Ψηφιακό... δράμα παντού σε μια χώρα που είναι πολλά χρόνια πίσω

Πριν από μερικές εβδομάδες ανώτατο στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας από τον κλάδο της πληροφορικής επισκέφθηκε την Εφορία της περιοχής του για υπόθεσή του και ο υπάλληλος (επαναλαμβάνω, της Εφορίας) που τον εξυπηρετούσε του ζήτησε το εκκαθαριστικό της Εφορίας σε χάρτινη μορφή.

Οταν δήλωσε στον υπάλληλο ότι δεν είχε το χαρτί μαζί του, αναρωτήθηκε αν μπορεί να το στείλει μέσω του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου. Ο υπάλληλος πρόθυμος... του έδωσε το προσωπικό του email. Προφανώς δεν διέθετε επαγγελματικό email, ούτε τη δυνατότητα να εκτυπώσει απλά το έγγραφο της υπηρεσίας του, και το στέλεχος έφυγε για να παραδώσει αυτοπροσώπως το χαρτί την επόμενη μέρα.

Ασθενής που έπαιρνε γνώμες για την πάθησή του από γιατρούς του συστήματος υγείας αναγκαζόταν σε κάθε ραντεβού να αναφέρει το σύνολο του ιατρικού του ιστορικού, προκειμένου να λάβει την ιατρική γνωμάτευση. Κάθε λεπτομέρεια που τυχόν θα ξεχνούσε ή θα περιέγραφε λανθασμένα, απειλούσε με λάθος συμπέρασμα τη γνωμάτευση από την οποία εξαρτιόταν η αποκατάσταση της υγείας του. Βλέπετε, στο ελληνικό σύστημα υγείας δεν υπάρχει ηλεκτρονικός φάκελος ασθενούς, όπως παντού στον αναπτυγμένο κόσμο, απόρροια της έλλειψης συστήματος ηλεκτρονικής διασύνδεσης και χώρων αποθήκευσης δεδομένων.

Το... cloud δεν βρέχει
Εφορίες χωρίς σύγχρονους υπολογιστές, ασθενείς χωρίς ηλεκτρονικό ιστορικό υγείας, υπηρεσίες χωρίς διασύνδεση, οργανισμοί που το «σύννεφο» (cloud) το βλέπουν μόνο... όταν περιμένουν να βρέξει και περιμένουν καθημερινά τον αρμόδιο υπάλληλο για να «σηκώσει» το εσωτερικό δίκτυο όταν πέφτει, είναι μόνο μερικές από τις εκφάνσεις του τεχνολογικού αναλφαβητισμού και της ψηφιακής φτώχειας, που συνεχίζουν να κατατρύχουν τη ζωή μας, σε νευραλγικούς τομείς του κράτους.

Ακόμα χειρότερη και πιο επικίνδυνη είναι η κατάσταση στα δημόσια σχολεία. Στην εποχή που η καλή γνώση προγραμμάτων όπως το Word ή το Excel δεν αποτελεί απλά ανάγκη, αλλά υποχρέωση του εκπαιδευτικού συστήματος αντίστοιχη της γραφής και της ανάγνωσης, τα ελληνικά σχολεία εάν διαθέτουν υπολογιστές αυτοί είναι ξεπερασμένης τεχνολογίας και συνήθως δεν λειτουργούν. Το θέμα παίρνει και διαστάσεις ίσων ευκαιριών, δεδομένου ότι στα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία τα παιδιά όχι απλά έχουν τη δυνατότητα βασικής γνώσης των υπολογιστών, αλλά η χρήση τους αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στο μεγάλο μέρος του πλανήτη οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύσσονται αξιοποιώντας τις ψηφιακές τεχνολογίες, τη μεγάλη επανάσταση της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης. Από τους τρισδιάστατους εκτυπωτές που κατασκευάζουν κτίρια έως ανθρώπινα όργανα, μέχρι τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό που σε μία δεκαετία θα μπαίνουν σε μαζική κυκλοφορία, όλα αλλάζουν και δημιουργούνται διαρκώς νέες ευκαιρίες απασχόλησης.

Ψηφιακό δράμα
Το παράδοξο όμως με το ελληνικό «ψηφιακό δράμα» είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια συνεχίζουν να βγάζουν άριστα εκπαιδευμένους ειδικούς στον τομέα, οι οποίοι σπανίως ασκούν έστω και για μικρό διάστημα τις δεξιότητες, τις οποίες απέκτησαν στην Ελλάδα, σε ελληνικές επιχειρήσεις.

Στέλεχος του τεχνολογικού τομέα ανέφερε το παράδειγμα καλής πολυτεχνικής σχολής της χώρας στην οποία φοιτούν περί τα 400 άτομα, οι μισοί εκ των οποίων έχουν δηλώσει από το πρώτο έτος ότι με την ολοκλήρωση των σπουδών τους θα φύγουν για αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό και οι υπόλοιποι μισοί το αποφασίζουν έως το τέλος των σπουδών τους.

Σε αυτό το περιβάλλον ο Πρωθυπουργός θα συναντηθεί την αυτή την εβδομάδα με υψηλόβαθμο στέλεχος αμερικανικής εταιρείας για να συμφωνήσει την ανάπτυξη μιας ψηφιακής εφαρμογής για την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Ολυμπίας. Κάτι είναι και αυτό...

Φιλιππίδης Νίκος
https://www.tanea.gr/