Πεύκο ευλογημένο!

Στους ίσκιους των πεύκων.

Σήμερα είναι Κυριακή. Κάτι ξεχωριστὸ έχει τούτο το πρωί. Τα παιδιὰ είναι ξαπλωμένα στους ίσκιους· είναι σαν ξεχασμένα κάτω απὸ τα δέντρα· ξεκουράζονται.

Πεύκο, ευλογηµένο πεύκο!

Απὸ τις χαραμάδες των κλαδιών του βλέπουν τον ουρανό. Τα κλαδιά του σκίζονται σε πολλὰ κλαδιὰ μικρότερα, κι αυτὰ πάλι σε άλλα µικρὰ µικρὰ παρακλάδια, που μοιάζουν με αµέτρητα ψηλὰ σκοινιά, κοµποδεµένα σαν τα δίχτυα.

Τα φύλλα του, που είναι σα βελόνες, γίνονται κρόσσια, και κει μέσα παίζει ο αέρας κιο γαλάζιος ουρανός.

Σαλεύει το πεύκο, κι η άκρη του ίσκιου του σαλεύει μαζί. Φυσάει σα µακρινὴ θάλασσα. Να μπορούσαν ν’ ακούνε ξαπλωµένοι ώρες πολλὲς αυτὸ το νανούρισμα.

Μόνο η µάνα τους θα τους έλεγε τόσο καλὸ τραγούδι, όταν τα είχε στην κούνια.

Δεν είπε η βοσκοπούλα την άλλη φορά, πως τα δέντρα έχουν χάδι και χαϊδεύουν; Όλα τα παιδιὰ νιώθουν αυτὸ το χάδι.

Πεύκο ευλογημένο!..

(Από το εμβληματικό αναγνωστικό "Τα ψηλά βουνά" του σπουδαίου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφτηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)

Από ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