Κακαρίσματα στα κορακίστικα...

Υπάρχει ο πορνικός Τύπος. Πρέπει να υπάρχει ο πορνικός Τύπος; Ναι και βεβαίως! διότι αυτό συνιστά απόδειξη της ελευθερίας του Τύπου. Eτσι αποφάνθηκε, ήδη απ’ τη δεκαετία του ’70, Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ (της πιο πουριτανικής, πιθανόν, χώρας στον κόσμο και πάντως εις όσα αφορούν τις μεσοδυτικές πολιτείες, ήτοι τα τέσσερα πέμπτα της).

Υπάρχει κίτρινος Τύπος; υπάρχει. Επηρεάζει ο κίτρινος Τύπος τους πολίτες; Βεβαίως - όσους δεν έχουν προσόντα ή φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο. Τους επηρεάζει περισσότερο από την Εκκλησία, τα κόμματα, τις ιδεολογίες; Αλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Παράγει εγκληματίες ο κίτρινος Τύπος; από μόνος του, σπανίως (διότι τίποτα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε στα ανθρώπινα). Για να είναι όμως ο όποιος εγκληματίας επαρκής, εκτός απ’ την τυχόν επιρροή του κίτρινου Τύπου πάνω του, χρειάζεται και η συνδρομή κι άλλων παραγόντων, όπως η οικογένεια, η κοινωνία, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι τέχνες και άλλα πολλά.

Γράφει, λέει και προβάλλει ψέματα ο Τύπος; Βεβαιότατα και σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ομως πάλι στον ίδιον αυτόν Τύπο υπάρχουν οι δυνάμεις που αποκαλύπτουν τα εν λόγω ψέματα.

Βρίθει παθολογιών και παθογένειας ο Τύπος; Γίνονται μέσω του Τύπου προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης; προπαγάνδας, διαμόρφωσης mainstream; ομογενοποίησης της σκέψης; Προσπαθεί συχνά ο Τύπος, αντί να ελέγχει τις τρεις εξουσίες να εμπλέκεται μαζί τους ως τέταρτη τοιαύτη κι έτσι να επωφελείται οικονομικώς και να αποκτά ισχύ; Βεβαιότατα! Κι από ποιον τα μαθαίνουμε όλα αυτά; Από τον Τύπο.

Υπάρχουν δημοσιογράφοι σκατάδες, ραγιάδες, αμόρφωτοι, αργυρώνητοι, πρακτόρια, κυνικοί και αποβράσματα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι καλλιεργημένοι, έντιμοι, ιδεολόγοι, εργατικοί, σεμνοί «την πίστη των ενδεδυμένοι»; Υπάρχουν εκδότες άσχετοι με τη δημοσιογραφία (ή και σχετικοί) που τη χρησιμοποιούν για μπίζνες; Υπάρχουν άλλοι που πάνε με τον σταυρό της δημοσιογραφικής δεοντολογίας στο χέρι; Υπάρχουν κι εκείνοι που είναι και απ’ τα δύο;Υπάρχουν! Διότι όλα αυτά συμβαίνουν και στην κοινωνία. Η ταξική πάλη που διεξάγεται στην κοινωνία διεξάγεται και μέσα στον Τύπο (που επιπροσθέτως την περιγράφει).

Υπάρχουν κομματικές εφημερίδες που είναι υπερήφανες για αυτό; Βεβαίως και καλά κάνουν. Υπάρχουν εφημερίδες, ράδια και τηλεοράσεις που ελέγχονται από κόμματα που τα ελέγχουν εταιρείες; Βεβαίως. Παρά ταύτα, σε ορισμένες απ’αυτές τις εφημερίδες υπάρχει πλουραλισμός; δημοσιεύεται η αντίθετη άποψη; Συχνά έως πολύ συχνά! Γιατί; Διότι σε ένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αν δεν θέλει το ίδιο να γίνει δελτίο Τύπου (οποιουδήποτε) και συνεπώς να εγκαταλειφθεί από τους αναγνώστες του, τους ακροατές του, τους θεατές του. Διότι

η σπουδαιότερη ιδιότητα του Τύπου είναι (έστω κι άθελά του) να οξύνει τα κριτήρια των πολιτών, ώστε (ανάμεσα στα άλλα) να κρίνουν και τον Τύπο. Ο Τύπος αναπαράγει όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, αλλά δεν παράγει πρόβατα. Αντιθέτως, διακινεί το αγαθό της πληροφορίας, εμβαθύνει σε αυτό με αναλύσεις, σχόλια, έρευνες, σκίτσα, άρθρα, απόψεις, προσφέροντας έτσι αναπόφευκτες υπηρεσίες στην πολιτική, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό και τις κοινωνίες.

Ολα αυτά συμβαίνουν όσον ο Τύπος λειτουργεί σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας. Υπό το κράτος της ισχύος του Μεγάλου Αδελφού, υπό τη δαμόκλειο σπάθη συστημάτων εξουσίας, ενίοτε διωκόμενος από κρατικά ή εταιρικά ή καθεστωτικά συμφέροντα, ο Τύπος μολυσμένος (έστω απ’ όλα αυτά) περιέχει το αμόλυντο. Κανένα

απόρρητο και κανένα άρρητο δεν ισχύει στον Τύπο, όπως μπορεί να ισχύει σε μια εταιρεία, σε ένα κόμμα, σε μια σέχτα, σε μια κυβέρνηση. Ακόμα και στα δικτατορικά καθεστώτα (ενίοτε με κόστος αίματος) ο Τύπος, όπως και οι τέχνες ή η «παράνομη» πολιτική δράση, μετέχει στις διαδικασίες ανατροπής και απελευθέρωσης. Διότι ο Τύπος ως εκ της φύσεώς του είναι (και) αντι-Τύπος.

