Πραγμάτευση της διαπραγμάτευσης

Στις 25 Ιανουαρίου το απογευματάκι, μόλις άρχιζε να νυχτώνει η Ελλάδα άρχισε να ακούει τα πρώτα αποτελέσματα των εκλογών. Σήκωσε το κεφάλι της και τίναξε στάχτες απ’ τα μαλλιά της - κάποια «άλλα» απ’ τα παιδιά της έμπαιναν ως πλειοψηφία στη Βουλή.

Μαζί τους έμπαιναν οι σκιές πολλών πεσόντων. Από αρχαίους αγώνες σε φάμπρικες και καπνομάγαζα, σε μέτωπα και διαδηλώσεις. Κι έμοιαζε σαν η κοινοβουλευτική ομάδα της Αριστεράς μέσα στο κοινοβούλιο να είναι οι διαδηλώσεις του λαού έξω, στους δρόμους και τις πλατείες, σαν να ήταν η ανάσα του απ’ τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα συνεργεία, τους στρατώνες.

Και έτσι είδε η Ελλάδα το δημοκρατικό καρκατσουλιό να σχηματίζει κυβέρνηση και να της λέει ότι «είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος».

Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι τέλεια. Κάποια μέλη της θα καούν και κάποια άλλα θα κάψουν ορισμένα πράγματα, είναι όμως μια κυβέρνηση των Ελλήνων, του ελληνικού λαού κι όχι ο ουλαμός διοίκησης ενός προτεκτοράτου υπό Καθεστώς Εντολής.

Υβρίσθησαν πολύ κι επί μακρόν οι Έλληνες. Για αυτό και οι πανηγυρισμοί τους για τη νέα κυβέρνηση είναι μουδιασμένοι. Περιορίζονται στα μορς της διπλανής πόρτας. Ούτε κείμενα ποιητικά πλημμύρισαν την επικράτεια, ούτε οι δοξολογίες των συνθημάτων συντάραξαν τις κουβέντες αναμεταξύ μας.Επιφυλακτική

η δόξα κοιτά να δει προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Διότι και η δόξα αυτού του τόπου υβρίσθηκε πολύ. Χρόνια τώρα τη δαγκώνουν τα σκυλιά που βρίζουν τον λαό για λαϊκισμό και διαφθορά. Και δεν έπαψαν να γαβγίζουν αυτά τα σκυλιά. Μπήκαν κι απ’ αυτά στη νέα Βουλή.

Οταν ακούτε κάποιον να μιλάει για «εθνολαϊκισμό», να κουμπώνεσθε - υπάλληλος της διαπλοκής μπορεί να είναι ή και δημιούργημά της. Όταν ακούτε κάποιους να μιλούν για «φαιοκόκκινους», να κουμπώνεσθε, δεν είναι αριστεροί, είναι η altera pars του σμπίρου της άλλης πλευράς που μηρυκάζει τη θεωρία των δύο άκρων.

Και οι δύο, και ο εθνομηδενιστής και ο εθνικόφρων το ίδιο, την ίδια δουλειά κάνουν - τα θελήματα των Δυνατών, ντόπιων και ξένων. Υβρίσθηκε πολύ η Ελλάδα, και εθιστήκαμε να τη βρίζουν. Ποιοι; Οι τελευταίοι των τελευταίων. Τη βασάνισαν πολύ την Ελλάδα

η υποτέλεια

και η διαπλοκή,

στάχτη γέμισαν τα μαλλιά της από ένα πένθος βαρύ και επί μακρόν. Τώρα βλέπει η χώρα, η πατρίδα, η Ελλάδα το δημοκρατικό καρκατσουλιό να έχει σχηματίσει την πρώτη κυβέρνηση που δεν μπορεί να κατηγορηθεί ούτε γιαυποτέλεια, ούτε για διαφθορά. Στις 25 Ιανουαρίου η Ελλάδα σήκωσε το κεφάλι της κι άκουσε ότι το Μνημόνιο πέθανε, ότι η λιτότητα πέθανε - εντολή λαού και πάσα αρχή των καταραμένων παυσάτω! Κι ύστερα η χώρα άκουσε τη βουβή χαρά των παιδιών της. Διστακτική στην αρχή, αλλά ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα όλο και πιο δυνατή.

Κι έγινε η βουβή χαρά του ελληνικού λαού, βοή χαράς των άλλων λαών. Κι άκουσε η Ελλάδα να φωνάζουν το όνομά της Ισπανοί και Γάλλοι, Ιταλοί και Βέλγοι, Γερμανοί και Τούρκοι, Αμερικανοί και Πορτογάλοι, άκουσε η Ελλάδα να την καλούν στη Μόσχα και στο Πεκίνο κι έσκυψε η κόρη στο μέσα της

κι άναψε κεράκι στους ποιητές της.

Και την ίδια ώρα έφευγε απ’ την Ελλάδα για τη Δύση αντιπροσωπεία των Ελλήνων. Αυτήν τη φορά δεν πάνε ικέτες, όπως πήγαιναν οι τελευταίοι Σελευκίδες, οι τελευταίοι Λαγίδες και οι τελευταίοι Πτολεμαίοι, πάνε με την εντολή του λαού. Πάνε με τη λογική να αντιμετωπίσουν τον παραλογισμό, πάνε με το δίκιο των λαών να αντιμετωπίσουν την ισχύ των Δυνατών.

Τους συνοδεύουν οι προσευχές τεσσάρων διαδηλώσεων στην Πορτογαλία, μίας στην Ισπανία, μίας στη Σκωτία και μίας στην Αγγλία, δύο στη Γαλλία, τεσσάρων στη Γερμανία, πέντε στην Ιταλία και από μίας στην Ελβετία, στη Δανία, στην Κύπρο, στη Σουηδία και στη Λετονία.

Συμφωνία λοιπόν (και τι είδους συμφωνία) ή ρήξη; Διακινδυνεύω την πρόβλεψη για μια μεταβατική συμφωνία προς μια οριστική συμφωνία, διότι η Ελλάδα έχει πάλι Σύνταγμα, που την τήρησή του ανέλαβε ο πατριωτισμός των Ελλήνων (κατά το άρθρο 120 και πρώην 1-1-4). Αν πάλι η Γερμανία επιμείνει στην επιβολή του δικού της «Συντάγματος» στην Ενωση, τότε η ρήξη θα δείξει τα δικά της δόντια, που δεν θα δαγκώσουν μόνον τους Ελληνες...

ο Στάθης στον Ενικό