Ημέρες γεμάτες ώρες

Μέσα μου ακόμα δεν το «πιστεύω». Δεν «πιστεύω», δηλαδή, το γεγονός ότι η μία στις τρεις Ελληνίδες και ο ένας στους τρεις Ελληνες έχουν στραφεί προς την Αριστερά. Και ακόμα περισσότερο ότι το ποσοστό αυτό, όσον οι ημέρες, αυξάνεται, πηγαίνοντας να αγγίξει εις ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ το 40%, ενώ τα συνολικά ποσοστά της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία δείχνουν να υπερβαίνουν πλέον το 50%! Πρόκειται για μια ιστορική στιγμή. Με, ενδεχομένως, ιστορικές συνέπειες.

Από την εποχή της Κατοχής είχαν οι Ελληνες να στραφούν προς την Αριστερά σε τέτοια μαζική κλίμακα. Και κάνουν, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο τώρα, σε συνθήκες νέας κατοχής. Πρόκειται για επίτευγμα. Διότι το επιτυγχάνει ένας λαός τον οποίον επί τριάντα χρόνια ο δικομματισμός και επί είκοσι χρόνια ο «εκσυγχρονισμός» προσπαθούσαν να τον υποχρεώσουν να χάσει τοναυτοσεβασμό του και την αυτογνωσία του, ώσπου να χάσει εν τέλει το αυτεξούσιό του.

Ομως, έτσι όπως το Σχέδιο Ανάν αφύπνισε τους Ελληνοκύπριους, το ίδιο και τα Μνημόνια αφύπνισαν τους Ελληνες. Είδαν την πατρίδα να αλώνεται, τη ζωή τους να δηώνεται και εστράφησαν προς τα Αριστερά. Οταν λοιπόν λέω ότι κατά βάθος μέσα μου ακόμα κάτι τέτοιο δεν το «πιστεύω», αναφέρομαι σε μια συναισθηματική αντίδραση - και υπάρχουν στιγμές που το συναίσθημα παίρνει τον λόγο με τις ίδιες αξιώσεις που τον μετέρχεται η λογική.

Δεν ήταν εύκολο να μετατοπισθεί ο λαός τόσο μαζικά και τόσο ριζικά. Επρεπε να ξεπεράσει πολλά στερεότυπα που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή επί πολλές δεκαετίες. Αντικομμουνιστικά κλισέ, φασίζουσες γενικεύσεις («όλοι ίδιοι είναι»), αποκαρδιωτικά αξιώματα (καλοί στη θεωρία αλλά όχι στην πράξη) και πάνω απ’ όλα μια τηλεοπτική τυραννίδα που καλλιέργησε και καλλιεργεί την ιδιώτευση, τον ατομικισμό, των ωχαδερφισμό, αλλά και τον αμοραλισμό, τον κυνισμό, καθώς και ό,τι άλλο καθήλωνε τους πολίτες στους καναπέδες, διαιρεμένους μεταξύ τους, αλληλοϋποβλεπόμενους και συχνά αλληλομισούμενους. Το σύστημα διαιρούσε και βασίλευε, σαλαμοποιούσε κι έτρωγε. Μια πέμπτη φάλαγγα διανοουμένων και δημοσιογράφων (αμφότερα τα είδη οικόσιτα της Διαπλοκής) γάνωναν επί δεκαετίες το μυαλό των Ελλήνων ότι είναι υποδεέστεροι των Ευρωπαίων, κομπιναδόροι και φτωχοδιάβολοι.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι Ελληνες μόνον ως εκ θαύματος δεναποβλακώθηκαν! Δεν ήταν θαύμα! Ο λαός μας είναι ένας πολιτικοποιημένος λαός, με μακρά ιστορία και μακρά μνήμη. Ταλαιπωρημένος και πολύπειρος. Σε εγρήγορση (άλλοτε σχετική κι άλλοτε εντονότερη), όπως απέδειξε με τη στάση του κατά την (θεμελιακής σημασίας) κρίση της Γιουγκοσλαβίας ή το παραλήρημα των πολέμων κατά του μουσουλμανικού κόσμου.

Για πολλά χρόνια οι Ελληνες (όπως και άλλοι λαοί) έμοιαζαν σαν «ελεύθεροι πολιορκημένοι» μέσα σε μια Ευρώπη που μεταλλασσόταν σε γερμανικό ράιχ. Ωσπου έπαψαν να ’ναι ελεύθεροι και από πολιορκημένοι έγιναν αιχμάλωτοι. Τώρα η κρίση θα έπρεπε να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στο σθένος των Ελλήνων. Ωστε η υποταγή τους να γίνει οριστική και παραδειγματική. Τα ίδια σκυλιά που επί χρόνια απ’ τα ΜΜΕ και τα ΑΕΙ καλλιεργούσαν στους πολίτες κάθε είδους χρήσιμο στην εξουσία κόμπλεξ, ανέλαβαν το τελικό μπαράζ. Τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, λαμόγια, ζήτουλες, λιγούρια, λαϊκιστές, κοπρίτες - αυτά ήταν και είναι οι Ελληνες. Κι όταν εξ όλων όσων, παράλληλα με όσα μας καταμαρτυρούσαν οι σμπίροι μας έκαναν τα αφεντικά τους, έφθασε ο κόμπος στο χτένι, επιστρατεύθηκαν ο φόβος, ο διχασμός, η καταστολή, το παρακράτος, ο εμφυλιοπολεμικός λόγος, προκειμένου ο λαός να κάτσει καλά και να ολοκληρωθεί η δουλειά.

