Υποτίποτα

Επιλεγόμενο 1: Στον απόηχο της συζήτησης των ημερών για τιςεπιστημονικές επιδόσεις Φίλη, ο καθηγητής κ. Αντώνης Λιάκος, μέντορας της κυρίας Ρεπούση, τιμητής νεφρών των υπ’ αυτόν καθηγητών και τιμούμενος ονομαστικώς από τον κ. Τσίπρα προσωπικώς, απεφάνθη

ομιλών στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στην εκλεκτή συνάδελφο κυρία Μικαέλα Χαρτουλάρη ότι «το στοίχημα είναι η ιστορική κι όχι η εθνικήσυνείδηση». Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Δεν το γνωρίζω, ούτε θα σας στερήσω την απόλαυση να το βρείτε μόνοι σας,

γνωρίζω όμως τι έλεγε ο Αριστοφάνης για τις μεγαλοστομίες που αναβαθμίζουν τους σοβαροφανείς σε μεγαλόσχημους, αν όχι της κοινωνίας, αλλά μιας σέχτας που την περιφρονεί. Διότι

τι είδους (ποιας σκέψης και ποιας σχολής) μαρξιστής είναι εκείνος που τη διαλεκτική ιστορικότητας και αυτογνωσίας από σύνθεση την αναγορεύει σεαντίθεση;

Ισως ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης (εξ ου και τα «εύκολα εύγε» που εισπράττει απ’ την αυλή του) να «χαρίζει» την «εθνική συνείδηση» στην εθνικόφρονα κακοποίησή της, ίσως. Ισως πάλι για τους σφετεριστές της συμμετοχής της Αριστεράς στον αγώνα του λαού για αυτεξούσιο, η Ιστορία να μην είναι η αλήθεια διά της αποδείξεώς της, αλλά η επινόηση ενός μαζικού φαντασιακού, επιρρεπούς στην υποταγή, αν αυτό είναι το

κέλευσμα των καιρών - και, για τις απανταχού και αείποτε ταξικές εξουσίες, διαφορετικό κέλευσμα προς τον λαό ουδέποτε υπήρξε.

Αν κάτι αποστρέφεται διαχρονικώς το Πραιτώριο είναι το «γνώθι σαυτόν». Στο οποίο οδηγεί το «περί όλων αμφιβάλλειν». Κόμβος πάνω στον οποίον στήνεται το κόλπο. Διότι είναι άλλο να αμφιβάλλει κανείς και για τον εαυτόν και για όλα με δημιουργικό τρόπο κι άλλο με αποδομητικό [έναν τρόπο που έλκει την καταγωγή του απ’ τον φασισμό του μεσοπολέμου, έχοντας τότε στόχο την αποηθικοποίηση της συμπεριφοράς του υπερανθρώπου απ’ την αστική (ψευδο)ηθική].

Ομως, τόσον η φασιστική (τότε) αποδόμηση, όσον και η μεταμοντερνική λήθη (απότοκο της σχετικοποίησης της ιστορίας) σήμερα, αποτέλεσμα έχουν την καθαίρεση της α-λήθειας.

Επιλεγόμενο 2: Απ’ την άλλη πλευρά (;) ο καθηγητής κ. Μαργαρίτης, ο οποίος πρόσκειται στο ΚΚΕ (έχοντας εγκαταλείψει τη σχέση του με τον ΣΥΝ, απογοητευμένος από την υποστήριξη κεντρικά του κόμματος τότε στις θεωρίες της κυρίας Ρεπούση περί ασυνέχειας του ελληνικού έθνους), αναρωτιέται σήμερα τι είναι πατρίδα (εκτός από πατρίς, θρησκίς κι ο Λάμαχος, που θα έλεγε και οΔιονύσης Σαββόπουλος). Αναρωτιέται ο κ. Μαργαρίτης πόσο πατρίδα είναι η πατρίδα που δεν υπερασπίζεται τον λαό της, που δεν του προσφέρει τα χρειώδη, πόσω μάλλον όταν επιπροσθέτως τον καταπιέζει, τον υπερφορολογεί και τον εξουθενώνει.

