Ένας ιμιτασιόν Κερένσκυ

Οι γραμμές αυτές γράφονται το πρωί της 13ης Αυγούστου 2015, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα έχει προχωρήσει στην τέταρτη κοινοβουλευτική παρέκβαση (ο ευφημισμός του πραξικοπήματος), προκειμένου να υπερψηφισθεί απ’ το Κοινοβούλιο το πιο απεχθές, το πιο ειδεχθές, το πιο απρεπές, το πιο καταστροφικό μνημόνιο από κτίσεως κρίσης (ως εργαλείο υποταγής χωρών και λεηλασίας λαών).

Με συνοπτικές (αντικοινοβουλευτικές) διαδικασίες και με τις ψήφους των κομμάτων που έχουν υποστηρίξει τις κυβερνήσεις των ανδρεικέλων ο κ. Τσίπρας οδηγεί τη χώρα σε οριστική σκλαβιά και σε δήωση στο διηνεκές, μεταλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα και καθίσταται ο ίδιος επικεφαλής ανδρείκελο μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων περιορισμένης διάρκειας και ειδικού σκοπού. 

Αυτή η μετάλλαξη καθαιρεί (ατιμωτικώς) τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και τον μετατρέπει σε (ένα ακόμα) αρχηγικό κόμμα, μικροαστικού τύπου, στην υπηρεσία της αστικής τάξης (και της εθνικής, κατά το μέγεθος της ύπαρξής της, και της διεθνούς - κυρίως αυτής).

Ο κ. Τσίπρας καθίσταται ο ίδιος προσωπικώς (διότι, εν τω μεταξύ, έχει μεταβάλει τη σχέση του με το κόμμα του) υπεύθυνος της παλινόρθωσης τωναντιδραστικών δυνάμεων στη χώρα, στις οποίες μάλιστα έχει ήδη προσχωρήσει, φιλοδοξώντας να ηγηθεί στο εγγύς μέλλον ενός μαύρου μνημονιακού μετώπου. Το οποίον η κυρίαρχη προπαγάνδα θα προσπαθεί να εμφανίσει ως ήπιο, αναγκαίο (ή και αναγκαστικό), ενώ δεν θα είναι τίποτε άλλο (καθώς το νέο μνημόνιο αποδεικνύει) παρά μαύρο και μνημονιακό.

Ο κ. Τσίπρας επέλεξε να αποδειχθεί δικτατορικές υπαγορεύσεις και να εφαρμόσει την πιο ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη-μονεταριστική πολιτική εις βάρος της πατρίδας, απ’ όταν η τελευταία οδηγήθηκε στα σκλαβοπάζαρα.

Ο κ. Τσίπρας ελπίζει ότι σ’ αυτά τα σκλαβοπάζαρα έχει εξασφαλίσει τη θέση του επικεφαλής ανδρείκελου, βασισμένος στη δημοφιλία που απέκτησε όταν εμάχετο ακριβώς αυτά τα ανδρείκελα. Ο ίδιος και το περιβάλλον του ελπίζουν αφελώς ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να διατηρήσει τη δημοφιλία του (ή μέρος της) ανεξαρτήτως όσων πράττουν ο ίδιος, οι συν αυτώ και το μεταλλαγμένο κόμμα που τον ακολουθεί. Ελπίζουν ότι θα εξελιχθεί σε έναν «μικρόν Ανδρέα». «Μικρός» ίσως, αλλά «Ανδρέας» όχι. Διότι ο αείμνηστος δημαγωγός έδρασε σε διαφορετικές συνθήκες, είχε άλλο πολιτικό μέγεθος, βάθος και ειδικό βάρος, άλλες προδιαγραφές και άλλο επιτελείο.