Επρεπε λοιπόν να ξεπεράσουν πολλά οι Ελληνες για να μετατοπισθούν προς τα Αριστερά. Και το επέλεξαν αυτό -το επιλέγουν- μέσα σε απολύτως αντίξοες συνθήκες, όπου στην Ευρώπη κυριαρχεί μια νέα Ιερά Συμμαχία, ενώ στο εσωτερικό της χώρας άρχουν ανδρείκελα.

Και ως προς όλα αυτά η εξουσία τη δουλειά της κάνει, όμως υπάρχουν ανάμεσά μας και πολίτες κοντόθωροι ή ρηχόκαρδοι που κατηγορούν τώρα τον λαό για τα ίδια. Λένε ότι αυτοί που στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν τις ίδιες πελατειακές σχέσεις με το κράτος, καθώς και την ίδια ψευδή ευμάρεια που παρείχαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Αν δεν πρόκειται για φανατικούς και χούλιγκαν, πρόκειται για θύματα της κυρίαρχης προπαγάνδας. Μιας προπαγάνδας που μαζικά υπερβαίνει πλέον ο λαός, καθιστώντας αμελητέους τους αυτόκλητους μάντεις κακών.

Αυτό που συμβαίνει αυτόν τον καιρό στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ σημαντικό, διότι είναι από τις περιπτώσεις που η ταξική θέση των πολιτών επηρεάζει την ταξική τους συνείδηση. Οταν η ταξική συνείδηση συγκλίνει προς την ταξική θέση, οι αυταπάτες χάνονται, παύεις να ζεις τις ζωές των άλλων (λαϊφστάιλ) κι έρχεσαι αντιμέτωπος με τη δική σου.

Αλλά, αν οι περισσότεροι Ελληνες από γνώση, μνήμη, ένστικτο και αίσθημα μέλλοντος στράφηκαν και στρέφονται προς την Αριστερά, αυτό δεν σημαίνει ότι η πορεία της Αριστεράς προς τη διακυβέρνηση θα είναι ασφαλής και εύκολη. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ένα προσκλητήριο - οι «μπαχαλάκηδες» ή οι «συμβιβασμένοι» (αναλόγως ποιος τους επικρίνει) επιστρατεύουν «ό,τι τους έχει απομείνει», καθώς έλεγε ο ποιητής. Τα όνειρα που θέλουν να γίνουν σχέδιο και τις ελπίδες που θέλουν να γίνουν ζωή. Μοιράζουν «θέσεις μάχης» και «θέσεις ευθύνης», κι όχι θέσεις συναλλαγής, καθώς η πεμπτοφαλαγγίτικη προπαγάνδα θέλει να τις εμφανίζει.

Απ’ την άλλη πλευρά, οι ενάντιοι επιστρατεύουν κι αυτοί «ό,τι τους έχει απομείνει» - τον όλεθρο, τις γερμανοντυμένες λέξεις και τις στυγερές πράξεις. Την προδοσία που τους δέρνει - έτοιμος να... συγκυβερνήσει(!) με τον ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται αίφνης ο Βενιζελοκουκουλόπουλος, έτοιμος να παζαρέψει ο κ.Τσούκαλης, αν το πολύτιμο σαρκίο του θα συνεχίσει να ταξιδεύει πρώτη θέση στη διαδρομή των «τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας» αλέ ρετούρ. Αλήθεια, σε ποιον κόσμο ζουν όσοι έκαναν τη ζωή του κοσμάκη «βιώσιμο χρέος»; Σε τι ελπίζει ο κ. Σαμαράς στοχεύοντας σε διαχειρίσιμη ήττα; Τη βοή των στεναγμών που προκαλούσε δεν την άκουγε, τη βοή της οργής που επέρχεται δεν την ακούει;

Θα φύγουν, και θα φύγουν κακήν κακώς. Με τον τρόπο που τους αξίζει. Και, αν για την ώρα δεν έχουν καταλάβει (ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν) τι συμβαίνει, θα καταλάβουν - επανέρχεται, λέει, ο Γιωργάκης! Πού επανέρχεται; στον τόπο του εγκλήματος που διέπραξε; Κοκορόμυαλος όπως πάντα, νομίζει ακόμα ότι τα πάντα επιτρέπονται; Το σύστημα της υποτέλειας θα συντριβεί προσθέτοντας αμαρτίες στις αμαρτίες του.

Κλεισμένοι σε ένα ιδιότυπο μπούνκερ αφασικό, Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιπά ανδρείκελα σχεδιάζουν ακόμα επί χάρτου κινήσεις της Μέρκελ, κινήσεις των τραπεζών, κινήσεις κάποιων που επιτέλους θα μπορούσαν να τους σώσουν, διότι πια ο κυρ Τζαμτζής δεν δύναται...

ο Στάθης στον Ενικό