Ολα τα παραπάνω (και άλλα πολλά) συνθέτουν τη διαλεκτική ενός πολυσύνθετου τοπίου, που κάθε προσπάθεια να το αντιληφθεί κανείς διά της κατηγοριοποίησης είναι αφελής ή αυταρχική. Διότι ο κρίνων (ή συγκαλύπτων) Τύπος παράγει ο ίδιος τον κριτή του (αλλά δεν τον διαμορφώνει μόνον αυτός). Και ο κριτής είναι ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο θεατής, είτε ως πρόσωπο, είτε ως συλλογικότητα. Διαμορφωνόμενος(η) από την πολιτική, την ιδεολογία, την πίστη, τη φιλοσοφία, την οικογένεια, την εκπαίδευση και τη φύση.

Οταν λοιπόν μια κυβέρνηση της Αριστεράς έλεγε (πριν να γονατίσει) ότι θα τα βάλει με τη διαπλοκή, δεν μπορεί να εννοούσε παρά την εφαρμογή της νομιμότητας. Και την αλλαγή όσων νόμων αφαιρούσαν απ’ αυτήν τη νομιμότητα την ηθική. Και συστατικά αυτής της ηθικής μπορούν να είναι όσα συντείνουν στην εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού, των εργαζόμενων.

Ομως, μια κυβέρνηση εντολοδόχων των δανειστών-δυναστών δεν μπορεί να μπει σε μια τέτοια λογική. Με αποτέλεσμα η μάχη κατά της διαπλοκής να έχει εκφυλισθεί σε επιλεκτικές σχέσεις μαζί της ή σε διευκολύνσεις για την αναπαραγωγή της. Λόγου χάριν, όποιος έχει λεφτά θα πάρει τηλεοπτική άδεια χωρίς να δίνει λογαριασμό για το τηλεοπτικό πρόγραμμα που θα διαμορφώσει, παρά μόνον σ’ αυτή τη φάρσα που ακούει στο όνομα Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Ομως, για όλη αυτή τη «δυσλειτουργία» (για να εκφρασθώ ηπίως) της κυβέρνησης εις όσα αφορούν τον Τύπο υπάρχουν κι άλλες αιτίες, βαθύτερες.

Ανέκαθεν στην Αριστερά ενδημούσαν δύο απόψεις για τον Τύπο (πλην ΚΚΕ, όπου ευδοκιμεί μία). Η πρώτη άποψη βλέπει τον Τύπο με τα καλά του και τα κακά του, ως ένα ακόμα πεδίο της ιδεολογικής και ταξικής πάλης - μια άποψη φιλελεύθερη και πλουραλιστική, όπου εναπόκειται στην κρίση και την κριτική να ξεχωρίζει την ήρα απ’ το στάρι, όσον αυτό είναι δυνατόν στα ανθρώπινα. Μια διαδικασία δύσκολη, αλλά με θαυμαστά αποτελέσματα στη διαμόρφωση και την εξέλιξη των πολιτών, της πολιτικής, του πολιτισμού και του πολιτεύματος. Η δεύτερη άποψη θέλει

έναν Τύπο ελεγχόμενο για το καλό των ανθρώπων και την πρόοδο της κοινωνίας. Παρ’ ότι αυτές οι αγαθές προθέσεις έχουν πάντα ανοίξει τον δρόμο για την κόλαση, οι θιασώτες αυτών των απόψεων παραμένουν πολλοί στους κόλπους της Αριστεράς. Πολλοί και, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνοι. Σαν να μη μάθαμε τίποτα από τα κατορθώματα του (εγγενούς μας;) σταλινισμού. Ο λόγος όταν δεν υπάρχει αντίλογος περνάει στην εξουσία εκείνου που τον διαθέτει. Κι έτσι μπορεί να του κάνει ό,τι θέλει. Να λέει ο ίδιος ό,τι γουστάρει (χωρίς τη βάσανο της απόδειξης) και να αποξενώνει τους άλλους από την πολιτική - διότι η πολιτική είναικαι κριτική. Κριτική που δεν διατυπώνεται είναι πολιτική που ακυρώνεται, ή πολιτική που δεν μπορεί να γεννηθεί και να δοκιμασθεί.

Μάλιστα στις μέρες μας, όπου το διαδίκτυο, μέσω των κοινωνικών ιστότοπων και της διασύνδεσης μεταξύ τους, πιέζει τον Τύπο (είτε προς το χάος, είτε προς την αλήθεια), είναι απολύτως αφελές και άκρως αυταρχικό να λέει η Αριστερά ότι θα «βάλει τάξη» στη διακίνηση των ιδεών, ακόμα και στις παθολογίες που αυτές παράγουν, αν δεν παραβιάζουν τους νόμους.

Η Αριστερά πριν να γονατίσει ήταν στην μπούκα της διαπλοκής - τώρα, εκτελώντας πλέον διαταγές (εξωχώριες, συνεπώς και εγχώριες), δεν μπορεί να έχει η ίδια τη διαπλοκή στην μπούκα. Εκ των πραγμάτων. Συνεπώς τα ντε φάκτο θα τα κάνει και ντε γιούρε - τα λοιπά, κακαρίσματα...

Στα κορακίστικα κι όποιον τα κορακίστικα πιάσουν κορόιδο...

ο Στάθος στον Ενικό