Από μια πλευρά έχει δίκιο ο κ. Μαργαρίτης. Για παράδειγμα (που επίσης κι ο ίδιος μετέρχεται) οι λαοί της Ανατολίας εύκολα προσχωρούσαν στους Οθωμανούς, επειδή οι Βυζαντινοί τούς είχαν λυσσάξει στη φορολογία και την κακοδιοίκηση. Στα μάτια τους το κράτος (τους) είχε διαφοροποιηθεί απ’ την πατρίδα (τους). Για την οποίαν αρχίζει πλέον στη συνείδησή τους να υπερέχει το στοιχείο της καταγωγής κι όχι της πολιτικής υπόστασης και του πολιτισμικού συνανήκειν. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο εθνικός τους προσδιορισμός με τα κριτήρια εκείνης της εποχής (υπήκοοι του Βασιλιά, χριστιανοί Ορθόδοξοι και με κοινή γλώσσα την ελληνική), εφόσον είχε τρωθεί, φθαρεί και αυτοκαθηλωθεί, δεν ήταν πλέον ικανός να προτάσσει την κοινότητα ως υπερέχουσα της ιδιωτικότητας. Ο θρόνος των Καισάρων είχε σαπίσει - και, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Με ολέθρια

για τους αδύναμους αποτελέσματα, οι Δυνατοί είναι παντός καιρού, εκσυγχρονίζονται και τη βολεύουν.

Αλλά, αν έτσι έχουν τα πράγματα περί την πατρίδα (και δεν είναι όλα τα παραπάνω απλώς μια πτυχή μιας πολύ πιο σύνθετης σχέσης), ποια πατρίδα έχαν οι Πόντιοι; Τι τους προσέφερε; ούτε καν κράτος (παρά επ’ ελάχιστον) συνέδεε τους Ποντίους με την πατρίδα τους, ούτε εύνοιας και προνομίων απολάμβανε ο λαός σ’ εκείνα τα εδάφη που τόσο αγαπούσε. Ποια πατρίδα, που ουδέν τους έδινε, κατά τον τρόπο που τη μετράει ο κ. Μαργαρίτης, είχαν οι Πόντιοι;

Και οι Ελληνες στην Ελλάδα, τι πατρίδα είχαν το 1941; - το φασιστικό κράτος του Μεταξά; Τι τους παρείχε διαφορετικό από αστυνόμευση, καταπίεση και φτώχεια; Γιατί ο λαός έτρεξε στα έμπεδα να καταταγεί (ενώ «οι χρυσοί γόνοι» των Δυνατών έτρεχαν εν πολλοίς στις Πρεσβείες για να την κάνουν απ’ τη χώρα);

Αν το σχήμα τού «δούναι και λαβείν» είναι αυτό που εξηγεί τη σχέσηπολίτη - πατρίδας, τότε ο λαός είναι χαζός, διότι παρ’ ότι δεν εξασφαλίζει τις παροχές που δικαιούται και του αξίζουν, τρέχει και θυσιάζεται για κάτι που δεν καταλαβαίνει,

για ένα άδειο πουκάμισο, για ένα φαντασιακό, κατασκευασμένο από εθνικιστές και εθνικόφρονες. Καλό είναι λοιπόν, όταν ο λαός ζει σε μια άστοργη πατρίδα, να κάθεται στα αυγά του και να τρώει το φαΐ που του επιτρέπει το μνημόνιό του. Τα υπόλοιπα τρέλες, πένθη, άστοχα πράγματα και κινδυνώδη. Για αυτό τα όχι πρέπει να γίνονται ναι -

- είναι τώρα ώρες εμείς να τα βάζουμε με τις λεγεώνες;

