Αριστερά γίνεται επίκαιρη. Οταν, δηλαδή, συμβαδίζει με τη συγκυρία

και εμφανίζεται «ικανή», όπως έλεγε ο Μαρξ, να «ανταποκριθεί στην αναγκαιότητα». Η Αριστερά είναι διαχρονική (εις ό,τι αφορά την ερμηνεία του κόσμου) και επαναστατική (εις ό,τι αφορά την ικανότητά της να τον αλλάζει. Είτε με μεταρρυθμίσεις, είτε με επαναστάσεις).

Στην παρούσα συγκυρία, στην Ελλάδα (αλλά κατ’ ακολουθίαν και στην Ευρώπη) στην ανάγκη αλλαγής των πραγμάτων ανταποκρίνονται ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ κι άλλες μικρότερες δυνάμεις της Αριστεράς, πλην όμως προτείνοντας στον λαό πολύ διαφορετικές μεταξύ τους στρατηγικές, τακτικές και στόχους.

Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι ο λαός, κατά μεγάλο ποσοστό και πιθανόν εν δυνάμει μεγαλύτερο στο μέλλον, προέκρινε, πάντα εις ό,τι αφορά την ανάγκη αλλαγής της φοράς των πραγμάτων, την πρόταση και το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκ τούτου

συνάγεται το γεγονός ότι μία τουλάχιστον δύναμη της Αριστεράςσυμβαδίζει με τη συγκυρία έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο λαός και συνεπώς η σκέψη της, η δράση της, η στρατηγική και η τακτική της λαμβάνουν ιστορικές διαστάσεις εις όσα αφορούν την τύχη της χώρας και τον αντίκτυπό της πάνω στην τύχη άλλων χωρών.

Συνεπώς, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και διά αυτής η ακύρωση της προσπάθειας μεγάλου μέρους του λαού να μπει με αξιώσεις στα πολιτικά δρώμενα, είναι καίριο και κύριο καθήκον για το μπλοκ που κυβερνάει - έχοντας μάλιστα φθάσει την ταξική πάλη στα έσχατα προς όφελός του.

Ποιο είναι αυτό το μπλοκ δυνάμεων; Η άρχουσα αστική τάξη, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, κυρίως κρατικοδίαιτη, κυρίως μεταπρατική, κυρίως ξενόδουλη, συν οι εξωχώριοι προστάτες της - στη συγκυρία όχι μόνονπροστάτες, αλλά και εισβολείς. Ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας στο καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα έχει γίνει πιο ισχυρός παρά ποτέ. Με δυο κυρίως αποτελέσματα: α) την υποβάθμιση της εργασίας σε σκλαβιά, ώστε όλο και πιο μεγάλες υπεραξίες μιας μελλοντικής ανάπτυξης τύπου Ειδικής Οικονομικής Ζώνης να καταφθάνουν στις τσέπες των Δυνατών, και β) την εκποίηση της χώρας και εις όσα αφορούν στα παραγωγικά της εργαλεία, τους πόρους, το σώμα της και τοανθρώπινο δυναμικό της.

Αλλά, αν αυτό είναι το μπλοκ εξουσίας με την ελληνική ελίτ να ’χει το ειδικό βάρος μιας τρίχας μέσα του, με ποιο πολιτικό μπλοκ κυβερνά; Με τις δυνάμεις που εφαρμόζουν τον νεοφιλελευθερισμό. Πώς; με την πιο άγριακαταστολή (απ’ τις περικοπές μισθών έως τις κατασχέσεις σπιτιών), τον πιο άγριο αμοραλισμό, την εξαχρείωση της Δημοκρατίας (με την καταπάτηση του Συντάγματος), την πιο άγρια προπαγάνδα και την πλήρη αποξένωση του λαού απ’ την πολιτική, ώστε οι ένοχοι αυτών των εγκλημάτων να απολαμβάνουνασυλίας. Ποιοι τα έχουν κατορθώσει όλα αυτά; τα γνωστά δύο κόμματα του μονοκομματικού δικομματισμού, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, επί μακρόν, καθώς και οι μεταμορφισμοί τους επ’ εσχάτοις, όταν

φθάνοντας την κρίση (ως εργαλείο μετάλλαξης της χώρας σε αποικία) στα άκρα της, χρειάσθηκαν περισσότερες δυνάμεις και πιο πολύπλοκα σχήματα προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι τους. Ετσι όμως είναι η καπιταλιστική μικρόνοια, η απληστία όχι μόνον αποκάλυψε στα μάτια του λαού τη φύση του συστήματος, αλλά και ακριβώς λόγω αυτής της αποκάλυψης το σύστημα οδηγήθηκε σε πολιτική αστάθεια.