Ο κ. Τσίπρας μέσα σε βραχύ χρόνο μετέβαλε, κατ’ αρχάς, τη σχέση του με το κόμμα του. Από primus inter pares, καθώς η ηθική και ο πολιτικός τρόπος της Αριστεράς επιβάλλουν, μετέτρεψε τον εαυτόν του σε έναν ηγέτη περίκλειστονστο «περιβάλλον του», υπόλογον μόνον στους Επικυρίαρχους και ολίγον στις ικανότητες, όπως απέδειξε όταν μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι». Οταν ο κ. Τσίπρας «απολογείται» στον λαό ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» (αλλά μπορεί στη συνέχεια να κάνει τα χειρότερα), παραδέχεται χωρίς αιδώ ό,τι δεν θα μπορούσε να παραδεχθεί ένας ανεκπαίδευτος λοχίας. Ομως

ο κ. Τσίπρας δεν δείχνει να καταλαβαίνει (απορίας άξιον) ότι επιμένοντας να διεκπεραιώσει ο ίδιος αυτό που προέκυψε, επειδή «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς», δείχνει ότι έχει μετατραπεί σε κύμβαλο (κενό πολιτικής) αλαλάζον (μόνον για την παραμονή του στην εξουσία). Γιατί; Για να εφαρμόζει πολιτική αντιλαϊκή υπαγορευμένη από άλλους. Φιλολαϊκό κόμμα που εφαρμόζει αντιλαϊκή πολιτική δεν έχει εφευρεθεί ακόμα! Κι όμως ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να πουλάει παραμυθία (δεν θα πω παραμύθια), ισχυριζόμενος ότι όσα αναγκαία κακά διαπράττει σήμερα, θα τα ανατάξει αύριο. Πώς; αφού αυτά τα «κακά» τον αφοπλίζουν; Ποτέ το χειρότερο δεν έκτισε το καλύτερο, παρά μόνον στηνπαιδαριώδη προπαγάνδα του «περιβάλλοντος Τσίπρα» (μεγάλου βεληνεκούς περιβάλλον!) και στις τρομαγμένες ελπίδες του ίδιου.

Ο κ. Τσίπρας ελπίζει ότι θα ξεμπερδέψει φαστ τρακ με την υποδούλωση της χώρας κι ότι ύστερα θα προσφύγει σε εκλογές ποντάροντας τη διάσωσή του στη δημοφιλία του. Βαυκαλίζεται. Πλανάται πλάνην οικτράν.

Ο κ. Τσίπρας κιότεψε! Το να κάθεσαι να «τρως ξύλο» στις διαπραγματεύσεις δεν δείχνει γενναιότητα, αλλά αμηχανία, έλλειψη στρατηγικής και ικανή ικανότητα στο απαρασκεύαστον. Ο κ. Τσίπρας πήγε στις διαπραγματεύσεις με φρούδες ελπίδες, σαν να πήγαινε σε παιδική χαρά, συνετρίβη και μαζί του συνετρίβη η χώρα. Βρέθηκε προ τετελεσμένου και έντρομος το μετέτρεψε σε τετέλεσται. Τώρα βασίζεται στη δημοφιλία του (την οποίαν υπόπτως διακηρύσσει η Διαπλοκή) και με την οποίαν Διαπλοκή έχει, προφανώς λόγω φόρτου εργασίας, παραλείψει να συγκρουσθεί.

Με αυτό λοιπόν το τελευταίο του όπλο, τη δημοφιλία, ο κ. Πρωθυπουργός σπεύδει στις εκλογές. Γιατί; Για να μπορέσει μετά τον φόνο να διαχειρισθεί την κηδεία; Ελλειψη από νεκροθάφτες ουδέποτε είχε αυτή η χώρα.

Οσο για τη (θρυλούμενη απ’ τη Διαπλοκή) δημοφιλία, ποια δημοφιλία; αυτή που προκύπτει απ’ τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ; τη φοροεπιδρομή; τη σφαγή των συντάξεων; την αποσάθρωση όσων απέμειναν απ’ το ασφαλιστικό σύστημα; Δεν ξέρω πόσο δημοφιλής μπορεί να ’ναι ο κ. Φλαμπουράρης στα καφενεία που συχνάζει, αλλά στα καφενεία που συχνάζει ο κόσμος, κλαίει με μαύρο δάκρυ. Για τη ζωή του.

o Στάθης στον Ενικό