1. Αποτελεί έσχατη κατάπτωση του Ελληνικού λαού, τη στιγμή που είναι φανερό ότι οι ελίτ του (όπως εκπροσωπούνται από ΟΛΑ τα κόμματα) δεν διανοούνται να κάνουν το παραμικρό για να τον κινητοποιήσουν σε ένα αγώνα εθνικής και κοινωνικής κυριαρχίας όλων των λαών (και όχι βέβαια ενάντια σε έναν άλλο λαό που τον φανατίζουν αντίστοιχα οι δικές του ελίτ), ότι φαίνεται να παρακολουθεί αδιάφορος τα τεκταινόμενα, αντί να πρωτοστατεί σε ένα παρόμοιο αγώνα, παραμερίζοντας τις ελίτ αυτές. Έτσι οι ελληνικές ελίτ, όντας οι ίδιες απλά πιόνια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) μέσα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά και οι (ισχυρότερες) τουρκικές ελίτ, που απλώς εκμεταλλεύονται τα «κενά εξουσίας» μέσα στο σύστημα αυτό για να προωθήσουν τις δικές τους επιδιώξεις (σε βάρος βέβαια άλλων λαών), ουσιαστικά παίζουν και οι δύο το παιχνίδι που, σε τελική ανάλυση, ελέγχει «από πάνω» η Υπερεθνική Ελίτ.2. Έτσι, τώρα βρέθηκε ο Ελληνικός λαός αντιμέτωπος με τον Τουρκικό λαό, που τον φανατίζει κατάλληλα η ελίτ του για την ικανοποίηση εθνικιστικών επιδιώξεων σε βάρος του Ελληνικού λαού. Η διαφορά βέβαια Ελλάδας και Τουρκίας είναι ότι εμείς όχι μόνο δεν διαθέτουμε καν μια εθνικιστική ελίτ που θα τολμούσε να εγείρει εθνικιστικά αιτήματα όπως κάνει π.χ. η τουρκική, η οποία βέβαια στην προκειμένη περίπτωση αλλά και σε γενικότερα (θέματα Αρμενίας, Λιβύης κ.λπ.) επιδιώκει ένα ρόλο «επιστάτη» της Υ/Ε στην περιοχή, ενώ αντίθετα η δική μας ελίτ απλώς ικετεύει τους ηγέτες της Υ/Ε να την προστατεύσουν. Και φυσικά οι ηγέτες της Υ/Ε δρουν ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις και όχι τα ελληνικά (ή τα τουρκικά)…
3. Το κωμικοτραγικό στην υπόθεση είναι ότι οι ελληνικές ελίτ αλλά και σε μεγάλο μέρος φαίνεται ότι και ο ίδιος ο λαός εναποθέτει τις ελπίδες του στον μόλις προκύψαντα… απελευθερωτή των λαών: δηλαδή τον Μακρόν που επέλεξε η Υπερεθνική Ελίτ ανάμεσα στους τραπεζίτες της Rothschild να τον βγάλει από την αφάνεια και χάρη στην έμμεση βοήθεια της γαλλικής «Αριστεράς» (που είναι κάτι σαν τη δική μας!) να τον αναδείξει σε Πρόεδρο της Γαλλίας για να εκτελεί πιστά τις εντολές της στην προώθηση της «ατζέντας» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Το κύριο καθήκον που του ανέθεσαν ήταν να κτυπήσει με κάθε τρόπο τα κινήματα για την εθνική και κοινωνική κυριαρχία (που είναι ο μόνος πραγματικός εχθρός της Νέας Διεθνούς Τάξης σήμερα) όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή γενικότερα, προωθώντας παράλληλα την παγκοσμιοποιητική ατζέντα της διεθνιστικής (καταναλωτικής) κουλτούρας ενάντια στην εθνική και πολιτιστική κουλτούρα του κάθε λαού.4. Έτσι, αφού συνέτριψε με την ωμή –κάποιοι θα τη χαρακτήριζαν φασιστική– βία τα Κίτρινα Γιλέκα, που ήταν το ισχυρότερο κίνημα μετά το Brexit στην Ευρώπη (τα οποία βέβαια πολύ πιθανό θ’ αναδυθούν και πάλι μόλις περάσει η λαίλαπα του ιού, την οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει στοιχεία της Υ/Ε!), άρχισε να επεκτείνει τη δραστηριότητά του στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Στην Ευρώπη, ερχόμενος σε σύγκρουση με το ισχυρό ιταλικό κίνημα του Σαλβίνι στην Ιταλία, τον οποίο και ανέτρεψε με τη βοήθεια των εκεί παλαιοκομματικών ελίτ, ενώ παράλληλα ενθάρρυνε τη σύγκρουση μεταξύ της εθνικιστικής τουρκικής ελίτ (που ήθελε και θέλει να παίζει «ανεξάρτητο» ρόλο μέσα στην ΝΔΤ αλλά… χωρίς να βγαίνει από τη παγκοσμιοποιημένη αγορά!) και των υπαλλήλων της Υ/Ε στην Ελλάδα. Η τουρκική ελίτ ήταν επομένως στο στόχαστρο της Υ/Ε ακριβώς γιατί ήθελε να παίξει και «δικά της» παιχνίδια στις διεθνείς συγκρούσεις και όχι αυτά που της επέβαλε η Υ/Ε, ενώ από την άλλη μεριά ούτε η τελευταία ήθελε να ωθήσει την Τουρκία εκτός της Νέας Διεθνούς Τάξης, που θα μπορούσε να αποτελέσει τον κορμό σε ένα τεράστιο άξονα εθνικά κυρίαρχων κρατών μαζί με τη Ρωσία, Ιράν, Συρία κ.λπ.5. Είναι λοιπόν φανερό ότι η Υ/Ε και ο Μακρόν απλώς χρησιμοποιούν τον Ελληνικό λαό σαν ένα είδος «αντίβαρου» στην τουρκική ελίτ, για να ελέγχουν αποτελεσματικότερα την τελευταία μέσα στη ΝΔΤ. Φυσικά θα μπορούσαν να την ελέγξουν αποτελεσματικότερα γκρεμίζοντας την τουρκική οικονομία, αλλά τότε κανένας δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί τι δρόμο θ’ ακολουθούσε ο Τουρκικός λαός που κάλλιστα θα μπορούσε να πιέσει για τη σύμπηξη του τεράστιου άξονα εθνικά κυρίαρχων κρατών που αναφέραμε. Το μόνο όπλο δηλαδή που έχει η Υ/Ε τη στιγμή αυτή είναι να «ευνουχιστεί» το αίτημα για την εθνική κυριαρχία στη Τουρκία, πιέζοντας την υποτακτική ελληνική ελίτ για σημαντικές παραχωρήσεις στα εθνικά της θέματα. Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι βέβαια καθόλου περίεργο ότι ο Μακρόν παίζει και ρόλο αγωνιστή κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού, όταν φυσικά ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι ο μόνος που συγκρατεί ακόμη τις Ισλαμικές μάζες από την ενσωμάτωσή τους στην καταναλωτική κοινωνία, που αποτελεί το βασικό κύτταρο της Νέας Διεθνούς Τάξης…ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 27/10/2020
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου