Προεκλογικό πυροτέχνημα, με αρκετή δόση αυταρχικότητας, τουλάχιστον ύποπτη και σίγουρα φωτογραφική: Ετσι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η υπουργική απόφαση που συγκεκριμενοποιεί τα μέτρα στήριξης για τις εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας.
Πρόκειται για ακόμα ένα μνημείο ασυναρτησίας της απερχόμενης κυβερνήσεως. Εκτός αν δεν είναι έτσι. Εκτός αν για ακόμη μια φορά το δίδυμο Παππά - Κρέτσου έκλεισε το μάτι σε όλους όσους εμφανώς θέλει να δείχνει ότι προσπαθεί να περιορίσει, αλλά στην ουσία ευνοεί.
Ποιος νοήμων δεν διαπιστώνει εύκολα ότι η περίφημη υπουργική απόφαση, που εκδίδεται λίγες ημέρες πριν εκπνεύσει και τυπικά η αρμοδιότητα των καθ’ ύλην αρμοδίων και με, τουλάχιστον, διετή καθυστέρηση, δεν αποτελεί παρά ακόμα μια προσπάθεια εμπαιγμού των ταλαιπωρημένων εφημερίδων;
Γιατί προκειμένου να τύχει στήριξης μια εφημερίδα, δεν θα πρέπει να έχει οφειλές σε εργαζομένους, φορολογικά χρέη ή οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία, να μην προσβάλλει (!) την αντίληψη του εκάστοτε υπουργού και να πληροί ακόμα μια σειρά προϋποθέσεων, που καθιστούν την επιδιωκόμενη «στήριξη» όνειρο απατηλό. Και εν τέλει, περιπαίζει τους επαγγελματίες εκδότες και τους δημοσιογράφους.
Ποιος δεν θυμάται την αλήστου μνήμης διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών, μια διαδικασία που μόνο διεστραμμένοι και κομπλεξικοί εγκέφαλοι θα μπορούσαν να σχεδιάσουν;
Μια διαδικασία, που περιελάμβανε εγκλεισμό εκατομμυριούχων επιχειρηματιών ή/και των συνεργατών ή κολαούζων τους (αναλόγως τη σοβαρότητα εκάστου υποψηφίου), ράντζα, ξηρά τροφή, διαγωνιστικές ημερίδες τύπου Λας Βέγκας, κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης κ.λπ. Μια διαδικασία, που περιελάμβανε όρους απόλυτης νεοφιλελεύθερης λογικής και η οποία καταργήθηκε πανηγυρικά λίγους μήνες αργότερα.
Ηταν, άραγε, αριστερής λογικής ο περιορισμός των αδειών σε τέσσερις; Ή μήπως ήταν αριστερής λογικής η βασική και μοναδική προϋπόθεση «Κερδίζει όποιος έχει τα περισσότερα», χωρίς έστω να τίθεται κάποια ποιοτική παράμετρος στο πρόγραμμα;
Ποιος δεν θυμάται την περίφημη εξαγγελία για την επιβολή barcode στη διαδικασία της διανομής; Μια εξαγγελία, για την οποία δεν ρωτήθηκε κανείς εμπλεκόμενος και αποτέλεσε και αυτή μια εφεύρεση μαθητευόμενων μάγων, που είχαν σχέση με τη διανομή Τύπου όσο έχει σχέση ένας μαθητής νηπιαγωγείου με την πυρηνική φυσική.
Μια εξαγγελία, που παραμένει ακόμα στο επίπεδο του Ελεγκτικού Συνεδρίου και, καταπώς φαίνεται, θα υλοποιηθεί όταν δεν θα υπάρχουν εφημερίδες για να διανέμονται. Ποιος δεν έχει αντιληφθεί ότι η μονοπώληση της διανομής από έναν επιχειρηματία που ήταν ο βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης (ή μήπως δεν ήταν τελικά;) επετεύχθη χάρη στην απραξία (ηθελημένη ή ακούσια; Η ιστορία θα το δείξει...) των αρμόδιων υπουργών; Και ευτυχώς, καταρχάς, απετράπη από την τόλμη κάποιων εκδοτών και την παρέμβαση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, του κ. Δραγασάκη.
Ποιος δεν έχει καταλάβει ότι η επιβολή μιας, μοναδικής στη σύλληψή της, επιβάρυνσης, όπως αυτής του φόρου 2% επί του τζίρου των εκδοτικών επιχειρήσεων, δεν ήταν μια συναλλαγή ή έστω ένα «καλόπιασμα» της ισχυρότερης ένωσης στον χώρο των μέσων;
Ενας φόρος, που προσομοιάζει στον κεφαλικό φόρο της μωαμεθανικής κατοχικής περιόδου και ο οποίος, αν τελικά περάσει, οδηγεί μαθηματικά σε κλείσιμο επιχειρήσεων, απώλεια θέσεων εργασίας και εν τέλει στην απόλυτη κυριαρχία στον Τύπο επιχειρηματικών συμφερόντων με κεφάλαια αγνώστου προελεύσεως, αλλά με γνωστές επιδιώξεις...
Ποιος δεν έχει κατανοήσει ότι η ανικανότης (;) της ηγεσίας του αρμόδιου για τα ΜΜΕ υπουργείου δεν κατάφερε να αξιοποιήσει μια διάταξη πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα προσπάθειας διαφάνειας;
Και, προφανώς, αναφερόμεθα στην υποχρεωτική δημοσιοποίηση της διαφημιστικής δαπάνης των συστημικών τραπεζών. Και πάλι ο κ. Δραγασάκης προσπάθησε να βάλει φρένο στην ανεξέλεγκτη παρέμβαση στον υγιή ανταγωνισμό που έκαναν εδώ και χρόνια οι τράπεζες είτε μέσω των χρηματοδοτήσεων είτε μέσω των διαφημιστικών κονδυλίων τους.
Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στον απολογισμό του 2018, θα καταλάβει με μεγάλη ευκολία ποιοι είναι οι ωφελημένοι από τη διαχείριση της διαφημιστικής προβολής των τραπεζών. Αλλά, φευ, οι αρμόδιοι υπουργοί περί άλλα ετύρβαζαν. Δυστυχώς, οι κ. Παππάς και Κρέτσος θα προστεθούν σε όσους έβαλαν ένα λιθαράκι στην απαξίωση του Τύπου.
Κάποιος που αρέσκεται σε θεωρίες συνωμοσίας θα μπορούσε να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι και οι δύο βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Δεν θα υιοθετούσαμε κάτι τέτοιο. Θεωρούμε πως επρόκειτο για ένα μείγμα ανικανότητας, αδιαφορίας και απολαυστικής χαλάρωσης που προκαλεί η πρωτόγνωρη αίσθηση διαχείρισης της εξουσίας (ή αλλιώς, «ζούμε το όνειρό μας»).
Προφανώς το Διάστημα (και το υπερπέραν) και οι κινηματογραφικές παραγωγές καρτούν είχαν προτεραιότητα σε σχέση με την επιβίωση και την προστασία της ανεξαρτησίας του Τύπου, βασικού πυλώνα της δημοκρατίας.
ΥΓ.: Το άρθρο μπορεί να θεωρηθεί και ως απολογισμός της περιόδου που διήνυσε η απερχόμενη κυβέρνηση, από την οπτική γωνία των «παθόντων», που είναι οι εφημερίδες.
*Εκδότης - Γραμματέας της ΕΙΗΕΑ
δημοκρατία 25/6/19
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου