ΟΝΕΙΡΟ ΠΡΟΕΟΡΤΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ

-Άκου λεβέντη: Όλοι οι δρόμοι το χάραμα, κάποτε θα σε βγάλουνε σε φώς. Χαμόγελο, χαμόγελο και πάλι χαμόγελο! Μη το βάζεις κάτω. Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι στο χέρι κανενός να μας διαλύσει. Να μας πετάξει σα χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα στο τενεκέ.

Καλοκαιριάτικος είναι ο Δεκέμβρης. Μες τη ζωντάνια και στην ηλιοφάνεια! Τίποτα δεν θα κερδίσουμε αν το βάλουμε κάτω.
Αντίθετα, θα χαλάσει η διάθεσή μας, που αυτό πλέον είναι ό,τι μας έχει απομείνει. Ότι τέλος πάντων μας επέτρεψαν να μας μείνει. Είναι η μόνη μας περιουσία και δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας την αρπάξουν και αυτή!

Και δεν είναι ανάγκη να γιορτάσουμε σύμφωνα με τους τρόπους και τις μεθόδους των τελευταίων δεκαετιών που αποδείχτηκε σφόδρα ότι δεν μας ταίριαζε και πολύ. Σε μια ελληνική γιορτινή ατμόσφαιρα αυτό που μετράει είναι η καλή παρέα, το αμείωτο κέφι, που δόξα τω Θεώ, υπήρχε ανέκαθεν στον Έλληνα. 

Φτάνει ένα μπουκάλι κρασί-άντε δύο, τσίπουρο με μπόλικους ελληνικούς μεζέδες και κέφι ελληνικό . Όχι, να μην τους κάνουμε το κέφι ότι το βάλαμε κάτω. Θα τον πηδήξουμε το φράχτη και θα τους αφήσουμε όλους άφωνους. Έτσι κι αλλιώς σε σκοτεινή εποχή κρίσης γιορτάζει όλη η Ευρώπη. 

Κι ας μην ακούμε τις «Κασσάνδρες» και τα παπαγαλάκια όπως παλιότερα. Ας ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο για να βγούμε στο ξέφωτο. Επειδή κάποτε θα βγούμε. Δεν ξέρουμε πότε, αλλά θα βγούμε. Αυτός ο τόπος έχει περάσει πολλά. Και θα είναι μεγάλο το κέρδος μας αν επιτέλους μάθουμε ιστορία για να μπορούμε να την γράφουμε όπως θέλουμε εμείς.

Σήκω και κοίταξε μπροστά. Μην αγοράσεις φέτος κουραμπιέδες έτοιμους, σήκω και βόηθα τη γυναίκα σου για να τους φτιάξετε στο σπίτι. Και αν είναι λίγο και για «πετροβόλημα» δεν πειράζει, τουλάχιστον θα σου ’ρθουν πιο φτηνά.

-Σήκω γυναίκα. Δεν θα φτιάξουμε τσ’ κουραμπιέδες;

-Τι κουραμπιέδες τσαμπουνάς νυχτιάτικα ρε άνθρωπε; Τράβα να πάρεις ένα κοτόπουλο για μεθαύριο. Εδώ ρύζι για τη σούπα δεν έχουμε οι κουραμπιέδες μας μάραναν! 

-Χα χα. Ακούς τι λέει. Για λέγε της ξανά αυτά που μου είπες! Που είσαι ρε μπάρμπα; Εϊ Που χάθηκες;

Όχι γαμώτο όνειρο πάλι ήτανε.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός