Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Η Εθνική Ελλάδος δεν ξεψυχάει με τίποτε. Δεν κέρδισε μόνο τους Αφρικανούς . Κέρδισε, ταυτόχρονα, όλους εμάς που την είχαμε ψιλοβγάλει ξοφλημένη. Η εύκολη ανάλυση είναι να πούμε ότι είδαν τα λάθη τους, τα διορθώσανε κι έπραξαν το σωστό.

Ακόμα και τα πιο απλά όμως, στο ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται.
Και δεν είναι καθόλου εύκολο μια ομάδα που προέρχεται απ’ αυτό το στραπάτσο με την Κολομβία να σηκωθεί απ’ το «καναβάτσο». Κάτι που σε επίπεδο Μουντιάλ, θέλει θέληση και προσπάθεια για να γίνει. Και σ’ αυτό το παιχνίδι ζωής και θανάτου η Εθνική κατάφερε να κάνει προσπάθειες για γκολ που δεν έχει κάνει με αντίπαλους Μάλτα και Ουκρανία.

Κάποια στιγμή πήγε να περάσει το μήνυμα ότι “πάμε να παίξουμε το τελευταίο παιχνίδι, να το φχαριστηθούμε κι ότι βρέξει ας κατεβάσει”. Όμως από ένα σημείο και μετά φτάσαμε με σιγουριά να ζητάμε το γκολ, και στην καλύτερη περίπτωση τους τρεις βαθμούς. Το βάλαμε. Πήγαμε όμως από μία και μόνο αδράνεια να χάσουμε την ευκαιρία και το κόλπο της πρόκρισης. Κι εκεί ήταν που με αυταπάρνηση ζητήσαμε το δεύτερο. Ένα γκολ, που με βάση την εικόνα του ματς, έπρεπε να το είχαμε βάλει πιο νωρίς. Μια σημαντική λεπτομέρεια, που δεν μπορεί όμως να χαλάσει ούτε τη νίκη, ούτε τις εντυπώσεις.

Θα πούνε τώρα βέβαια μερικοί, ότι τυχαία προέκυψαν επιτέλους οι σωστές επιλογές, κι ότι αν είχαν γίνει και στ’ άλλα τα παιχνίδια, θα ήμασταν νωρίτερα πριν το παραπέντε στους “16″. Η κριτική, όμως, για όλα αυτά έχει γίνει. Τώρα, είναι η ώρα του «μπράβο». Γι αυτή την ομάδα, γι’ αυτά τα παιδιά και για το σπάσιμο της γκαντεμιάς που μας κατέτρεχε.

Καστρινός