ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ:"Η κυβέρνηση Παπαδήμου εκφράζει την θεωρία του νέου ραγιαδισμού"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"

Στην Αθήνα σχηματίστηκε κυβέρνηση “εθνικής συνεννόησης” με τη συμμετοχή ακροδεξιών, αλλά και σοσιαλιστών. Πώς εκτιμάτε αυτή την “ευρωπαϊκή ιδιομορφία”;
H διαπλοκή είχε δύο στρατηγικές. Κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» από προσωπικότητες και εκείνη της «διακομματικής συνεργασίας». Η κυβέρνηση που μας πρόκυψε είναι ένα μείγμα, ο πρωθυπουργός από το πρώτο σχέδιο, η κυβέρνηση από το δεύτερο. Μια επένδυση στις μαύρες τρύπες της ελληνικής ιστορία της δεκαετίας του τριάντα όταν ο τότε δικομματισμός εξέλεξε τον Ι.Μεταξά των επτά βουλευτών σε πρωθυπουργό. Ελπίζω η νέα γενιά να τους κάνει σύντομα να ντρέπονται. Είμαστε σε μια κατάσταση που τους επαγγελματίες υπουργούς-φεουδάρχες τους ενδιαφέρει περισσότερο η καρέκλα και η διατήρηση τους στην δημόσια πολιτική σκηνή, παρά η λύση πραγματικών προβλημάτων της πατρίδας.

Σας προβλέπω ότι τους επόμενους μήνες θα ξεδιπλώσουν οι πολλοί από αυτούς, ελπίζω με φωτεινές εξαιρέσεις, τον νέο ραγιαδισμό, τον αυταρχισμό και την εσωκομματική καθώς και διακομματική ίντριγκα. Με αυτά μεγάλωσαν και «πρόκοψαν». Αλλά αυτά δεν είναι προσόντα λύσης προβλημάτων, είναι επένδυση βαθέματος κρίσης. Το 2009 πήραν οι μεν ένα μεγάλο πρόβλημα από τους δε. Τώρα οι δε συμφώνησαν να συμμετάσχουν στην καταστροφή της χώρας.

Ένας πρωθυπουργός που δηλώνει ότι δεν είναι πολιτικός. Τι σηματοδοτεί;
Πολλά. Πάμπολλα. Πρώτον ότι έχει να κρύψει την πολιτική του που είναι βαθιά αντικοινωνική και να την εμφανίσει ως απαίτηση της ειδικής τεχνογνωσίας. Όπως παλιά νόμιζαν ότι οι πολιτικές προέρχονται από το θεό ή την επιφοίτηση του μονάρχη από κάποιο πνεύμα, έτσι σήμερα θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι οι λύσεις δεν είναι πολιτικές, αλλά προέρχονται από τη τεχνογνωσία κάποιου πολιτικού. Ο πράτων εδώ και δεκαετίες νομισματική πολιτική, παριστάνει ότι πιστεύει ότι δεν πράττει πολιτική.Ουσιαστικά, το φαινόμενο Παλαιοδήμου έχει εξήγηση με βάση τα ιστορικά κείμενα του Κ.Μαρξ, αλλά και του δικού μας του Σ.Μάξιμου. Πρόκειται για έναν διπλό Βοναπάρτη. Προέκυψε από μια κατάσταση στην οποία ο λαός άλλη πολιτική επέλεξε και άλλη αντίκρισε. Άλλον πολιτικό επέλεξε και άλλος του πρόκυψε. Ο Βοναπάρτης ως γνωστό εμφανίζεται να θέλει να εξυπηρετήσει τους αγρότες, τον στηρίζουν, και εκείνος υποστηρίζει τους νέους αστούς και τραπεζίτες ξεκόβοντας από την κοινωνική βάση που του έδωσε πλειοψηφία. Το φαινόμενο το εξηγώ στο υπό έκδοση νέο μου βιβλίο: «Η πολιτική στην εποχή του Μνημονίου».

Σε μια εποχή που η Ευρωζώνη δοκιμάζεται και η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία θεωρείται από ολοένα και περισσότερους ως υπεύθυνη για την κρίση, στην Αθήνα η κυβέρνηση Παπαδήμου υιοθετεί την ατζέντα Μέρκελ για την Ευρώπη. Πρόκειται για αναχρονισμό; Τι μπορεί να “κερδίσει” από αυτό η Ελλάδα;

