Οι υποκλοπές και η περιγέλωτος Δημοκρατία...

Όταν, πριν 12 χρόνια, ξέσπασε η κρίση όλοι συμφωνούσαν πως αυτή δεν είναι μόνο οικονομική, πως αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, ότι είναι σύμπτωμα μιας γενικότερης κρίσης, που αφορά τους θεσμούς και τη λειτουργία τους, τη σχέση της πολιτικής και των πολιτικών με την οικονομία, τη σχέση της πολιτικής με τους ίδιους τους πολίτες, ότι τελικά είναι κρίση που αφορά την πολιτική, την οικονομία, τους θεσμούς, τον πολιτισμό, την κοινωνία.

Γράφει ο Νίκος Φελέκης 

Όλοι συμφωνούσαν πως δεν αρκεί η δημοσιονομική προσαρμογή για να βγούμε από την κρίση, αλλά απαιτείται να χτυπηθεί η κομματοκρατία, η φαυλοκρατία και η κλεπτοκρατία, να δοθεί νηφάλια, οργανωμένη και δημοκρατική απάντηση στα φαινόμενα της πελατειακής πολιτικής, των μικρών ή μεγάλων ολιγαρχιών, της ανομίας, των σκοτεινών μηχανισμών, της διαφθοράς και της έλλειψης κράτους δικαίου.

Όλοι συμφωνούσαν πως χρειάζονται τολμηρές μεταρρυθμίσεις καθώς και δημιουργία ισχυρών θεσμών ελέγχου, στην οικονομία, ιδίως του παρασιτικού κεφαλαίου, στην λειτουργία του πολιτικού συστήματος, στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, στην δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη, την τοπική αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό.

Όλοι συμφωνούσαν στην αναγκαιότητα, μαζί με τις μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, το κράτος και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, να υπάρξουν και πολιτικές που θα προωθούν την ευνομία, τη διαφάνεια, τη λογοδοσία και ει δυνατόν να μειώνουν τις ανισότητες.

Στις ως άνω διαπιστώσεις συμφωνούσαν όλοι ή σχεδόν όλοι.

Είδατε όμως να γίνεται τίποτε απ' όλα αυτά;

Εγώ πάντως, όχι.

Στην αρχή -και μέχρι να βγούμε από τα μνημόνια- περικοπές και μόνον περικοπές.

Φόροι και μόνον φόροι.

Παντού και στα πάντα σε βαθμό εξουθένωσης.

Και μετά -με την πανδημία, την ενεργειακή κρίση, τον πόλεμο στην Ουκρανία και μέχρι σήμερα- επιδόματα, επιδόματα, και πάλι επιδόματα.

Όλα τ' άλλα ξεχάστηκαν η κάποια, ελάχιστα, ξεκίνησαν και έμειναν στη μέση.

Μόνη εξαίρεση η όντως σοβαρή προσπάθεια ψηφιοποίησης του κράτους.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά ήρθαν και οι υποκλοπές και έδεσε το γλυκό.

Η φιλελεύθερη εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη θρυμματίστηκε.

Με πάταγο.

Η κυβέρνησή του αποδείχθηκε ίδια κι απαράλλαχτη με αυτήν του πατέρα του.

Με την ΕΥΠ και τον Κοντολέοντα στη θέση των Γρυλλάκη και Μαυρίκη.

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μετά από 12 χρόνια η κρίση όχι μόνον παραμένει, αλλά είναι και διάχυτος ο φόβος ότι μπορεί και να επιδεινωθεί ακόμη κι αν οι δημοσιονομικοί δείκτες βελτιώνονται.

Η Ελλάδα προσαρμόστηκε, δεν αναμορφώθηκε.

Το κράτος μίκρυνε, δεν άλλαξε.

Το πολιτικό σύστημα όχι μόνον δεν αναγεννήθηκε, αλλά συνεχίζει ανυπόληπτο να είναι μόνιμος παραγωγός αστάθειας.

Το κοινωνικό κράτος, οι εργασιακές σχέσεις, οι θεσμοί δεν ανασυγκροτήθηκαν, ακρωτηριάστηκαν και τυλίχθηκαν με γάζες εμποτισμένες στην αναξιοπρέπεια και τον αυταρχισμό.

Το παραγωγικό μοντέλο αναζητείται κάπου ανάμεσα στα πιτόγυρα και το all inclusive.

Και φυσικά οι ανισότητες μεγάλωσαν όπως μεγάλωσε και η εξάρτηση της χώρας.

Τούτων δοθέντων, δεν μπορώ να καταλάβω πως ετοιμάζονται να διακηρύξουν, από τη Θεσσαλονίκη, ο μεν Μητσοτάκης οδικό χάρτη μέχρι τις εκλογές με ευημερία και ανάπτυξη, ο δε Τσίπρας τη Νέα Αλλαγή, 8 χρόνια μετά την "πρώτη φορά αριστερά" και χέρι χέρι με τον Ανδρουλάκη.

Ναι, η χώρα χρειάζεται Αλλαγή.

Δεν χρειάζεται όμως "δεύτερη φορά αριστερά".

Χρειάζεται Δημοκρατική και Προοδευτική Διακυβέρνηση.

Χρειάζεται πολιτική αναγέννηση, παραγωγική αναδιάρθρωση, κοινωνική ανασυγκρότηση, θεσμική αναδιοργάνωση και πάνω απ' όλα εθνική συννενόηση για τις προτεραιότητες και το περιεχόμενο των αναφερόμενων όρων.

Προφανώς, οι πολιτικοί μας ταγοί αγνοούν την κοινωνική πραγματικότητα και φαντασιώνονται -ίσως λόγω και της πρωτεύουσας της Μακεδονίας, απ' όπου θα μάς παρουσιάσουν τα νέα τους κομματικά αφηγήματα- πως είναι Μεγαλέξαντροι.

Ίσως κάποιος πρέπει να τους πει πως αν το 1884 η Ελλάς ονοματίζονταν ως "περιγέλωτος Βασίλειον", σήμερα, 138 χρόνια μετά, μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει ως "περιγέλωτος Δημοκρατία".

Και να έχει δίκαιο.

Απολύτως...

http://www.matrix24.gr/