Αυτήν τη στιγμή το σύστημα έχει σταθεροποιηθεί σε μια επισφαλή για το ίδιο δομή. Το ΠΑΣΟΚ έχει πάθει ό,τι έπαθε κάθε κόμμα που έφερε το ΔΝΤ στη χώρα του, οπουδήποτε στον κόσμο. Εχει σχεδόν διαλυθεί και ψευτοζεί σαν παράσιτο προσκολλημένο στο σώμα της Ν.Δ. Η Ν.Δ. έχει πάρει τον δρόμο του ΠΑΣΟΚ. Η εκλογική της απήχηση βαίνει μειούμενη και

όσο γίνεται για πολλοστή φορά φανερό, ότι για πολλοστή φοράεξαπάτησε τον κόσμο, προκειμένου να υφαρπάξει την ψήφο του, τόσο θα αδυνατίζει. Ταυτοχρόνως, οι συμμαχίες που χρησιμοποίησαν αυτά τα κόμματα για να κρατηθούν στην εξουσία εφθάρησαν πολύ γρήγορα. Ο λαός έστειλε τη ΔΗΜΑΡ στο 1,2%, με πιθανότερη προοπτική να την αποξύσει απ’ την επόμενη Κοινοβουλευτική Σύνοδο. Το ΛΑΟΣ τα ίδια. Στελέχη κομμάτων που μπήκαν στη Ν.Δ. (όπως απ’ το ΛΑΟΣ) ή βγήκαν απ’ αυτήν, προς πάσαν κατεύθυνση, επέτειναν την κρίση ταυτότητας της δεξιάς (κεντροδεξιάς, ακροδεξιάς, λαϊκής δεξιάς και πάει λέγοντας). Τα ίδια συμβαίνουν και με την Κεντροαριστερά (έναν χώρο υπό τεχνητό όνομα), που απλώς καλύπτει την απορρόφηση της σοσιαλδημοκρατίας απ’ τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό. Το πείραμα με τη Χρυσή Αυγή, ως χρυσής εφεδρείας του απροκάλυπτα ολοκληρωτικού καπιταλισμού και ως αναχώματος ή απειλής προς την Αριστερά, φαίνεται να καρκινοβατεί, ενώ, τέλος,

οι νέες επινοήσεις του συστήματος (κυρίως των δυνάμεων εκείνων που εκφράζουν τη διαπλοκή) όπως το Ποτάμι (ένα υπόδειγμα αριστεροδεξιού ερμαφροδιτισμού) δεν δείχνουν να «τραβάνε».

Με δυο λόγια, ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός εφαρμόζουν στην Ελλάδα τον πιο άγριο νεοφιλελευθερισμό, μέσω ενός πολιτικού μπλοκ ιδιαίτερα ασταθούς, παρά τις συμμαχίες του με πολιτικά ποικίλματα κάθε είδους, από ακροδεξιά έως α-πολιτικά.

Η αστάθεια που εμφανίζει αυτό το μπλοκ προέρχεται απ’ την πολιτική που εφαρμόζει και τις μεθόδους που ακολουθεί για να την εφαρμόσει. Ο ακροδεξιός αυταρχισμός, η (δια)φθορά των θεσμών, τα ψέματα, η υποκρισία, η διαπλοκή (που εξακολουθεί να κατισχύει, όπως και ο πλουτισμός φοροφυγάδων ή άλλων παράσιτων) έχουν εξαγριώσει μεγάλο μέρος του λαού, το μέγιστο, ακόμα και αυτό που δεν ψηφίζει για την ώρα την Αριστερά ή εκφράζει την οργή του ψηφίζοντας μόνον για να διαμαρτυρηθεί κι όχι για να αλλάξει (μπαίνοντας στη βάσανο να επιλέξει) τα πράγματα.

Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα. Ομως το ασταθές αυτό μπλοκ είναι ταυτοχρόνως τρομερό. Διότι είναι η τελευταία γραμμή άμυνας όσων κατέστρεψαν τη χώρα και την έκαναν προτεκτοράτο. Οσων μετέτρεψαν τους πολίτες σε πένητες. Το σύστημα αυτό έχει την υποχρέωση να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι, κατόπιν της πολιτικής αυτοεξορίας του ΚΚΕ, αυτόν μόνο αισθάνεται ως απειλή.

