Ωδή στη λήξη ενός τελεσιγράφου ή αλλιώς, το υλικό της εξόρυξης των συστημάτων κατάποσης ψευδαισθήσεων

Γράφει ο Λευτέρης Τυλιγάδας

Το κακό με το παραμύθι είναι, ότι για να ακουστεί ευχάριστα και με ενδιαφέρον, θέλει μια ζεστή κι αγαπησιάρικη φωνή, που θα ‘ρθει και θα κάτσει σαν πούπουλο πάνω στα αυτιά σου και θα τα χαϊδέψει. 

Γιατί το παραμύθι δεν μπαλώνεται με ρετάλια, ούτε χτίζεται με πανάκριβα pixel κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Κυρίως όμως θέλει αυτιά και μυαλά καθαρά, για να κολλήσει απάνω τους και να δέσει το δικό του ανίερο «δια ταύτα».

Ζούμε εποχές ύποπτες και υπόγειες, όπου η Βαρουφάκειος θεωρία περί αυτοδύναμων ισοδύναμων και άλλων τινών αδύναμων αορίστων, εάν δεν συντηρούν τη μυθολογία της καρπαζιάς, ορίζουν το μάρκετινγκ της θολούρας και του οξυζενέ ενός δαντελωτού κορσέ, που δεν έχει αποφασίσει ακόμα, αν φορέθηκε για να σφίξει τα κρέατα, που ξεχειλίζουν δεξιά κι αριστερά ή αγοράστηκε, για να σκιστεί τα αυριανά μεσάνυχτα από την έκφυλη ορμή ενός παρά φύση εραστή, ο οποίος αντί να σηκώσει το μαστίγιο και να χτυπήσει τα όρθια καπούλια της ιστορίας, επιλέγει να καταπιεί υπερωκεάνιους τόνους τοξικών ομολόγων, μόνο και μόνο για να αποδείξει, ότι τα συστήματα κατάποσης ψευδαισθήσεων, οξειδώνονται με ρυθμούς ασίγαστους, συμπαρασύροντας στην φθορά τις αντοχές της αιθέριας στιλπνότητας των σωμάτων, που αποτόλμησαν την διαστροφή.

Μπορούμε σύντροφε να διαχειριστούμε ακόμα χειρότερα τις αυταπάτες. Αυτά τα κρεμασμένα εξαπτέρυγα των ενεστώτων στις θηλές μιας χειμέριας πραγματικότητας, θλιβερής και αμήχανης, η οποία αδυνατεί να διαχειριστεί τις αλκυονίδες ματιές ενός μέλλοντος ελπιδοφόρου.

Πίσω από τα ερείπια των συλλογικοτήτων μια επιρρεπής αμαρτία κόβει τις μέρες σε μεροκάματες αγωνίες και ταΐζει με την λάγνα ξεχειλωμένη γλώσσα της τα άδεια μας στόματα… με φωνήεντα μακρά και βραχέα και συλλαβές άχτιστες ακόμα.

Αύριο, τα ίσαλα των πλοίων που μας ταξίδεψαν πάνω στις ρευστές γεωγραφίες του μυελού των οστών μας, θα διασχίσουν τις ουτοπίες της προσδοκίας μας και θα μας παρατήσουν πάλι ξέμπαρκους παρατηρητές των κόκκινων γραμμών, που εμπνευστήκαμε μόνο και μόνο, για να προβάλουμε τα αδιέξοδα μας μέσα στα μεσάνυχτα μιας πυρακτωμένης χορογραφίας. (Η μεγαλοπρέπεια των ειωθότων, τι εύκολα που βολεύεται μέσα στην ανάγκη του χρόνου να υπερβεί τα άπειρα διαστήματα και να εγκιβωτιστεί μέσα στις ταλαντώσεις των πτερύγων μιας πεταλούδας, λίγο πριν το άνοιγμα του λαμπτήρα πυρακτώσεως την σπαταλήσει ολόκληρη στο φως; )

Ψάχνω τρόπους διαφυγής κι όλες οι διαδρομές με βγάζουν λίγο κάτω από τα κλεισμένα βλέφαρα της υποταγής. Διακομίζομαι οικειοθελώς στα σανατόρια των πνευμόνων μόνο και μόνο για να αναπνεύσω τις ακτίνες των ερώτων, που ήρθαν να κατακρεουργήσουν τις σιωπές μου.

Ανάποδα τώρα συλλαβίζω το κωδικοποιημένο αλφάβητο των φθόγγων της εκπνοής και βυθίζομαι στη γοητεία της κατάργησης των ρημάτων, αλλά κυρίως της ενέργειας των σωμάτων και προσδοκιών.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