Επιλεγόμενο 3: Ορισμένοι στην απώλεια λιμένων και αερολιμένων της χώρας βλέπουν έναν οικονομικό διαμελισμό. Κακώς. Δεν είναι μόνον οικονομικός. Παλιότερα η Αριστερά έφριττε στην ιδέα δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στη Θράκη. Μάλιστα γερμανικού (δηλαδή και τουρκικού) ενδιαφέροντος. Τώρα, ηΑριστερά που γονάτισε σκύβει πάνω απ’ το πρόβλημα και με την ευκαιρία «σκέφτεται» (διότι πλέον ακούει «φωνές») αν θα ήταν σκόπιμο να δημιουργηθούν στη Θράκη κέντρα υποδοχής προσφύγων - θα ρωτήσω μια-δυο...ενδιαφερόμενες ΜΚΟ, θα μάθω και θα σας πω. Κατά τα άλλα,

τσίρκο: με κορυφαίον χθες επί σκηνής, διότι αύριο θα ανεβάσουμε άλλον, τον κ. Τσακαλώτο: «είμαστε θύματα της μεγάλης μας επιτυχίας»» δήλωσε! Προς Θεού, Ευκλείδη, μην πάρουμε το Βερολίνο, θα είμαστε υποχρεωμένοι ύστερα να πάρουμε και το Μανχάταν.

Και βεβαίως, καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οταν, λόγου χάριν, μπουκάρει ένας βιαστής στο σπίτι μας δεν ασκούμε βία εναντίον του, διότι την καταδικάζουμε απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οταν

δηλαδή εισέβαλαν προχθές οι Χρυσαυγίτες στη συγκέντρωση των Ποντίων για να την καπελώσουν και να την καπηλευθούν, οι Πόντιοι έπρεπε να καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Διότι η δημοκρατική άμυνα στην οποίαν κατέφυγαν περιείχε βία μέσα της, την οποίαν, ως γνωστόν, καταδικάζουμε απ’ όπου και αν προέρχεται. Τσίρκο,

διότι δεν είναι που αποσαθρώνεται η Ελλάδα, είναι που αποσαθρώνεται με χαρές και χάχανα. Προθεσμία επτά ημερών (τελεσίγραφο), που ήδη είναιπέντε ημερών, μας δίνει η Τρόικα, για success story στυλ Τσακαλώτου μιλάμε εμείς, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, δεν πρόκειται να περάσουμε καμιά«αξιολόγηση» καθώς λέμε, αλλά από μια διαδικασία συμμόρφωσης. Διότι«Εκθεση Συμμόρφωσης» είναι το επίσημο όνομα της αξιολόγησης, όπως έλεγε χθες ο κ. Νίκος Χατζηνικολάου, απ’ τον Real FM..! Θεέ μου,

γεννήθηκα την εποχή που το (παρα)κράτος ζητούσε απ’ τους Ελληνες «να συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις» και θα πεθάνω με το (υπερ)κράτος να μας ζητά το ίδιο. Πρόκειται

όντως για μια νίκη του «νέου» πάνω στο «παλιό», πρόκειται όντως για την πρώτη φορά που η Αριστερά παθαίνει τέτοια νίλα...

Η Αριστερά! που θα έκανε προσκλητήριο και θα αξιοποιούσε ό,τι το πιο δημιουργικό στην κοινωνία. Αξιοποίησε τον κ. Πανούση, τον Τρύφων και την κυρία Τζάκρη.

ΥΓ.: Ερώτηση της θείας Φωτούλας προς τον κ. Λιάκο: οι Καταλανοί που ζητούν την ανεξαρτησία τους με την υποστήριξη των αριστερών κομμάτων εκεί, εθνικιστές είναι; Ο Ιρλανδοί, όταν έδιωχναν τους Βρετανούς απ’ την πατρίδα τους, εθνικιστές ήταν; Εθνικιστικό είναι σήμερα το Σιν Φέιν στη Βόρεια Ιρλανδία; Οι Κούρδοι; οι Βάσκοι; Είναι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, εθνικισμοί;

ο Στάθης στον Ενικό