Είναι όμως απειλή για το σύστημα κι ελπίδα για τον λαό ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό εξαρτάται απ’ τον ίδιο. Ως τώρα το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με όλες τις αδυναμίες του, σχεδόν χτίζοντας τον εαυτόν του μέσα σε ρευστές και πρωτόγνωρες συνθήκες, έφθασε από εκλογική σε εκλογική μάχη να εκφράζει το μεγαλύτερο ποσοστό του λαού. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Στέλνει δε στον βρόντο τις κριτικές που λένε ότι εξαπατά τον λαό ή ότι του καλλιεργεί αυταπάτες, διότι ουδείς λαός εξαπατάται σε τέτοιο ποσοστό κι επί μακρόν σε συνθήκες κρίσης.Σήμερα δεν είναι 1981, όπου όλοι ήθελαν μιαν αλλαγή προς το καλύτερο. Σήμερα είναι 2014, με τη χώρα να έχει εξαπατηθεί επί δεκαετίες και να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας σε πυκνό ιστορικό χρόνο. Μέσα σε 4 χρόνια χάσαμε όσα είχαμε κερδίσει 1000! Τα μεγέθη δεν σηκώνουν πλακίτσες. Οσοι νομίζουν ότι ο λαός είναι ηλίθιος κι εξαπατάται, ας το νομίζουν. Οι υπόλοιποι όμως γνωρίζουν ότι ο λαός (όχι πλέον ράθυμος, αλλά λόγω κρίσης στα κάγκελα) παρατηρεί τους πάντες με άγρυπνο μάτι, ψείρας και καχύποπτος. Και καλά κάνει. Πρώτα απ’ όλα ψειρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Απόδειξη η επιφυλακτικότητα που επέδειξε απέναντί του στις πρόσφατες εκλογές. Αυτό δεν συνέβη διότι ο λαός έτεινε ευήκοον ους στην προπαγάνδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος για τη χώρα, ούτε σε εκείνους που σκόρπιζαν την απογοήτευση λέγοντας ότι τίποτα δεν γίνεταισ’ αυτό το πλαίσιο ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Αυτά ο λαός τα ακούει βερεσέ, ή μάλλον θα τα άκουγε βερεσέ, αν ταυτοχρόνως άκουγε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ εκείνα που θα τα υπερέβαιναν. Ηγουν το τι, το πώς και πότε για όλα όσα ταλανίζουν τη χώρα και τον καθένα ξεχωριστά.

Δηλαδή δεν έχει πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ; έχει! Ομως η συζήτηση με τον λαόδεν γίνεται συνήθως στη βάση αυτού του προγράμματος, αλλά στη βάση όσωνλένε άλλοι για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Τι λέει το Mega, ο κ. Κεδίκογλου ή ο κ. Κουτσούμπας ότι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι για το τι λέει ο ίδιος. Αυτό στην πολιτική είναι αναπόφευκτο, αλλά όταν πρυτανεύει η ατζέντα του αντίπαλου, πρυτανεύει και ο ίδιος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιβάλει τη δική του ατζέντα προβάλλοντας ταπροβλήματα που κατατρύχουν τον λαό και τις λύσεις που προτείνει. Πόσοι Ελληνες κι Ελληνίδες γνωρίζουν τι προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες και το πιστωτικό σύστημα ή για το μεταναστευτικό;

Ολοι λένε το μακρύ τους και το κοντό τους για όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά λίγοι (ακόμα κι απ’ αυτούς που τον ψηφίζουν) γνωρίζουν τι λέει ο ίδιος. Και αυτό είναι το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή. Να μεταθέσει την «ατζέντα» στο τι θα κάνει. Διότι ήρθε ο καιρός. Και όλοι τώρα θέλουν να ξέρουν. Και ο διάλογος αυτός με τον λαό, κι ενδεχομένως οι διορθώσεις θέσεων και τακτικών που θα προκύψουν απ’ αυτόν τον διάλογο, λύνει ταυτοχρόνως και το πρόβλημα των συμμαχιών. Και των ποσοστών. Λύνει και το θέμα των διαφορετικών απόψεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφθασε ώς εδώ περιέχοντας έναν πλούτο απόψεων που άλλοτε ωσμώνονται κι άλλοτε αποκλίνουν. Κι αυτό τον κράτησεδημοκρατικόν. Μένει να αποδειχθεί αν αυτό θα τον κάνει κι αποτελεσματικόν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σταματήσει την καταστροφή, αν θέλει να δημιουργήσεινέους θεσμούς, αν θέλει να αντέξει την πίεση (τον πόλεμο) που θα του ασκήσουν τέρατα, θεοί και δαίμονες, πρέπει να συνεχίσει να βρίσκεται σε διαρκή διαβούλευση με τον λαό, τους πολίτες και τις κοινωνικές ομάδες,προλαβαίνοντας πλέον τα γεγονότα, υπερβαίνοντας την «ατζέντα» του συστήματος και της προπαγάνδας του.

Αυτούς που παράγουν απελπισία τους νικάει η παραγωγή ελπίδας. Και η ελπίδα θέλει λέξεις, θέσεις, στόχους, πρόγραμμα, στρατηγική, τακτική, διάλογο, δεσμούς, οργάνωση. Τι, πώς και πότε.

ΥΓ.: Οταν η ενότητα της Αριστεράς είναι ζητούμενο απ’ τον λαό, γίνεται ζητούμενο και της Αριστεράς, αν ακούει τον λαό. Αν δεν τον ακούει, δικαίωμά της, αλλά ούτε και ο λαός τότε την ακούει...

ο Στάθης στον Ενικό