Στην Ιστορία συναντάμε τον βίαιο εκσυγχρονισμό, σήμερα βίαιο αναχρονισμό. Εκείνων που στέκονται «ψηλά στην εξουσία» και πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν αλλαγές από τα πάνω χωρίς τη συγκατάθεση του λαού που δεν είναι φωτισμένος όπως εκείνοι, τρομάρα τους. Η ιστορία αυτού του αναχρονισμού άρχισε με τους Ιβάν τον τρίτο και τέταρτο (τον επονομαζόμενο και ως «Ιβάν ο Τρομερός»).Η κυβέρνηση Παπαδήμου εκφράζει, επίσης, την θεωρία του νέου ραγιαδισμού σύμφωνα με την οποία οι ξένοι και δει οι γερμανοί, θα μας λύσουν τα προβλήματα. Ονειρεύονται ένα είδος εκσυγχρονιστικής αντιβασιλείας. Ξεχνούν ότι αυτά όλα έχουν πρόσφατα παιχτεί στην αυλή της περιοχής μας, Βοσνία και Κόσσοβο, και απέτυχαν. Το πρόβλημά μας δεν είναι να γίνουμε κακό αντίγραφο των γερμανών, αλλά καλύτεροι έλληνες σε μια δημοκρατική-κοινωνική Ευρώπη.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου στηρίζεται σε τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με την κοινωνία τι γίνεται;
Είναι έτοιμη να ελπίσει σε οτιδήποτε που δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το χθες. Και όταν ανακαλύψει ότι πρόκειται για το προχθές θα απογοητευτεί και άλλο. Η χώρα κινδυνεύει να καταστραφεί από τους τυχοδιωκτισμούς της κυρίαρχης πολιτικής, την ατμόσφαιρα πανικού στην οικονομία, την έλλειψη προσδοκιών και ελπίδας. Αυτά οφείλει να τα επαναφέρει ένα μεγάλο αντιμνημονιακό μέτωπο με α) πατριωτισμό, β) κοινωνική αλληλεγγύη, γ) πολιτική δημοκρατικής ανάπτυξης, δ) πολυδιάστατη ενεργητική εξωτερική πολιτική και ελληνική ευρωπαϊκή στρατηγική.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Πολλοί μιλούν για την εποχή των κυβερνήσεων συνεργασίας. Επιχειρείται η ανασυγκρότηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Ήδη ξεκίνησαν φυγόκεντρες τάσεις στα δύο μεγάλα κόμματα. Πώς βλέπετε το πολιτικό σκηνικό;
Ένας σκέτος χυλός. Θέλουν να τον αποδιοργανώσουν για να τον ανασυστήσουν κατά το δοκούν. Αν μπορούν να το ελέγχουν, ιδιαίτερα το δικομματισμό. Αλλιώς να έχουν παντού τους ανθρώπους τους και να έχουν ένα μικρότερο ενδιάμεσο κόμμα με το οποίο να κάνουν «παιχνίδι». Πριν απ’ όλα θέλουν να σπάσουν το κομματικό σύστημα σε πολλά ελεγχόμενα κόμματα. Ένα τέτοιο σύστημα «βεντάλιας» είναι κατά κανόνα το πιο φτηνό και ελεγχόμενο. Το πρόβλημά τους είναι ότι όσα πιο πολλά σχέδια έχουν για αύξηση των κομμάτων στην βεντάλιά τους, τόσο περισσότερο οι πολίτες – εργαζόμενοι και άνεργοι- κινούνται προς τα αριστερά. Κινδυνεύουν να ανοίγουν τη Βεντάλια και να τους ξεφεύγει ο αέρας που όταν απελευθερώνεται δίνει ώθηση στα κινήματα αντίστασης και δημιουργίας.

Είστε ανάμεσα σε εκείνους που δραστηριοποιούνται στη συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού, αντινεοφιλελεύθερου, σοσιαλιστικού πόλου. Ποια είναι η πρότασή σας;
Είμαι εδώ και πολλά χρόνια ένας «αριστερός ρεφορμιστής». Κουβαλώ τις πληγές και τις αδυναμίες μου όπως όλοι όσοι από τη γενιά μου δεν ζαλίστηκαν από εξουσίες, μεγάλες και μικρές. Κουβαλώ στην έρημό τα δικά μου ερωτήματα, λύπη και ελπίδα. Αλλά οι απαντήσεις υπάρχουν μόνο στην ενότητα και τη κοινή δράση όλως όσων δεν αντέχουν να διαλύεται η χώρα για να εξυπηρετηθούν οι τοκογλύφοι, οι έχοντες βλέψη στον πλούτο μας, πέντε ντόπιες οικογένειες. Εργάζομαι για την συστράτευση αριστερών δημοκρατών και ριζοσπαστών ανένταχτων στην πρωτοβουλία που ονομάσαμε «Ενωτική Κίνηση». Είναι μια κίνηση κοινωνικής – δημοκρατικής αλληλεγγύης, πατριωτική, αναπτυξιακή. Την πολιτική αυτή ενότητας του χώρου της αντιμνημονιακής δημοκρατικής παράταξης την συνδυάζει με μια πολιτική συμμαχιών προς τις ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ, αλλά και άλλες κινήσεις και δημοκρατικές προσωπικότητες.