Κοντραμπατζήδες, Δραγουμάνοι και Αλάτι

Κανάγιες!
Τὸ ψωμὶ τῆς ἐξορίας μὲ τρέφει. Κουροῦνες χτυποῦν τὰ τζάμια τῆς κάμαράς μου. Καὶ σὲ βασανισμένα στήθη χωρικῶν βλέπω νὰ δυναμώνει ἡ πνοὴ ποὺ θὰ σᾶς σαρώσει.
(ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ-Κάθαρσις)

Διαβάζω σήμερα: 

"Αυστηρότερες ποινές για όσους βιαιοπραγούν κατά των ελεγκτών της ΑΑΔΕ....." 

Για κάθε λέξη του παραπάνω τίτλου θα μπορούσε να γραφεί ολόκληρο χρονικό και μελέτη στη κατεχόμενη και λεηλατούμενη χώρα. 

Όμως σήμερα επίσης έχω στα χέρια μου το ημερολόγιο/χρονικό που κράτησε ένας δάσκαλος σε μια επαρχία. Εντυπωσιακές οι αναφορές του για τις δεκαετίες 1900-1940 και εντυπωσιακότερες οι ομοιότητες με το σήμερα ιδιαίτερα στη ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ και στους υπαλλήλους/εκτελεστές των εντολών του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ της χώρας. 

Και τότε όπως και σήμερα φορολογούνται τα πάντα ληστρικά. Φόροι επιτηδεύματος, γης, ζώων, παραγωγής, μεταβίβασης, κληρονομιάς, υπεραξίας... Έμμεσοι φόροι σε όλα όσα υπάρχουν στην αγορά. Εφοριακοί, ενοικιαστές προσόδων, κλητήρες, δικαστές και Χωροφύλακες σαρώνουν τα πάντα. Και πλειστηριασμοί για χρέη προς το "δημόσιο" ακόμη και βοδιών για όργωμα. 

Η απόγνωση είναι τόσο μεγάλη που εξαγριωμένο πλήθη πυρπολούν την εφορία Αρεόπολης. 

Όμως υπήρχαν και τα ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ στο Αλάτι, σπίρτα, κλπ που ήταν αποκλειστικά έσοδα των ΔΑΝΕΙΣΤΏΝ (η τότε ΑΑΔΕ,οι οποίοι στεγαζόταν στο σημερινό μέγαρο Μαξίμου και αργότερα στο Κολωνάκι έως το 1978) 

Συγκλονιστικές είναι οι καταγραφές του δασκάλου/χρονικογράφου για διωγμούς σχετικά με το Αλάτι. 

Το μέρος είναι παράλιο και παράγεται άφθονο φυσικό Αλάτι το οποίο οι κάτοικοι χρειάζονται σε μεγάλες ποσότητες για να παστώσουν τρόφιμα-δεν υπήρχαν ψυγεία. 

Απαγορευόταν όμως αυστηρά να μαζέψουν το άφθονο Αλάτι και έπρεπε να αγοράσουν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από το Μονοπώλιο των δανειστών φυσικά σε τιμές υπερβολικές. Οι Χωροφύλακες είχαν εντολή να ψεκάζουν με πετρέλαιο τις Αλυκές για να μη μπορούν οι φτωχοί κάτοικοι να χρησιμοποιούν το ντόπιο αλάτι. Όμως ως γνωστόν οι μπάτσοι είναι τεμπελχανάδες και το πετρέλαιο ακριβό, έτσι ψέκαζαν μόνο λίγες αλυκές. Οι γυναίκες κατέβαιναν αξημέρωτο στις απόμερες αλυκές,μάζευαν όσο αλάτι προλάβαιναν και γύριζαν πριν φέξει ζαλωμένες στα χωριά τους. 

Οι κυρίαρχοι το έμαθαν και σφόδρα ταράχτηκαν για τον παρά που έχαναν στη θαλασσινή και ...αλατισμένη Ελλάδα.. Διέταξαν τα μαντρόσκυλα τους να παραφυλάνε στους δρόμους και στα μονοπάτια και όσους πιάνουν με αλάτι να τους ξεσκίζουν. 

Μια ομάδα γυναικών ένα ξημέρωμα έπεσε σε τέτοιο μπλόκο. Πέταξαν το αλάτι που ήταν ζαλωμένες και είχαν μαζέψει με τόσο κόπο και για να μη τις συλλάβουν οι χωροφύλακες τους επιτέθηκαν με τα ραβδιά που κρατούσαν και εξαφανίστηκαν στους λόγγους. 

Όμως τι θα γινόταν χωρίς αλάτι; H μόνη λύση ήταν να υπάρχει κάποιος να τις ειδοποιεί για τα μπλόκα και αυτές να επιστρέφουν από ρεματιές, γκρεμούς και λόγγους και όχι από δρόμους και μονοπάτια. Και το έκαναν. Μόνο που όταν έφταναν τα ξυπόλυτα πόδια τους ήταν ματωμένα και πληγιασμένα. Αλάτι ματωμένο.... 

Ναι έτσι επέζησε τούτος ο λαός στους αιώνες με τομάρια Βασιλιάδες και πρωθυπουργούς να τον έχουν παραδώσει στους ξένους τοκογλύφους. Με μικρές και μεγάλες καθημερινές αντιστάσεις κι ας τις ονομάζουν οι δοσίλογοι, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, βιαιοπραγία, παρανομία, ελεγκτές, αρχές, νόμους και όπως τους συμφέρει. Είναι η ανάγκη για επιβίωση που γίνεται επιτακτικό καθήκον να μη πάνε όλοι οι πόροι ζωής στους ξένους άρπαγες και κυρίαρχους. 

ο Λύσιππος

από στον Τοίχο