Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΛΑΓΚΟΣ
Η κλεισούρα εκτός από την απογοήτευση καλό θα ήταν να την χρησιμοποιήσουμε και σαν αφορμή για σκέψη.
Ας σκεφτούμε για παράδειγμα, πως είναι δυνατόν η Γερμανία, η οποία μας πιέζει να τα κάνουμε όλα ιδιωτικά, ώστε να έχουμε υψηλή ανταγωνιστικότητα και πολλά τέτοια ακόμα όμορφα, έχει το καλύτερο δημόσιο σύστημα υγείας στην Ευρώπη, με 25.000 κλίνες, ενώ η Γαλλία μόνο 7.000, η Ιταλία περίπου 5.000 και η Αγγλία λίγο παραπάνω από 4000; Εμείς ούτε 600!!! Για σκεφτείτε το λίγο.
Σκεφτείτε λίγο για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;
Το λεξιλόγιο κάθε κρίσης αλλάζει αλλά και αυτό όχι για όλους. Για την ακρίβεια υπάρχει μια μονομέρεια και σε αυτό.
Στην κρίση του 1993 και στην τότε σιωπηρή χρεοκοπία (αλήθεια ποιος θυμάται ότι ο μπαμπάς Μητσοτάκης έφυγε με χρεοκοπημένο κράτος;) η λέξη που επικράτησε ήταν η «διαπλοκή». Για να βγούμε από την κρίση τι χρειαζόμασταν; Ιδιωτικοποιήσεις και «θυσίες», για όλους εμάς.
Στην περίοδο πριν μπούμε στην ΕΕ που θα μας έσωζε, οι λέξεις ήταν: «σταθεροποίηση». «μεγάλη Ελλάδα», «σύγκλιση» και βέβαια, «θυσίες». Μαντέψτε την κατανομή…
Το 2008 στην παγκόσμια οικονομική κρίση ξεκινήσαμε πάλι τρομερά «θωρακισμένοι», να αντιμετωπίσουμε μια «φούσκα» με τι; Μαντέψτε, «θυσίες»!!!
Από το 2010 και το Καστελόριζο οι λέξεις είναι πολλές: «σπρεντ», «επιτόκια», «ανταγωνιστικότητα», «τεμπέληδες» και πολλές ακόμα για να καταλήξουμε στην γνωστή και σταθερή «θυσίες». Πάλι θυσίες το πόπολο, γιατί «ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας», γιατί «το δημόσιο είναι μεγάλο, δυσκοίλιο, με πυρετό κτλ, κτλ».
Προτείνω ένα παιχνίδι σε όλους για τις μέρες της κλεισούρας. Ψάξτε να βρείτε τις λέξεις των κρίσεων μόνοι σας και εμπλουτίστε το. Επίσης σας προκαλώ να ρωτήσετε τον εαυτό σας, πόσες φορές μας έχουν πει ηλίθιους, έμμεσα ή άμεσα τα τελευταία τριάντα χρόνια;
Και πριν το 93 το ίδιο ίσχυε, απλά ξεκίνησα το 1993 που ήταν η πρώτη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης.
Καλή δύναμη σε όλους.
https://www.imerodromos.gr/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου